Theaterverslag: Hair
Hair’ door Stichting Theaterplan
Algemene gegevens:
Het gezelschap dat de voorstelling geeft heet Stichting Theaterplan.
De regisseur is Wim Bressers.
De hoofdrolspelers zijn:
Claude: gespeeld door Martijn van Beek
Sheila: gespeeld door Babette Holtman.
Berger: gespeeld door Henry van Loon.
De voorstelling is gehouden in de Stadsschouwburg in Eindhoven op 18-01-01.
Samenvatting:
Een groep hippie’s leeft in Central Park in New York. Op een dag dan komt Claude, een jongen die uit Engeland komt, bij de groep hippie’s. Hij wordt verliefd op Sheila. De groep hippie’s blowen vaak en hangen maar wat rond. Claude krijgt een oproepkaart van het leger. Hij zou als soldaat moeten gaan vechten in Vietnam. Claude moet een keuze maken tussen het leven als een hippie of hij moet het leger in gaan. Uiteindelijk kiest Claude voor het leger.
Het conflict in dit verhaal is dat Claude een keuze moet maken tussen het leger of het leven als een hippie. Hij kiest dus uiteindelijk om het leger in te gaan.
Het toneelbeeld:
De plaats waar het toneel zich afspeelt is in de kleine zaal van de Stadsschouwburg in Eindhoven. Het is niet zo’n erg grote zaal. De eerste rij van het publiek zat op gelijke hoogt met het podium. Daarna liep de zaal een beetje omhoog. Het was dus geen verhoogd podium. Omdat het op gelijke hoogte met de toneelspelers zit kan je niet alle toneelspelers tegelijk zien. Dat was niet fijn want soms moest je 2 kanten op kijken en dat ging dan niet want je kon maar 1 kant tegelijk zien. Maar omdat je zo dicht bij de toneelspelers zit geeft dat toch een bepaalde sfeer waardoor je het mooier en fijner kan bekijken. Er zitten dus voordelen aan maar ook nadelen.
Het decor bestond uit een aantal kisten dat een beetje aan de zijkant stonden. In het midden stond een verhoging waar de toneelspelers soms op gingen staan. Helemaal achteraan in het middel van de zaal hing een grote ventilator. Er waren veel lampen die de spelers, als zijn een lied zongen of als zij in het middelpunt van de belangstelling stonden. Er waren veel lampen en als iemand ook maar een klein beetje in de belangstelling stonden daar was er al meteen een beetje licht. De speler hadden niet echt veel attributen bij zich. Alleen soms met de dans een kleine attribuut maar die waren niet echt belangrijk voor het verhaal. Allemaal hadden ze een ‘hippie pak’ aan. Omdat het verhaal over de Amerikaanse hippie’s gaan is dit dus heel belangrijk voor het verhaal.
Muziek en geluidseffecten:
Er wordt veel gebruik gemaakt van muziek. Want er werden heel veel liedjes gezongen. Dit dient niet echt als een overgang naar de volgende sc?ne maar ze spelen echt een overheersende rol. De liedjes die ze zingen komen ook echt uit de tijd van de hippie’s. Ze passen dus goed bij het stuk.
Personages:
De belangrijkste personen uit het stuk waren Claude, Berger en Sheila.
Claude is een beetje een verlegen jongen en is onzeker van zichzelf. Hij weet niet goed wat hij moet doen. Of hij nauw bij de hippie’s moet blijven of dat hij het leger in zal gaan. Hij komt ook erg onzeker over in de voorstelling. Berger is een beetje de leider van de groep hippie’s. Hij is erg zelfverzekerd en weet iedereen een goede raad te geven. Sheila is ook heel zelfverzekerd en zij durft alles. Als zij iets denkt dan zegt ze dat ook meteen en ze is dus heel direct. Claude is verliefd op Sheila en zij ook op hem. Berger is af en toe heel bot tegen iedereen maar hij houd toch ontzettend veel van ze allemaal. Ik kon het beste meeleven met Claude omdat hij eigenlijk de persoon is waar het allemaal om draait. Door de manier hoe anderen tegen hem doen kan je je heel goed voorstellen dat het moeilijk is voor Claude en dus kan je goed met hem meeleven. De hoofdrolspelers hebben niet een bepaald standpunt dat ze vertegenwoordigen. Het zijn dus gewone mensen.
