Werkstuk: Zeehonden
Inhoud
1. Inleiding blz. 3
2. De geschiedenis van de zeehond blz. 4
3. Waar leeft de zeehond? blz. 5
4. De kenmerken en het uiterlijk van de zeehond blz. 6
5. De jonge zeehond en zijn moeder blz. 8
6. Bedreiging van de zeehond blz. 10
7. Zeehondencr?che Pieterburen blz. 14
8. Reservaten en onderzoeken blz. 16
9. Conclusie blz. 17
10. Literatuurlijst blz. 18
Inleiding.
Ik heb het onderwerp zeehonden gekozen, omdat zeehonden mijn lievelingsdieren zijn.
Daarom wou ik meer over zeehonden weten.
Ik ga het in mijn werkstuk hebben over het uiterlijk, de geboorte en de geschiedenis van de zeehonden.
Maar natuurlijk ook over de verschrikkelijke jacht op de zeehonden.
Veel leesplezier???..
De geschiedenis van de zeehond.
Al eeuwen lang jagen mensen op zeehonden.
Bij volken in het noorden was de zeehond heel belangrijk. Zij hebben de zeehonden nooit misbruikt. Ze doodden zeehonden alleen om op te eten.
Totdat de Europeanen kwamen. Ze gingen op de zeehonden jagen. Ze verdienden veel geld aan hun vacht.
Ze doodden zoveel dieren dat er in Noord-Amerika volken om kwamen van de honger. Hierdoor is de Caribische zeehond uitgestorven. De laatste van deze soort werd voor het laatst gezien in 1952.
De jagers jagen vooral op jonge zeehondjes, vanwege hun mooie witte vacht.
Waar leeft de zeehond?
Zeehonden leven in zee?n waar genoeg voedsel is, zoals in de noordpool-
en zuidpoolgebieden. Sommige soorten, bijvoorbeeld de monniksrob en de zeeleeuw, plantten zich voort in subtropische en tropische gebieden. In de noordpool leven zo?n 10 soorten zeehonden. Bijvoorbeeld: de kleine zeehond, die komt het meest voor. Ze leven in kleine groepen. De klapmutsen en zadelrobben verzamelen zich in het voorjaar tot enorme kolonies.
In de grote oceaan langs de kust van Zuid-Amerika zit veel voedsel. Dat komt daar door een koude zeestroom vanuit het zuidpool gebied.
Ook in de Atlantische oceaan voor de kust van West-Afrika is veel voedsel.
?s Winters komen daar veel zee vogels, maar ook de zeldzame monniksrob uit de Middellandse Zee.
Een manier om erachter te komen waar de zeehonden voor komen, is om het spoor te volgen van dieren die jagen op zeehonden, zoals de grote witte haai.
De witte haai eet graag jonge zeehondjes. Bijna alle zeehondenkolonies in warme zee?n krijgen wel eens te maken met witte haaien.
Deze haaien komen ook veel voor langs de Atlantische kust van de Verenigde Staten en vooral in de buurt van Long Island en New Engeland.
Het zou kunnen dat daar ooit zeehonden kolonies voorkwamen, maar uitgeroeid zijn door de witte haaien.
De kenmerken en het uiterlijk van de zeehond.
Zeehonden zijn ondanks hun zware en grote formaat, snelle en energieke zwemmers
Hun olieachtige, glanzende vacht houdt hun warm in het koude water. De vetlaag onder hun huid houdt ze ook warm.
Zeehonden zwemmen sierlijk, met afwisselende slagen van hun staartvinnen.
Op land zijn ze, zonder water om hun lichaam te dragen, onhandig.
Er zijn meer dan 30 soorten zeehonden. Bijvoorbeeld de grijze zeehond, de zadelrob, de gewone zeehond en de monniksrob.
Er is een verschil in uiterlijk tussen mannetjes en vrouwtjes.
De mannetjes hebben een zwarte scherp omlijnde vlek op hun kop.
Zeehonden hebben een heel scherp gehoor en hun snorharen zijn erg gevoelig. De nagels zorgen ervoor dat ze niet wegglijden op het ijs.
Een volwassen zeehond kan wel 20 minuten onder water blijven en jagen dan het liefst op kabeljauw. Zeehonden eten onder water.
Toch krijgen ze geen water binnen. De zeehond heeft daarvoor iets aparts in zijn bek. Hij drukt zijn tong achter tegen het gehemelte en sluit zo zijn keelgat en de weg naar de longen af.
Een zeehond zwemt ongeveer 5 km per uur. Als hij zijn best doet kan een gewone zeehond een snelheid van 20 km per uur bereiken. Een grijze zeehond zwemt maximaal 30 km per uur
Zeehonden hebben een vacht. Je ziet dit niet goed als het dier nat is.
De vacht van een zeehond kan verschillende kleuren hebben, maar is altijd gevlekt. Hoe een zeehond er uitziet kan jaarlijks veranderen!
