Recensie: Recensie Pirates of the Carebbean
De blockbusters van deze zomer hadden allemaal een vrij duidelijke doelgroep. Voor de mannelijke tieners waren er de Angels en Lara Croft, voor de comic boek liefhebbers de Hulk en voor sci-fi liefhebbers de terugkeer van Arnie. Een echte familiefilm was er echter nog niet. Zo'n film waar kinderen heen willen en die ouders ook niet erg vinden om te zien. Gelukkig zag Disney dit gemis op tijd en sprong erin met Pirates of The Caribbean.
Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl, zoals de film officieel heet, vindt zijn oorsprong in een pretpark attractie. De eerste versie van het script was dan ook niet veel meer dan een hervertelling van dit vijf minuten durende boottochtje. Was dit plan ooit uitgevoerd, dan was Pirates waarschijnlijk samen met piraten flops als Cutthroat Island en Hook op de bodem van de zee beland. Gelukkig wilde Jerry Bruckheimer zich er wel mee bemoeien. Bruckheimer heeft het talent om middelmatige films tot grote successen te brengen en aangezien het piraten genre al lange tijd in het slop zit, leek dit talent geen overbodige luxe. Jerry liet het script herschrijven door Ted Elliot en Terry Rossio (de schrijvers van Shrek) en gaf hen de opdracht het verhaal wat meer spanning en vooral humor mee te geven. Het waren ook deze twee heren die besloten dat de piraten vervloekt waren en eeuwig rondzworven over de zee. Het bron materiaal werd naar de achtergrond gedrukt en komt nu vooral terug in de titel en enkele kleine referenties, zoals het hondje met de sleutels in zijn bek. Vooral bedoeld om de fans bezig te houden.
Het uiteindelijke verhaal draait om een groep piraten die vervloekt zijn nadat ze een Inca schat hebben buit gemaakt. Hun vloek houdt in dat ze geen rust kunnen vinden totdat alle goudstukken zijn teruggekeerd in de originele schatkist. Tot die tijd verkeren ze in een staat tussen leven en dood en alleen onder het licht van de maan tonen zij wat ze werkelijk zijn, een groep afgekloven skeletten. Het laatste goudstuk bevindt zich echter om de nek van Elisabeth Swann (Keira Knightley). Om te helpen de vloek op te heffen wordt ze ontvoerd. De jonge smid Will Turner (Orlando Bloom) kan dit niet zo maar laten gebeuren en zet de achtervolging in. En met hem Jack Sparrow (Jonhy Depp), een piraat die betere dagen heeft gekend. Hij heeft nog een oude rekening te verheffen met de bemanning van de Black Pearl en grijpt deze kans om de landrot Turner en vooral zichzelf te helpen.
Bruckheimer heeft deze keer gekozen voor een redelijk onervaren regisseur. Gore Verinski is vooral bekend geworden door zijn verrassingshit The Ring. Een degelijke verfilming van een goed verhaal. Ook zijn andere films zijn vooral degelijk maar nergens echt verrassend. Als je weet dat deze twee heren achter Pirates zitten is de uitkomst ook wel te verwachten. Want Pirates is gewoon een degelijke film. Met een beetje lachen, vleugje romantiek en een portie spanning. Nergens te eng voor de kleinsten, en nergens te kinderlijk voor de ouderen. Deze middelmatigheid is tegelijkertijd de kracht en de zwakte van de film. De kracht omdat dit soort films een groot publiek vinden. Iedereen vindt er wel iets in dat hem aanspreekt. Echter de wat meer kritische kijker zal zien dat het gewoon weer een fantasie- en risicoloze Bruckheimer film is.
De grootste troef van deze film is namelijk Depp. Hij gooit zich vol overgave in zijn personage en heeft er duidelijk lol in. Sparrow gedraagt zich zoals je dat van een piraat mag verwachten: altijd onder invloed, een grote mond, gevat en charismatisch. Tegen zo'n bont figuur steekt Orlando Bloom maar bleek af. Hij wordt onder andere door zijn rol als Legolas genoemd als "het nieuwe Engelse talent" maar hier laat hij maar weinig zien. Misschien komt het ook wel door zijn rol want de brave Turner staat constant in de schaduw van de flamboyante Sparrow. Het tweede grote pluspunt is te danken aan ILM. Hun computerskeletten zijn prima gelukt. Weliswaar wordt het trucje van mensen die half in skeletten veranderen om vervolgens weer terug te keren iets te vaak herhaald maar in de gevechten zijn ze geloofwaardig. Het leuke is dat de piraten in hun vervloekte vorm nog steeds herkenbaar zijn en ze niet vervallen in anonieme wezens.
