Gedichten: Gedicht
Woorden als vijanden
woorden worden vijanden
ze willen niet meer en stranden
mijn geklaag zijn ze doodmoe
en zijn aan hun laatste beetje toe
willen niet meer luisteren
opstandig aan het fluisteren
slachtoffer willen ze niet meer zijn
van mijn wanhoop, angst en pijn
als zij mij nu ook verlaten
word het muistil, kan ik niet meer praten
moet ik alles opkroppen
tot het uiteen zal barsten in duizenden brokken
de woorden willen mij geen kans geven
hoe moet ik dan verder leven
want alleen tegen deze strijd
geef ik mezelf nog maar weinig tijd
woorden worden vijanden
ze willen niet meer en stranden
mijn geklaag zijn ze doodmoe
en zijn aan hun laatste beetje toe
willen niet meer luisteren
opstandig aan het fluisteren
slachtoffer willen ze niet meer zijn
van mijn wanhoop, angst en pijn
als zij mij nu ook verlaten
word het muistil, kan ik niet meer praten
moet ik alles opkroppen
tot het uiteen zal barsten in duizenden brokken
de woorden willen mij geen kans geven
hoe moet ik dan verder leven
want alleen tegen deze strijd
geef ik mezelf nog maar weinig tijd