Zeehonden verharen, elk jaar. Vaak zien ze er hierna heel anders uit... Zeehonden hebben vier vinnen. Twee korte voorvinnen en twee achtervinnen. In het water gebruiken ze die achtervinnen om vaart mee te maken. Sturen doen ze vooral met hun voorvinnen.
Op het land maken ze eigenlijk weinig gebruik van die vinnen!
Ze hobbelen vooruit op hun buik.
De neus van een zeehond is heel bijzonde. Zijn neus zit altijd dicht. Pas als een zeehond wil adem halen, doet hij hem even open.
Mannetjes:
Kleur: donkere vacht, soms met lichte vlekken, verandert elk jaar.
Lengte: van 1, 95 tot 2, 50 m
Gewicht: van 170 tot 250 kg
Vrouwtjes:
Kleur: licht gekleurde vacht met donkere vlekken, verandert elk jaar.
Lengte: van 1,65 tot 2,10 cm
Gewicht: van 105 tot 220 kg
Jonge zeehondjes:
Kleur: een langharige, witte vacht, die ze na 2 weken verliezen.
Gewicht: van 11 tot 20 kilo
De jonge zeehond en zijn moeder.
De zeehond is een zoogdier. De jongen worden meestal in de winter geboren.
Op de noordpool worden de jongen in een sneeuwhol geboren, of op het ijs. De moeder zeehond die bijt de navelstreng van het jong door.
Het jong heeft een geelachtige vacht.
Het jong drinkt gelijk vanaf zijn geboorte moeder melk, daardoor krijgt hij een vet laag die hem tegen de kou beschermt. Als het jong honger heeft en zijn moeder is weg, dan begint hij heel hard te krijsen.
Een paar dagen na de geboorte wordt de gelige vacht van het jonge zeehondje spierwit.
De lange, zachte haren staan wijd uit en zijn ogen zijn groot. Het lijkt, net een speelgoed beest.
De moeder van het zeehondje blijft nooit langer dan 10 minuten weg.
Als er storm op steekt is het gevaarlijk, want ze kunnen dan dood vriezen.
De moeder zeehond herkent haar jong aan de geur.
De eerste 4 weken krijgt de jong moedermelk. Het jong drinkt zo 5 tot 7 keer per dag bij zijn moeder.
Van de melk wordt hij dik en rond en wordt per dag een paar kilo zwaarder!
De melk is namelijk 10 keer zo vet als dat van een koe. Het lijkt net slagroom. Er zit 45% vet in.
Binnen een maand gaat het gewicht van een jonge zeehond van 8 naar 24 kilo.
Na het eten gaan de jongen spelen, of een beetje in de zon liggen.
Of ze gaan op verkenning, want ze zijn erg nieuwsgierig.
De dikke vacht van het jong is niet zo handig in het water. Als een jong in het water valt, drijft hij als een ballon in het rond en probeert dan uit het water te komen, maar dat lukt niet echt. Zijn moeder moet hem dan weer op het land duwen. Als de jonge zeehond zijn haren kwijtraakt kan hij pas goed leren zwemmen.
De vrouwtjes letten alleen op hun eigen jong en maken zich niet druk om de andere jongen. Als het jong volwassen is geworden kan hij goed voor zichzelf zorgen.
De mannetjes zijn na 6 jaar volwassen. De vrouwtjes na 3 jaar.
Omdat de moederzeehond in de zoogperiode niet veel kan jagen is zij erg zwak en mager geworden. Dus als haar jong groter is, kan zij weer langer en vaker vis gaan vangen om weer sterker te worden.
Bedreiging van de zeehond.
- De jacht.
Zeehonden hebben veel natuurlijke vijanden, zoals de ijsbeer en de haai.
Maar de grootste vijand is DE MENS!!!!!
In het poolgebied worden in maart de jongen geboren.
In die periode zijn de jongen een makkelijke prooi voor de mensen.
Jaarlijks is daar een gruwelijke slachting. Ze knuppelen grofweg de jongen dood!
Greenpeace en het FWA voert actie tegen het doodknuppelen van zeehonden. In sommige gebieden is het verboden. En in sommige gebieden is de jacht beperkt. Daar zijn inmiddels regels voor gemaakt.
Maar toch worden er ieder jaar meer zeehonden gedood dan mag.
Daarom is het nodig dat er nog betere afspraken moeten komen, en scherpere controle.
- Handel.
De mensen willen meestal de vacht van een pas geboren zadelrob.
Daarom slaan ze de zeehondjes dood en snijden met een scherp mes de vacht en de speklaag eraf.
In 1928 doodde een scheepsbemanning in een paar uur tijd, 8000 zeehonden! Jaarlijks werden er 70.000 zeehondjes gedood voor hun vacht.
De zeehondenjacht was het meest populair in de jaren zestig.
Maar gelukkig dragen steeds minder mensen bont. Maar er zijn jammer genoeg ook nog veel mensen die nog steeds bont dragen. Ze vinden dan dat ze er chic uit zien.