Depp en ILM gecombineerd met het routinewerk van Bruckheimer maakt van Pirates of The Caribbean de veiligste blockbuster van deze zomer. Nergens verrassend maar gewoon vermaak voor de hele familie. Eigenlijk net als die pretpark attractie.
Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl, zoals de film officieel heet, vindt zijn oorsprong in een pretpark attractie. De eerste versie van het script was dan ook niet veel meer dan een hervertelling van dit vijf minuten durende boottochtje. Was dit plan ooit uitgevoerd, dan was Pirates waarschijnlijk samen met piraten flops als Cutthroat Island en Hook op de bodem van de zee beland. Gelukkig wilde Jerry Bruckheimer zich er wel mee bemoeien. Bruckheimer heeft het talent om middelmatige films tot grote successen te brengen en aangezien het piraten genre al lange tijd in het slop zit, leek dit talent geen overbodige luxe. Jerry liet het script herschrijven door Ted Elliot en Terry Rossio (de schrijvers van Shrek) en gaf hen de opdracht het verhaal wat meer spanning en vooral humor mee te geven. Het waren ook deze twee heren die besloten dat de piraten vervloekt waren en eeuwig rondzworven over de zee. Het bron materiaal werd naar de achtergrond gedrukt en komt nu vooral terug in de titel en enkele kleine referenties, zoals het hondje met de sleutels in zijn bek. Vooral bedoeld om de fans bezig te houden.
Het uiteindelijke verhaal draait om een groep piraten die vervloekt zijn nadat ze een Inca schat hebben buit gemaakt. Hun vloek houdt in dat ze geen rust kunnen vinden totdat alle goudstukken zijn teruggekeerd in de originele schatkist. Tot die tijd verkeren ze in een staat tussen leven en dood en alleen onder het licht van de maan tonen zij wat ze werkelijk zijn, een groep afgekloven skeletten. Het laatste goudstuk bevindt zich echter om de nek van Elisabeth Swann (Keira Knightley). Om te helpen de vloek op te heffen wordt ze ontvoerd. De jonge smid Will Turner (Orlando Bloom) kan dit niet zo maar laten gebeuren en zet de achtervolging in. En met hem Jack Sparrow (Jonhy Depp), een piraat die betere dagen heeft gekend. Hij heeft nog een oude rekening te verheffen met de bemanning van de Black Pearl en grijpt deze kans om de landrot Turner en vooral zichzelf te helpen.
Bruckheimer heeft deze keer gekozen voor een redelijk onervaren regisseur. Gore Verinski is vooral bekend geworden door zijn verrassingshit The Ring. Een degelijke verfilming van een goed verhaal. Ook zijn andere films zijn vooral degelijk maar nergens echt verrassend. Als je weet dat deze twee heren achter Pirates zitten is de uitkomst ook wel te verwachten. Want Pirates is gewoon een degelijke film. Met een beetje lachen, vleugje romantiek en een portie spanning. Nergens te eng voor de kleinsten, en nergens te kinderlijk voor de ouderen. Deze middelmatigheid is tegelijkertijd de kracht en de zwakte van de film. De kracht omdat dit soort films een groot publiek vinden. Iedereen vindt er wel iets in dat hem aanspreekt. Echter de wat meer kritische kijker zal zien dat het gewoon weer een fantasie- en risicoloze Bruckheimer film is.
De grootste troef van deze film is namelijk Depp. Hij gooit zich vol overgave in zijn personage en heeft er duidelijk lol in. Sparrow gedraagt zich zoals je dat van een piraat mag verwachten: altijd onder invloed, een grote mond, gevat en charismatisch. Tegen zo'n bont figuur steekt Orlando Bloom maar bleek af. Hij wordt onder andere door zijn rol als Legolas genoemd als "het nieuwe Engelse talent" maar hier laat hij maar weinig zien. Misschien komt het ook wel door zijn rol want de brave Turner staat constant in de schaduw van de flamboyante Sparrow. Het tweede grote pluspunt is te danken aan ILM. Hun computerskeletten zijn prima gelukt. Weliswaar wordt het trucje van mensen die half in skeletten veranderen om vervolgens weer terug te keren iets te vaak herhaald maar in de gevechten zijn ze geloofwaardig. Het leuke is dat de piraten in hun vervloekte vorm nog steeds herkenbaar zijn en ze niet vervallen in anonieme wezens.
Depp en ILM gecombineerd met het routinewerk van Bruckheimer maakt van Pirates of The Caribbean de veiligste blockbuster van deze zomer. Nergens verrassend maar gewoon vermaak voor de hele familie. Eigenlijk net als die pretpark attractie.