Thematiek en interpretatie:
De belangrijkste thema’s van het theater zijn voor mij liefde en vriendschap. In zo’n groep van hippie’s zijn alle hippie’s goed met elkaar bevriend en is er een sterke liefde.
Vooral de omgangsvormen hebben de leuze vriendschap en liefde bepaald. Doordat de mensen elkaar zovaal omhelzen en elkaar knuffelen denk ik dat vriendschap en liefde de belangrijkste thema’s van de voorstelling zijn.
Ik denk niet dat de regisseur een geheel eigen gedachte heeft gecre?erd want het stuk bestaat al heel lang en ik denk dat de regisseur gewoon heeft geprobeerd het stuk zo goed mogelijk te laten lijken op het stuk van vroeger. Er zitten niet echt dingen van tegenwoordig in het stuk verwerkt dus ik denk ook niet dat de regisseur iets van zichzelf in het stuk heeft gedaan.
De thema’s liefde en vriendschap zijn ook voor mij heel belangrijk en hebben dus ook betekenis voor mij. Ik denk dat iedereen heel veel met die thema’s te maken heeft, net als ik.
Boeiende werking:
Wat mij het meeste boeide aan deze voorstelling was het verhaal dat mooi werd gespeeld. In het begin was het verhaal een beetje onduidelijk maar na een tijdje kon ik het goed begrijpen. Ik vond het vooral mooi hoe de spelers speelden. Vooral als Claude, de onzekere jongen, speelt vind ik dat hij goed in zijn rol past want hij kan het onzekere goed spelen. Wat in niet zo goed vond aan de voorstellingen was dat er zo veel werd gezongen. Hierdoor raakte je de draad van het verhaal soms een beetje kwijt. Ik denk dat als de regisseur er wat minder muziek in had gedaan, dat de voorstelling dan nog mooier was geweest.
Structuur:
De gebeurtenissen werden vrij goed gepresenteerd en alles liep in chronologische volgorde. Alleen het echte verhaal begint niet meteen als de voorstelling is begonnen maar het begint eigenlijk wat later. Je begint het verhaal ook pas na de pauze te begrijpen. Dat komt omdat het verhaal, volgens mij, te laat begint en het niet meteen duidelijk is. Er zijn geen wisselingen van tijd. Wel zie je een stuk uit de oorlog in Vietnam, de plaats waar Claude zou moeten gaan vechten. Dit is de enige verwisselingen van tijd. Verder speelt het verhaal zich de hele tijd in het Central Park in New York af.
Recensie:
De voorstelling in z’n geheel vond ik heel goed. Vooral vond ik het knap dat de spelers zich zogoed in hun rol konden verdiepen. Ook vin dik het knap dat de spelers allemaal zo goed konden zingen. Ik vond de liedjes ook wel mooi alleen ik kende er maak weinig van. Ik vond dat liedjes en de dans heel goed bij het verhaal en de tijd passen. De speler die de meeste indruk op mij heeft gemaakt is Claude. Ik vond dat hij heel goed bij de rol paste die hij speelde. Hij speelde de onzekerheid die hij moest uitdrukken heel goed. Dat vond ik heel knap omdat mij het heel moeilijk lijkt om zo te spelen. In de recensie in de krant staat dat ze het goed vonden dat er eigenlijk geen hoofdrollen waren maar dat het 1 groot groepsgebeuren is. Daar ben ik het in enige maten wel mee eens maar het is niet zo dat er helemaal geen hoofdrollen zijn. Want er zijn toch nog 3 grote hoofdrollen. Ook staat er in de krant dat de spelers een grote kracht en optimisme uitstralen. Hier ben in het wel mee eens. Vooral dat de spelers een groot optimisme uitstralen. Ze laten dus zien dat ze in een tijd leefden die ze fijn vonden. Als iemand anders ook naar dit theater zou gaan dan zou ik hem dit zeker aanraden. Vooral omdat de voorstelling een goed verhaal laat zien van hoe de hippie’s vroeger leefden.