Vroeger gebruikten de mensen de olie uit de speklaag van de zeehonden in olielampen.
Zeeolifanten werden vooral gedood omdat ze heel veel olie hebben.
En walrussen om ivoor, een stof dat ze uit slagtanden halen. En bij een paar soorten zeeleeuwen om hun 40 centimeter lange snorharen.
In de 19e eeuw hadden ze uitgevonden, dat als ze de harde beschermingsharen van de zeehondenpels afhaalden, dat ze dan zachte onderbont over hielden,
En daar konden ze dan jassen en andere dingen van maken.
Door deze vinding bleven er maar weinig zeehonden over.
In vier jaartijd werden er grote zeehondengroepen uitgeroeid.
Want steeds meer mensen wilden zeehonden pelzen.
Nog een grote bedreiging voor de zeehonden is de vervuiling van de zee.
Er zijn verschillende soorten vergif in de zee gegooid.
Daarvan zijn PCB?s waarschijnlijk de gevaarlijkste.
Deze worden sinds 1929 gebruikt bij het maken van elektrische apparaten. PBC?s zijn niet alleen gevaarlijk voor de zeehond maar voor alles wat leeft.
In de Oostzee zijn zeehonden gevonden met allerlei afwijkingen, die zijn veroorzaakt door PBC?s.
In de Oostzee is weinig stroming, dus de giftige stoffen in het water kunnen niet weg spoelen.
Ook de Noordzee is zo?n besmet gebied.
Want daarin mondden grote rivieren uit, die vol zitten met giftige stoffen.
Sommige soorten zeehonden, zoals de grijze zeehond, leven dicht in de buurt van de mensen.
Zij hebben dan ook het meeste last van het menselijk afval.
De zeehonden in de Noordzee leven van vissen die besmet zijn met allerlei chemische stoffen.
Die zijn afkomstig van industrie?n en worden door de Rijn de Noordzee in gespoeld.
Bij de zeehonden aan de Duitse kust hebben geleerden de lever onderzocht. Ze vonden er te veel van het gevaarlijke spul in.
Ten noorden van Alaska liggen de Pribilofeilanden.
Het aantal pelsrobben daar gaat elk jaar sterk achteruit.
Sinds 1984 mag er niet meer op gejaagd worden, behalve door mensen die er echt van moeten bestaan.
Eerst dachten de mensen dat het kwam door dat er te veel gevist werd, of door vervuiling door olie en chemisch afval.
De mensen dachten ook aan een ziekte onder de dieren.
Maar waarschijnlijk is een ander soort afval de werkelijke oorzaak.
Vanaf de jaren vijftig wordt er overal meer plastic gebruikt.
Vislijnen en visnetten werden daardoor goedkoper.
Maar als deze afbreken of losraken, verteren ze niet. Ze blijven jarenlang rond drijven. Dit wordt,,spookvissen? genoemd.
Zeehonden raken vast in netten en ze verdrinken.
Op verschillende manieren krijgen zeehonden met olie te maken.
Een tanker kan stranden en de olie stroomt eruit. Of een kapitein spoelt zijn olietanks schoon met zeewater. En zo zijn er nog meer manieren. Het kustwater is er vaak mee vervuild.
Zeehonden moeten dan aan land komen om te verharen of om zich voort te planten. Sommige honden sterven niet door de olie zelf, maar door de chemische middelen die worden gebruikt om de olie te bestrijden.
Dierenliefhebbers spannen zich dikwijls erg in om jonge zeehonden schoon te maken die besmeurt zijn met olie. Dat doen ze met de beste bedoelingen. Maar deskundigen denken dat de zeehonden meer last kunnen hebben van zo?n wasbeurt dan van de olie zelf.
- Ziektes en rustverstoring.
In april 1988 brak er op het eiland Anholt tussen Denemarken en Zweden een heel besmettelijke virusziekte voor zeehonden uit. Met de zeehonden in de Noordzee ging het niet goed.
Het ging niet goed met hun gezondheid. Dat kwam door vervuiling, dat er te veel gevist werd, slecht weer en verstoring van hun rust.
Daardoor konden ze zich niet goed beschermen tegen ziektes.
Al snel gingen er 18.000 zeehonden dood!
Dat was niet voor het eerst. In 1955 stierven er honderden zeehonden aan longontsteking en griep, dat was aan de kust van Noord-Amerika.
En in 1980 stierven er meer dan 2500 zeehonden in het zuidpoolgebied aan een virus. Waarschijnlijk werd het virus overgebracht door zee vogels.
Veel zieke dieren in de Noordzee en Waddenzee werden naar het zeehonden centrum Pieterburen gebracht.
De eerste weken kan een baby zeehondje zijn moeder niet missen.
