Gedichten: Verdriet
Een rolstoel.
Een normaal kind denkt leuk mee stunten.
Maar ga er maar eens in zitten de hele dag.
Ga er maar eens me naar de winkel.
En je ziet de mensen kijken
Je voelt je dan kleiner en kleiner worden.
Je staat voor een rek je moet iets pakken.
Maar je kan er niet bij opstaan kan je niet
Je moet HULP vragen.
Als je in een rolstoel zit kan je niet alles meer zelf.
Je zult moeten accepteren dat je hulp moet vragen.
Maar als je eerst geen hulp hoefte te vragen maar hulp aanbood.
Dan is het heel moeilijk om hulp te vragen.
Je wilt het niet!
Maar het moet.
Het doet pijn het is niet leuk meer.
De pillen en de ziekenhuizen.
Al die gespreken.
Al die artsen die denken te weten
Wat je voelt.
Het is net als of je je eigen leven niet meer lijd.
Het is NU niet meer zoals vroeger toe ik nog kon lopen.
Nu moet je accepteren dat het niet meer kan.
Ook al doet het heel erg pijn.
Je moet doorgaan voor je zelf en voor de mensen die van je houden.
Hou vol!
Xxxxxxxx
Anoniempje
Een normaal kind denkt leuk mee stunten.
Maar ga er maar eens in zitten de hele dag.
Ga er maar eens me naar de winkel.
En je ziet de mensen kijken
Je voelt je dan kleiner en kleiner worden.
Je staat voor een rek je moet iets pakken.
Maar je kan er niet bij opstaan kan je niet
Je moet HULP vragen.
Als je in een rolstoel zit kan je niet alles meer zelf.
Je zult moeten accepteren dat je hulp moet vragen.
Maar als je eerst geen hulp hoefte te vragen maar hulp aanbood.
Dan is het heel moeilijk om hulp te vragen.
Je wilt het niet!
Maar het moet.
Het doet pijn het is niet leuk meer.
De pillen en de ziekenhuizen.
Al die gespreken.
Al die artsen die denken te weten
Wat je voelt.
Het is net als of je je eigen leven niet meer lijd.
Het is NU niet meer zoals vroeger toe ik nog kon lopen.
Nu moet je accepteren dat het niet meer kan.
Ook al doet het heel erg pijn.
Je moet doorgaan voor je zelf en voor de mensen die van je houden.
Hou vol!
Xxxxxxxx
Anoniempje