Algemene gegevens:
Het gezelschap dat de voorstelling geeft heet Stichting Theaterplan.
De regisseur is Wim Bressers.
De hoofdrolspelers zijn:
Claude: gespeeld door Martijn van Beek
Sheila: gespeeld door Babette Holtman.
Berger: gespeeld door Henry van Loon.
De voorstelling is gehouden in de Stadsschouwburg in Eindhoven op 18-01-01.
Samenvatting:
Een groep hippie’s leeft in Central Park in New York. Op een dag dan komt Claude, een jongen die uit Engeland komt, bij de groep hippie’s. Hij wordt verliefd op Sheila. De groep hippie’s blowen vaak en hangen maar wat rond. Claude krijgt een oproepkaart van het leger. Hij zou als soldaat moeten gaan vechten in Vietnam. Claude moet een keuze maken tussen het leven als een hippie of hij moet het leger in gaan. Uiteindelijk kiest Claude voor het leger.
Het conflict in dit verhaal is dat Claude een keuze moet maken tussen het leger of het leven als een hippie. Hij kiest dus uiteindelijk om het leger in te gaan.
Het toneelbeeld:
De plaats waar het toneel zich afspeelt is in de kleine zaal van de Stadsschouwburg in Eindhoven. Het is niet zo’n erg grote zaal. De eerste rij van het publiek zat op gelijke hoogt met het podium. Daarna liep de zaal een beetje omhoog. Het was dus geen verhoogd podium. Omdat het op gelijke hoogte met de toneelspelers zit kan je niet alle toneelspelers tegelijk zien. Dat was niet fijn want soms moest je 2 kanten op kijken en dat ging dan niet want je kon maar 1 kant tegelijk zien. Maar omdat je zo dicht bij de toneelspelers zit geeft dat toch een bepaalde sfeer waardoor je het mooier en fijner kan bekijken. Er zitten dus voordelen aan maar ook nadelen.
Het decor bestond uit een aantal kisten dat een beetje aan de zijkant stonden. In het midden stond een verhoging waar de toneelspelers soms op gingen staan. Helemaal achteraan in het middel van de zaal hing een grote ventilator. Er waren veel lampen die de spelers, als zijn een lied zongen of als zij in het middelpunt van de belangstelling stonden. Er waren veel lampen en als iemand ook maar een klein beetje in de belangstelling stonden daar was er al meteen een beetje licht. De speler hadden niet echt veel attributen bij zich. Alleen soms met de dans een kleine attribuut maar die waren niet echt belangrijk voor het verhaal. Allemaal hadden ze een ‘hippie pak’ aan. Omdat het verhaal over de Amerikaanse hippie’s gaan is dit dus heel belangrijk voor het verhaal.
Muziek en geluidseffecten:
Er wordt veel gebruik gemaakt van muziek. Want er werden heel veel liedjes gezongen. Dit dient niet echt als een overgang naar de volgende sc?ne maar ze spelen echt een overheersende rol. De liedjes die ze zingen komen ook echt uit de tijd van de hippie’s. Ze passen dus goed bij het stuk.
Personages:
De belangrijkste personen uit het stuk waren Claude, Berger en Sheila.
Claude is een beetje een verlegen jongen en is onzeker van zichzelf. Hij weet niet goed wat hij moet doen. Of hij nauw bij de hippie’s moet blijven of dat hij het leger in zal gaan. Hij komt ook erg onzeker over in de voorstelling. Berger is een beetje de leider van de groep hippie’s. Hij is erg zelfverzekerd en weet iedereen een goede raad te geven. Sheila is ook heel zelfverzekerd en zij durft alles. Als zij iets denkt dan zegt ze dat ook meteen en ze is dus heel direct. Claude is verliefd op Sheila en zij ook op hem. Berger is af en toe heel bot tegen iedereen maar hij houd toch ontzettend veel van ze allemaal. Ik kon het beste meeleven met Claude omdat hij eigenlijk de persoon is waar het allemaal om draait. Door de manier hoe anderen tegen hem doen kan je je heel goed voorstellen dat het moeilijk is voor Claude en dus kan je goed met hem meeleven. De hoofdrolspelers hebben niet een bepaald standpunt dat ze vertegenwoordigen. Het zijn dus gewone mensen.
