Gedichten: Eenzaam
Ineen gedoken in een schulp.
Ze komt er niet uit, vraagt niet om hulp.
Haar zorgen worden haar teveel.
Ze denkt niet meer na, niet ree?l.
Ze duikt in elkaar.
Niemand ziet haar.
Haar vrienden lieten haar in de steek.
Eindelijk durfde ze te roepen, maar niemand keek.
Dus op een dag spreidde ze haar vleugels, en vloog weg.
Weg van de ellende. Weg van al die pech.
Ze verloste zichzelf van de woede en pijn.
En de vrienden die inmiddels weg zijn.
Ze sprong naar beneden, wou niet in de leer.
En toen...Was ze er niet meer.
Ze komt er niet uit, vraagt niet om hulp.
Haar zorgen worden haar teveel.
Ze denkt niet meer na, niet ree?l.
Ze duikt in elkaar.
Niemand ziet haar.
Haar vrienden lieten haar in de steek.
Eindelijk durfde ze te roepen, maar niemand keek.
Dus op een dag spreidde ze haar vleugels, en vloog weg.
Weg van de ellende. Weg van al die pech.
Ze verloste zichzelf van de woede en pijn.
En de vrienden die inmiddels weg zijn.
Ze sprong naar beneden, wou niet in de leer.
En toen...Was ze er niet meer.