Boekverslag: Dooi
Uitgeverij L.J. Veen, Amsterdam / Antwerpen, 1999-2, 158 blz. (eerste druk 1999)
Een vriend van mij zat vorig jaar in het examenjaar van de HAVO en hij had het boek voor zijn boekenlijst gelezen, hij vond het toen een goed boek en gaf mij een korte beschrijving. Dit jaar moest ik natuurlijk ook weer een boek kiezen en heb toen "Dooi" geleend in de bibliotheek.
Ik vond het boek heel fijn om te lezen, het was erg vlot geschreven. Ik heb het dan ook (bijna) in ??n keer uitgelezen. Ik had eigenlijk op een happy end gehoopt maar dat is er niet echt van gekomen. Dat is dan een beetje een tegenvaller, maar het is toch ook wel weer leuk, want je denkt er dan toch nog een keer extra over na en dat was natuurlijk ook de bedoeling van de schrijfster.
Er is steeds een verteller aan het woord die het doen en het denken van de hoofdpersoon Ruben Saarloos beschrijft. Ruben is een oudere man van rond de zestig, Samen met zijn vrouw Ina wilde hij een vaartochtje maken met hun boot op het IIsselmeer, maar toen ze aangelegd hadden bij een klein eilandje in het meer begon het zo hard te vriezen dat het water bevroor en de boot vast zat. Na een paar dagen was het ijs dik genoeg om er op te lopen en om er met een auto op te rijden. Ina was toen naar vrienden gegaan zodat ze ook weer naar haar werk kon en Ruben had eten gekregen van de reddingsbrigade, omdat hij nog op de boot zou blijven tot het weer zou gaan smelten. Ruben kon zijn werk op de boot doen, want hij was vertaler van boeken. Hij was met een boek bezig over vissen. Er kwamen herinneringen boven van zijn vader die zijn hele leven naar een bijzondere vis had gezocht, de coelacanth. Het ijs begon langzamerhand te dooien, maar op een dag kwam er toch nog een schaatster aan, ze was jong en had rood haar. Ze maakten even een praatje en zij beloofde de volgende dag terug te komen en voor hem een doos sigaren mee te nemen. De volgende dag kwam ze inderdaad weer (met sigaren), nu kwam ze ook even binnen in de boot om wat thee te drinken. Ruben dacht dat ze Bente Nerwanen zou heten omdat dat in haar schaatsen stond. Bente vertelde dat ze onderzoek deed naar pupillen. Ook nu beloofde ze voordat ze weg ging dat ze de volgende dag weer terug zou komen. Ruben verheugde zich er erg op. De dag daarop kwam ze weer ondanks het steeds dunner wordende ijs. Ze was toen wel gevallen en dus erg koud en nat. Ruben gaf haar droge kleren. Toen ze samen in de keuken waren kusten ze elkaar en bedreven de liefde (tot twee keer toe) op het bed. Ze vielen in slaap, maar dit romantische moment duurde niet lang, want Bente wilde naar huis omdat het al donker begon te worden. De volgende dag was het ijs zo dun dat er een ijsbreker van de reddingsbrigade een vaargeul zou breken, om Ruben te verlossen. Op zich was Ruben er niet erg gelukkig mee omdat hij nu Bente niet meer zou zien. Maar hij werd de volgende ochtend gewoon gered en eenmaal veilig aangemeerd begon het gewone leven weer. Ruben dacht nog wel aan Bente en wilde haar graag nog een keertje zien. Hij wist aan welke universiteit ze onderzoek deed, dus hij belde naar die universiteit en vroeg naar Bente Nerwanen. De mensen op die universiteit vonden het heel vreemd dat hij naar haar vroeg, Bente was namelijk al bijna een half jaar geleden overleden. Ruben begreep er niets meer van en begon te twijfelen of Bente eigenlijk wel haar eigen naam was, het enige dat hij wist was dat het in haar schaatsen stond. Hij zou er nu nooit achter komen wie ze nu eigenlijk was, en waar ze nu zou zijn. Hij was nog wel op het graf van een Bente Nerwanen geweest maar daar werd hij ook niet veel wijzer. Het leven ging ondertussen gewoon door. En toen op een dag werd hij opgehaald door de dood en Ruben ging mee.
Schrijfstijl: Het boek is erg vlot geschreven. Er wordt niet echt moeilijke taal gebruikt en daardoor kon ik lekker doorlezen.
Ruimte: Het verhaal speelt zich voornamelijk af bij een eilandje in het IJsselmeer. Het zou afgelopen winter gebeurd kunnen zijn.