Alleen in de uren dat de zandbanken droogliggen kan hij bij z?n moeder drinken. Als het zeehondje en zijn moeder tijdens het zogen telkens het water ingejaagd worden door wadlopers, zeilers of wie dan ook, kan de moeder haar jong niet zogen. Misschien moeten ze wel wachten, totdat het opnieuw laag water is geworden. In plaats van een sterk zeehondje wordt hij heel erg zwak. In de natuur hebben zwakke dieren een grotere kans om een ziekte op te lopen. Een zwakke zeehond kan zich dus niet goed tegen ziektes beschermen, en kan in paniek zijn moeder verliezen.
Het jong wordt dan een ?huilertje?. Wanneer hij dan honger krijgt of zich eenzaam voelt, gaat hij heel verdrietig huilen. Dat valt op, en vaak word het zeehondje dan gevonden en naar een opvangcentrum gebracht.
Zeehondencr?che Pieterburen.
In 1971 begon Lenie het Hart met een klein badje in haar achtertuin met de opvang van haar eerste zeehond.
Natuurlijk was dat niet de eerste keer dat er in Nederland zeehonden werden opgevangen.
Al jaren daarvoor was de familie Wentzel in Uithuizen bezig met het redden van moederloze zeehondenbaby?s.
Toen mevrouw Wentzel stierf, werd Lenie gevraagd om haar werk over te nemen.
Op Texel was Gerrit de Haan sinds kort na de tweede wereldoorlog bezig in de opvang van zeehonden.
En uit de verhalen bleek het dat er al heel lang jonge zeehonden langs de kust werden gevonden, die meestal werden meegenomen door boeren en vissers. Meestal gingen deze dieren dood, maar nu blijkt het dat het door de verkeerde voeding komt .
De zeehondenopvang in Pieterburen heeft heel veel onderzoek gedaan.
Vooral toen steeds vaker bleek, dat er meer met de zeehond aan de hand was.
De cr?che is nu een echt zeehondenziekenhuis geworden, compleet met laboratorium, r?ntgenafdeling, en nog meer.
De cr?che maakt de zeehonden beter, maar ze geven ook rondleidingen, een vaste tentoonstelling en een film met informatie over de problemen van de zeehond en zijn milieu.
Als een zeehond wordt gevonden, wordt hij onderzocht door een dierenarts.
Hij wordt dan gemeten en gewogen.
Als hij onderzocht is krijgt de zeehond zijn eigen ruimte.
Daar wordt hij 3 weken verzorgd, voordat hij de andere zeehonden mag zien.
Goede voeding, goede verzorging en vooral heel veel rust, dat is het begin voor een goed herstel.
Als de zeehond weer sterk genoeg is om voor zichzelf te zorgen, dan wordt hij weer naar zee gebracht.
Maar dan krijgt hij wel eerst een merkje op zijn staart.
Zo kunnen ze de zeehond altijd herkennen.
Soms raakt de zeehond het merkje kwijt.
Daarom geven ze tegenwoordig de zeehonden een chip, met elektronische informatie.
De chip kan je alleen maar lezen door een apparaat over het lichaam te laten gaan. Het werkt dus niet op een afstand
Reservaten en onderzoeken.
In de 19e eeuw waren sommige soorten zeehonden bijna uitgestorven,
maar nu zijn de meeste soorten beschermd.
De dieren, die zich in groepen voortplantten, gaan aan land in
Natuurreservaten. Daar zijn ze veilig.
In 1890 waren er op het eiland Guadaloupe maar 100 zeeolifanten over.
De regering van Mexico en de Verenigde Staten zorgde voor bescherming. Daardoor kon de kolonie groter worden.
Op veel plaatsen zijn rust gebieden voor de zeehonden en vogels.
Op die plekken mag je niet komen en ook niet je boot aan leggen.
Zeker niet in de tijden dat de jongen worden geboren.
Gelukkig is er goede bewaking, want je kunt er natuurlijk geen hek of zo om heen bouwen.
Al jaren werken opvangcentrums en wetenschappers samen.
Een bekende zeehonden-onderzoeker is Peter Reijnders.
Hij werkt bij het instituut voor bos- en natuuronderzoek op Texel.
Hij heeft meegewerkt aan een onderzoek over afweer voor ziektes die door gifstoffen komen.
Het blijkt nu dat PBC?s de vrouwtjes onvruchtbaar kunnen maken. Zo heeft hij nog meer onderzoeken gedaan.
Het is heel belangrijk dat daar goed onderzoek naar wordt gedaan en dat er reservaten en opvangcentrums zijn zoals zeehondencr?che Pieterburen en dat er organisaties zijn zoals Greenpeace, zodat de zeehonden niet zullen uitsterven!!
Conclusie
Literatuurlijst.
