Gedichten: Gedicht
De dood is als een zwarte panter
die op mij zit te wachten in de
schaduw van de 3 bomen des levens.
De 3 bomen die eeuwig gevoed worden
door de zon, bron van wijsheid & geduld.
De zon die ik iedere dag zie opkomen als een gouden schijf in een zee van stilte.
En verdwijnen in het zwarte gat der vergetelheid
Bij iedere stap die ik zet om dichterbij de zon te komen,
ontstaan er meer & meer lege bomen rondom mij.
Het is als een tocht zonder einde, een hart zonder liefde,
een put zonder bodem,
een zee zonder vissen.
Die bomen maken mij bang. Iedere dag zie ik minder zonlicht & minder dag.
De enige stralen die mij nog kunnen verwarmen worden verscheurd door de klauwvormige takken van die bomen.
Het wordt donkerder en kouder met de seconden.
Maar spelen seconden, uren en minuten nog een rol.
Speelt de tijd nog een rol.
S’avonds wanneer de zon ondergaat zie ik niet meer het verschil tussen het donker van de nacht & de schaduw van die bomen.
Zelfs nu proberen ze de maan van me weg te halen.
Ze grijpen haar vast en verbergen haar voor mij.
? maan, godin van de rust en tederheid. Iedere dag wordt je kleiner.
Maar wanneer ik in het zwarte kijk zie ik twee ogen in de leegt. Twee ogen die me schrik aanjagen maar me ook nieuwsgierig maken.
Maar wat jaagt me angst aan?
Die twee ogen of de leegt achter die ogen.
Hoe lang hou ik dit nog vol?
Tot de volgende zonsopgang?
Of ondergang?
Ik …