Thematiek en interpretatie:
De belangrijkste thema’s van het theater zijn voor mij liefde en vriendschap. In zo’n groep van hippie’s zijn alle hippie’s goed met elkaar bevriend en is er een sterke liefde.
Vooral de omgangsvormen hebben de leuze vriendschap en liefde bepaald. Doordat de mensen elkaar zovaal omhelzen en elkaar knuffelen denk ik dat vriendschap en liefde de belangrijkste thema’s van de voorstelling zijn.
Ik denk niet dat de regisseur een geheel eigen gedachte heeft gecre?erd want het stuk bestaat al heel lang en ik denk dat de regisseur gewoon heeft geprobeerd het stuk zo goed mogelijk te laten lijken op het stuk van vroeger. Er zitten niet echt dingen van tegenwoordig in het stuk verwerkt dus ik denk ook niet dat de regisseur iets van zichzelf in het stuk heeft gedaan.
De thema’s liefde en vriendschap zijn ook voor mij heel belangrijk en hebben dus ook betekenis voor mij. Ik denk dat iedereen heel veel met die thema’s te maken heeft, net als ik.
Boeiende werking:
Wat mij het meeste boeide aan deze voorstelling was het verhaal dat mooi werd gespeeld. In het begin was het verhaal een beetje onduidelijk maar na een tijdje kon ik het goed begrijpen. Ik vond het vooral mooi hoe de spelers speelden. Vooral als Claude, de onzekere jongen, speelt vind ik dat hij goed in zijn rol past want hij kan het onzekere goed spelen. Wat in niet zo goed vond aan de voorstellingen was dat er zo veel werd gezongen. Hierdoor raakte je de draad van het verhaal soms een beetje kwijt. Ik denk dat als de regisseur er wat minder muziek in had gedaan, dat de voorstelling dan nog mooier was geweest.
Structuur:
De gebeurtenissen werden vrij goed gepresenteerd en alles liep in chronologische volgorde. Alleen het echte verhaal begint niet meteen als de voorstelling is begonnen maar het begint eigenlijk wat later. Je begint het verhaal ook pas na de pauze te begrijpen. Dat komt omdat het verhaal, volgens mij, te laat begint en het niet meteen duidelijk is. Er zijn geen wisselingen van tijd. Wel zie je een stuk uit de oorlog in Vietnam, de plaats waar Claude zou moeten gaan vechten. Dit is de enige verwisselingen van tijd. Verder speelt het verhaal zich de hele tijd in het Central Park in New York af.
Recensie:
De voorstelling in z’n geheel vond ik heel goed. Vooral vond ik het knap dat de spelers zich zogoed in hun rol konden verdiepen. Ook vin dik het knap dat de spelers allemaal zo goed konden zingen. Ik vond de liedjes ook wel mooi alleen ik kende er maak weinig van. Ik vond dat liedjes en de dans heel goed bij het verhaal en de tijd passen. De speler die de meeste indruk op mij heeft gemaakt is Claude. Ik vond dat hij heel goed bij de rol paste die hij speelde. Hij speelde de onzekerheid die hij moest uitdrukken heel goed. Dat vond ik heel knap omdat mij het heel moeilijk lijkt om zo te spelen. In de recensie in de krant staat dat ze het goed vonden dat er eigenlijk geen hoofdrollen waren maar dat het 1 groot groepsgebeuren is. Daar ben ik het in enige maten wel mee eens maar het is niet zo dat er helemaal geen hoofdrollen zijn. Want er zijn toch nog 3 grote hoofdrollen. Ook staat er in de krant dat de spelers een grote kracht en optimisme uitstralen. Hier ben in het wel mee eens. Vooral dat de spelers een groot optimisme uitstralen. Ze laten dus zien dat ze in een tijd leefden die ze fijn vonden. Als iemand anders ook naar dit theater zou gaan dan zou ik hem dit zeker aanraden. Vooral omdat de voorstelling een goed verhaal laat zien van hoe de hippie’s vroeger leefden.