Boeken:
Dieren in Gevaar - de Zeehond Michael Bright
Ooggetuigen - Poolgebieden Barbra Taylor
Internetsites:
www.dolfinarium.nl
www.kustgids.nl/grijze_zeehond/indez.html
www.zeehond.startkabel.nl
www.zeehondencreche.nl
www.zeehond.pagina.nl
www.ecoMare.nl
1. Inleiding blz. 3
2. De geschiedenis van de zeehond blz. 4
3. Waar leeft de zeehond? blz. 5
4. De kenmerken en het uiterlijk van de zeehond blz. 6
5. De jonge zeehond en zijn moeder blz. 8
6. Bedreiging van de zeehond blz. 10
7. Zeehondencr?che Pieterburen blz. 14
8. Reservaten en onderzoeken blz. 16
9. Conclusie blz. 17
10. Literatuurlijst blz. 18
Inleiding.
Ik heb het onderwerp zeehonden gekozen, omdat zeehonden mijn lievelingsdieren zijn.
Daarom wou ik meer over zeehonden weten.
Ik ga het in mijn werkstuk hebben over het uiterlijk, de geboorte en de geschiedenis van de zeehonden.
Maar natuurlijk ook over de verschrikkelijke jacht op de zeehonden.
Veel leesplezier???..
De geschiedenis van de zeehond.
Al eeuwen lang jagen mensen op zeehonden.
Bij volken in het noorden was de zeehond heel belangrijk. Zij hebben de zeehonden nooit misbruikt. Ze doodden zeehonden alleen om op te eten.
Totdat de Europeanen kwamen. Ze gingen op de zeehonden jagen. Ze verdienden veel geld aan hun vacht.
Ze doodden zoveel dieren dat er in Noord-Amerika volken om kwamen van de honger. Hierdoor is de Caribische zeehond uitgestorven. De laatste van deze soort werd voor het laatst gezien in 1952.
De jagers jagen vooral op jonge zeehondjes, vanwege hun mooie witte vacht.
Waar leeft de zeehond?
Zeehonden leven in zee?n waar genoeg voedsel is, zoals in de noordpool-
en zuidpoolgebieden. Sommige soorten, bijvoorbeeld de monniksrob en de zeeleeuw, plantten zich voort in subtropische en tropische gebieden. In de noordpool leven zo?n 10 soorten zeehonden. Bijvoorbeeld: de kleine zeehond, die komt het meest voor. Ze leven in kleine groepen. De klapmutsen en zadelrobben verzamelen zich in het voorjaar tot enorme kolonies.
In de grote oceaan langs de kust van Zuid-Amerika zit veel voedsel. Dat komt daar door een koude zeestroom vanuit het zuidpool gebied.
Ook in de Atlantische oceaan voor de kust van West-Afrika is veel voedsel.
?s Winters komen daar veel zee vogels, maar ook de zeldzame monniksrob uit de Middellandse Zee.
Een manier om erachter te komen waar de zeehonden voor komen, is om het spoor te volgen van dieren die jagen op zeehonden, zoals de grote witte haai.
De witte haai eet graag jonge zeehondjes. Bijna alle zeehondenkolonies in warme zee?n krijgen wel eens te maken met witte haaien.
Deze haaien komen ook veel voor langs de Atlantische kust van de Verenigde Staten en vooral in de buurt van Long Island en New Engeland.
Het zou kunnen dat daar ooit zeehonden kolonies voorkwamen, maar uitgeroeid zijn door de witte haaien.
De kenmerken en het uiterlijk van de zeehond.
Zeehonden zijn ondanks hun zware en grote formaat, snelle en energieke zwemmers
Hun olieachtige, glanzende vacht houdt hun warm in het koude water. De vetlaag onder hun huid houdt ze ook warm.
Zeehonden zwemmen sierlijk, met afwisselende slagen van hun staartvinnen.
Op land zijn ze, zonder water om hun lichaam te dragen, onhandig.
Er zijn meer dan 30 soorten zeehonden. Bijvoorbeeld de grijze zeehond, de zadelrob, de gewone zeehond en de monniksrob.
Er is een verschil in uiterlijk tussen mannetjes en vrouwtjes.
De mannetjes hebben een zwarte scherp omlijnde vlek op hun kop.
Zeehonden hebben een heel scherp gehoor en hun snorharen zijn erg gevoelig. De nagels zorgen ervoor dat ze niet wegglijden op het ijs.
Een volwassen zeehond kan wel 20 minuten onder water blijven en jagen dan het liefst op kabeljauw. Zeehonden eten onder water.
Toch krijgen ze geen water binnen. De zeehond heeft daarvoor iets aparts in zijn bek. Hij drukt zijn tong achter tegen het gehemelte en sluit zo zijn keelgat en de weg naar de longen af.
Een zeehond zwemt ongeveer 5 km per uur. Als hij zijn best doet kan een gewone zeehond een snelheid van 20 km per uur bereiken. Een grijze zeehond zwemt maximaal 30 km per uur
Zeehonden hebben een vacht. Je ziet dit niet goed als het dier nat is.
De vacht van een zeehond kan verschillende kleuren hebben, maar is altijd gevlekt. Hoe een zeehond er uitziet kan jaarlijks veranderen!
