Gedichten: Dood
Door de straten liep een meisje
in de schaduw van da nacht
ongelukkig en vergeten
want er was niemand die aan haar dacht
ze wilde als de wind zijn
ze wilde langs de wolken zweven
ze wilde helemaal alleen zijn
als dat kon voor heel even
ze wilde als een vlam zijn
die zweven altijd alleen
ze was jaloers op de rook
omdat die zo snel verdween
haar verdriet trok haar naar beneden
dieper dan ze ooit was
niemand kende haar pijn
dat stond helemaal vast
ze wilde schreeuwen van verdriet
zich storten in een diepe afgrond
ze wilde dat met een klap
haar leven werdt afgerond
ze liep in de zon voor de laatste keer
gooide al haar angst overboord
en voor de zon was ondergegaan
was zij allang dood
in de schaduw van da nacht
ongelukkig en vergeten
want er was niemand die aan haar dacht
ze wilde als de wind zijn
ze wilde langs de wolken zweven
ze wilde helemaal alleen zijn
als dat kon voor heel even
ze wilde als een vlam zijn
die zweven altijd alleen
ze was jaloers op de rook
omdat die zo snel verdween
haar verdriet trok haar naar beneden
dieper dan ze ooit was
niemand kende haar pijn
dat stond helemaal vast
ze wilde schreeuwen van verdriet
zich storten in een diepe afgrond
ze wilde dat met een klap
haar leven werdt afgerond
ze liep in de zon voor de laatste keer
gooide al haar angst overboord
en voor de zon was ondergegaan
was zij allang dood