Zeehonden verharen, elk jaar. Vaak zien ze er hierna heel anders uit... Zeehonden hebben vier vinnen. Twee korte voorvinnen en twee achtervinnen. In het water gebruiken ze die achtervinnen om vaart mee te maken. Sturen doen ze vooral met hun voorvinnen.
Op het land maken ze eigenlijk weinig gebruik van die vinnen!
Ze hobbelen vooruit op hun buik.
De neus van een zeehond is heel bijzonde. Zijn neus zit altijd dicht. Pas als een zeehond wil adem halen, doet hij hem even open.
Mannetjes:
Kleur: donkere vacht, soms met lichte vlekken, verandert elk jaar.
Lengte: van 1, 95 tot 2, 50 m
Gewicht: van 170 tot 250 kg
Vrouwtjes:
Kleur: licht gekleurde vacht met donkere vlekken, verandert elk jaar.
Lengte: van 1,65 tot 2,10 cm
Gewicht: van 105 tot 220 kg
Jonge zeehondjes:
Kleur: een langharige, witte vacht, die ze na 2 weken verliezen.
Gewicht: van 11 tot 20 kilo
De jonge zeehond en zijn moeder.
De zeehond is een zoogdier. De jongen worden meestal in de winter geboren.
Op de noordpool worden de jongen in een sneeuwhol geboren, of op het ijs. De moeder zeehond die bijt de navelstreng van het jong door.
Het jong heeft een geelachtige vacht.
Het jong drinkt gelijk vanaf zijn geboorte moeder melk, daardoor krijgt hij een vet laag die hem tegen de kou beschermt. Als het jong honger heeft en zijn moeder is weg, dan begint hij heel hard te krijsen.
Een paar dagen na de geboorte wordt de gelige vacht van het jonge zeehondje spierwit.
De lange, zachte haren staan wijd uit en zijn ogen zijn groot. Het lijkt, net een speelgoed beest.
De moeder van het zeehondje blijft nooit langer dan 10 minuten weg.
Als er storm op steekt is het gevaarlijk, want ze kunnen dan dood vriezen.
De moeder zeehond herkent haar jong aan de geur.
De eerste 4 weken krijgt de jong moedermelk. Het jong drinkt zo 5 tot 7 keer per dag bij zijn moeder.
Van de melk wordt hij dik en rond en wordt per dag een paar kilo zwaarder!
De melk is namelijk 10 keer zo vet als dat van een koe. Het lijkt net slagroom. Er zit 45% vet in.
Binnen een maand gaat het gewicht van een jonge zeehond van 8 naar 24 kilo.
Na het eten gaan de jongen spelen, of een beetje in de zon liggen.
Of ze gaan op verkenning, want ze zijn erg nieuwsgierig.
De dikke vacht van het jong is niet zo handig in het water. Als een jong in het water valt, drijft hij als een ballon in het rond en probeert dan uit het water te komen, maar dat lukt niet echt. Zijn moeder moet hem dan weer op het land duwen. Als de jonge zeehond zijn haren kwijtraakt kan hij pas goed leren zwemmen.
De vrouwtjes letten alleen op hun eigen jong en maken zich niet druk om de andere jongen. Als het jong volwassen is geworden kan hij goed voor zichzelf zorgen.
De mannetjes zijn na 6 jaar volwassen. De vrouwtjes na 3 jaar.
Omdat de moederzeehond in de zoogperiode niet veel kan jagen is zij erg zwak en mager geworden. Dus als haar jong groter is, kan zij weer langer en vaker vis gaan vangen om weer sterker te worden.
Bedreiging van de zeehond.
- De jacht.
Zeehonden hebben veel natuurlijke vijanden, zoals de ijsbeer en de haai.
Maar de grootste vijand is DE MENS!!!!!
In het poolgebied worden in maart de jongen geboren.
In die periode zijn de jongen een makkelijke prooi voor de mensen.
Jaarlijks is daar een gruwelijke slachting. Ze knuppelen grofweg de jongen dood!
Greenpeace en het FWA voert actie tegen het doodknuppelen van zeehonden. In sommige gebieden is het verboden. En in sommige gebieden is de jacht beperkt. Daar zijn inmiddels regels voor gemaakt.
Maar toch worden er ieder jaar meer zeehonden gedood dan mag.
Daarom is het nodig dat er nog betere afspraken moeten komen, en scherpere controle.
- Handel.
De mensen willen meestal de vacht van een pas geboren zadelrob.
Daarom slaan ze de zeehondjes dood en snijden met een scherp mes de vacht en de speklaag eraf.
In 1928 doodde een scheepsbemanning in een paar uur tijd, 8000 zeehonden! Jaarlijks werden er 70.000 zeehondjes gedood voor hun vacht.
De zeehondenjacht was het meest populair in de jaren zestig.
Maar gelukkig dragen steeds minder mensen bont. Maar er zijn jammer genoeg ook nog veel mensen die nog steeds bont dragen. Ze vinden dan dat ze er chic uit zien.
Vroeger gebruikten de mensen de olie uit de speklaag van de zeehonden in olielampen.
Zeeolifanten werden vooral gedood omdat ze heel veel olie hebben.
En walrussen om ivoor, een stof dat ze uit slagtanden halen. En bij een paar soorten zeeleeuwen om hun 40 centimeter lange snorharen.
In de 19e eeuw hadden ze uitgevonden, dat als ze de harde beschermingsharen van de zeehondenpels afhaalden, dat ze dan zachte onderbont over hielden,
En daar konden ze dan jassen en andere dingen van maken.
Door deze vinding bleven er maar weinig zeehonden over.
In vier jaartijd werden er grote zeehondengroepen uitgeroeid.
Want steeds meer mensen wilden zeehonden pelzen.
Nog een grote bedreiging voor de zeehonden is de vervuiling van de zee.
Er zijn verschillende soorten vergif in de zee gegooid.
Daarvan zijn PCB?s waarschijnlijk de gevaarlijkste.
Deze worden sinds 1929 gebruikt bij het maken van elektrische apparaten. PBC?s zijn niet alleen gevaarlijk voor de zeehond maar voor alles wat leeft.
In de Oostzee zijn zeehonden gevonden met allerlei afwijkingen, die zijn veroorzaakt door PBC?s.
In de Oostzee is weinig stroming, dus de giftige stoffen in het water kunnen niet weg spoelen.
Ook de Noordzee is zo?n besmet gebied.
Want daarin mondden grote rivieren uit, die vol zitten met giftige stoffen.
Sommige soorten zeehonden, zoals de grijze zeehond, leven dicht in de buurt van de mensen.
Zij hebben dan ook het meeste last van het menselijk afval.
De zeehonden in de Noordzee leven van vissen die besmet zijn met allerlei chemische stoffen.
Die zijn afkomstig van industrie?n en worden door de Rijn de Noordzee in gespoeld.
Bij de zeehonden aan de Duitse kust hebben geleerden de lever onderzocht. Ze vonden er te veel van het gevaarlijke spul in.
Ten noorden van Alaska liggen de Pribilofeilanden.
Het aantal pelsrobben daar gaat elk jaar sterk achteruit.
Sinds 1984 mag er niet meer op gejaagd worden, behalve door mensen die er echt van moeten bestaan.
Eerst dachten de mensen dat het kwam door dat er te veel gevist werd, of door vervuiling door olie en chemisch afval.
De mensen dachten ook aan een ziekte onder de dieren.
Maar waarschijnlijk is een ander soort afval de werkelijke oorzaak.
Vanaf de jaren vijftig wordt er overal meer plastic gebruikt.
Vislijnen en visnetten werden daardoor goedkoper.
Maar als deze afbreken of losraken, verteren ze niet. Ze blijven jarenlang rond drijven. Dit wordt,,spookvissen? genoemd.
Zeehonden raken vast in netten en ze verdrinken.
Op verschillende manieren krijgen zeehonden met olie te maken.
Een tanker kan stranden en de olie stroomt eruit. Of een kapitein spoelt zijn olietanks schoon met zeewater. En zo zijn er nog meer manieren. Het kustwater is er vaak mee vervuild.
Zeehonden moeten dan aan land komen om te verharen of om zich voort te planten. Sommige honden sterven niet door de olie zelf, maar door de chemische middelen die worden gebruikt om de olie te bestrijden.
Dierenliefhebbers spannen zich dikwijls erg in om jonge zeehonden schoon te maken die besmeurt zijn met olie. Dat doen ze met de beste bedoelingen. Maar deskundigen denken dat de zeehonden meer last kunnen hebben van zo?n wasbeurt dan van de olie zelf.
- Ziektes en rustverstoring.
In april 1988 brak er op het eiland Anholt tussen Denemarken en Zweden een heel besmettelijke virusziekte voor zeehonden uit. Met de zeehonden in de Noordzee ging het niet goed.
Het ging niet goed met hun gezondheid. Dat kwam door vervuiling, dat er te veel gevist werd, slecht weer en verstoring van hun rust.
Daardoor konden ze zich niet goed beschermen tegen ziektes.
Al snel gingen er 18.000 zeehonden dood!
Dat was niet voor het eerst. In 1955 stierven er honderden zeehonden aan longontsteking en griep, dat was aan de kust van Noord-Amerika.
En in 1980 stierven er meer dan 2500 zeehonden in het zuidpoolgebied aan een virus. Waarschijnlijk werd het virus overgebracht door zee vogels.
Veel zieke dieren in de Noordzee en Waddenzee werden naar het zeehonden centrum Pieterburen gebracht.
De eerste weken kan een baby zeehondje zijn moeder niet missen.
Alleen in de uren dat de zandbanken droogliggen kan hij bij z?n moeder drinken. Als het zeehondje en zijn moeder tijdens het zogen telkens het water ingejaagd worden door wadlopers, zeilers of wie dan ook, kan de moeder haar jong niet zogen. Misschien moeten ze wel wachten, totdat het opnieuw laag water is geworden. In plaats van een sterk zeehondje wordt hij heel erg zwak. In de natuur hebben zwakke dieren een grotere kans om een ziekte op te lopen. Een zwakke zeehond kan zich dus niet goed tegen ziektes beschermen, en kan in paniek zijn moeder verliezen.
Het jong wordt dan een ?huilertje?. Wanneer hij dan honger krijgt of zich eenzaam voelt, gaat hij heel verdrietig huilen. Dat valt op, en vaak word het zeehondje dan gevonden en naar een opvangcentrum gebracht.
Zeehondencr?che Pieterburen.
In 1971 begon Lenie het Hart met een klein badje in haar achtertuin met de opvang van haar eerste zeehond.
Natuurlijk was dat niet de eerste keer dat er in Nederland zeehonden werden opgevangen.
Al jaren daarvoor was de familie Wentzel in Uithuizen bezig met het redden van moederloze zeehondenbaby?s.
Toen mevrouw Wentzel stierf, werd Lenie gevraagd om haar werk over te nemen.
Op Texel was Gerrit de Haan sinds kort na de tweede wereldoorlog bezig in de opvang van zeehonden.
En uit de verhalen bleek het dat er al heel lang jonge zeehonden langs de kust werden gevonden, die meestal werden meegenomen door boeren en vissers. Meestal gingen deze dieren dood, maar nu blijkt het dat het door de verkeerde voeding komt .
De zeehondenopvang in Pieterburen heeft heel veel onderzoek gedaan.
Vooral toen steeds vaker bleek, dat er meer met de zeehond aan de hand was.
De cr?che is nu een echt zeehondenziekenhuis geworden, compleet met laboratorium, r?ntgenafdeling, en nog meer.
De cr?che maakt de zeehonden beter, maar ze geven ook rondleidingen, een vaste tentoonstelling en een film met informatie over de problemen van de zeehond en zijn milieu.
Als een zeehond wordt gevonden, wordt hij onderzocht door een dierenarts.
Hij wordt dan gemeten en gewogen.
Als hij onderzocht is krijgt de zeehond zijn eigen ruimte.
Daar wordt hij 3 weken verzorgd, voordat hij de andere zeehonden mag zien.
Goede voeding, goede verzorging en vooral heel veel rust, dat is het begin voor een goed herstel.
Als de zeehond weer sterk genoeg is om voor zichzelf te zorgen, dan wordt hij weer naar zee gebracht.
Maar dan krijgt hij wel eerst een merkje op zijn staart.
Zo kunnen ze de zeehond altijd herkennen.
Soms raakt de zeehond het merkje kwijt.
Daarom geven ze tegenwoordig de zeehonden een chip, met elektronische informatie.
De chip kan je alleen maar lezen door een apparaat over het lichaam te laten gaan. Het werkt dus niet op een afstand
Reservaten en onderzoeken.
In de 19e eeuw waren sommige soorten zeehonden bijna uitgestorven,
maar nu zijn de meeste soorten beschermd.
De dieren, die zich in groepen voortplantten, gaan aan land in
Natuurreservaten. Daar zijn ze veilig.
In 1890 waren er op het eiland Guadaloupe maar 100 zeeolifanten over.
De regering van Mexico en de Verenigde Staten zorgde voor bescherming. Daardoor kon de kolonie groter worden.
Op veel plaatsen zijn rust gebieden voor de zeehonden en vogels.
Op die plekken mag je niet komen en ook niet je boot aan leggen.
Zeker niet in de tijden dat de jongen worden geboren.
Gelukkig is er goede bewaking, want je kunt er natuurlijk geen hek of zo om heen bouwen.
Al jaren werken opvangcentrums en wetenschappers samen.
Een bekende zeehonden-onderzoeker is Peter Reijnders.
Hij werkt bij het instituut voor bos- en natuuronderzoek op Texel.
Hij heeft meegewerkt aan een onderzoek over afweer voor ziektes die door gifstoffen komen.
Het blijkt nu dat PBC?s de vrouwtjes onvruchtbaar kunnen maken. Zo heeft hij nog meer onderzoeken gedaan.
Het is heel belangrijk dat daar goed onderzoek naar wordt gedaan en dat er reservaten en opvangcentrums zijn zoals zeehondencr?che Pieterburen en dat er organisaties zijn zoals Greenpeace, zodat de zeehonden niet zullen uitsterven!!
Conclusie
Literatuurlijst.
Boeken:
Dieren in Gevaar - de Zeehond Michael Bright
Ooggetuigen - Poolgebieden Barbra Taylor
Internetsites:
www.dolfinarium.nl
www.kustgids.nl/grijze_zeehond/indez.html
www.zeehond.startkabel.nl
www.zeehondencreche.nl
www.zeehond.pagina.nl
www.ecoMare.nl