Verhaalfiguren: De hoofdpersoon is Ruben Saarloos, hij is achtenvijftig jaar en hij is getrouwd met Ina.
Bente Nerwanen speelt ook een belangrijke rol in het verhaal. Het is alleen niet zeker of ze wel zo heet. Zij is een jonge vrouw, ze heeft rood haar en ze brengt het hoofd van Ruben op hol.
Vertelwijze: Het verhaal wordt verteld door een verteller die beschrijft wat Ruben doet en denkt.
Thema: De thema’s zijn denk ik eenzaamheid en liefde. Ruben denkt dat als hij alleen is, hij dan wel goed zal kunnen werken, maar dat blijkt niet het geval. Hij wordt afgeleid door van alles en nog wat en hij krijgt nachtmerries. Als er dan toch iemand langs komt is hij meteen helemaal van slag en als ze belooft de volgende dag weer terug te komen, verheugt hij zich daar de hele dag op. Ik vind de titel goed gekozen. Ruben wacht in het begin steeds op de dooi, zodat hij gewoon weer met zijn bootje aan kan meren, maar als de dooi dan eindelijk komt, dan is hij er niet eens zo blij mee, omdat hij Bente niet meer kan ontmoeten. De titel ‘Dooi’ heeft ook te maken met Ruben zelf, hij ontdooit namelijk zelf ook.
Schrijfster: Rascha Peper is lereres Nederlands geweest en heeft vier jaar in Wenen gewoond, daar is ze begonnen met schrijven. Ze heeft voor ‘Dooi’ nog de volgende boeken geschreven:
De Waterdame (verhalen)
Oesters (1991 roman)
Oefeningen in manhaftigheid (1992 novellen)
Rico's vleugels (roman)
Alle verhalen (verhalen)
Russisch Blauw (1995 roman)
Een Spaans hondje (roman)
Het boek ‘Dooi’ komt voor een deel wel met andere boeken overeen. Zo heeft de schrijfster in het boek ‘Oesters’ geschreven over een liefde tussen een twintigjarig meisje een zestigjarige man. Ook ‘Dooi’ ging (gedeeltelijk) over een speciale relatie tussen een oudere man en een jonger meisje. Het boek ‘Dooi’ is typerend voor de schrijfster, omdat dit het volgende boek is waar vanuit een mannenperspectief is geschreven. Vanaf haar derde boek schrijft ze alleen maar vanuit een mannelijk perspectief.
De verhaalelementen waarin Ruben vol verwachting hoopt dat Bente nog een keer langskomt hadden op mij een positieve werking. Zelf was ik ook steeds benieuwd of ze nog zou komen of niet. Ook de momenten waarop Ruben op zoek gaat en denkt haar te herkennen, vond ik erg leuk om te lezen. Ik hoopte dat hij haar nog zou zien dus ik vond het wel spannend.
De verhaalelementen die gingen over de vader van Ruben hadden op mij een negatieve werking. Ik vond het niet echt interessant en ik vond ook dat het niet echt heeft bijgedragen aan het verhaal. Als het er niet in gezeten had, had ik het niet gemist. Ik vond het meer nutteloze opvulling. Ook vond ik het eind niet echt bij de stijl van het boek passen. Het boek was namelijk heel realistisch, het was wel wat raadselachtig, maar het zou wel eventueel gebeurd kunnen zijn. Ik vind het dan jammer als er op het moment dat Ruben dood gaat, nog even gezellig gepraat wordt met de dood.
Voor mij was het een perfect boek geweest als het met een happy end ge?indigd was. Als Ruben Bente had gevonden en ze goede vrienden geworden waren etc. Maar dat was natuurlijk te voorspelbaar geweest, dan zat er geen verrassende wending aan het boek en zou het geen goed boek geweest zijn. De schrijfster wilde natuurlijk de lezer ook nog na het lezen van haar boek aan het denken zetten. Dat is bij mij ook wel gelukt, ik vraag me nu nog steeds af hoe het nou zat.
Als je van actie houdt is dit boek geen aanrader. Maar als je er van houdt om een lekker verhaal te lezen en er niet van verwacht dat het nog goed gaat aflopen, dan moet je dit boek zeker gelezen hebben.
Een vriend van mij zat vorig jaar in het examenjaar van de HAVO en hij had het boek voor zijn boekenlijst gelezen, hij vond het toen een goed boek en gaf mij een korte beschrijving. Dit jaar moest ik natuurlijk ook weer een boek kiezen en heb toen "Dooi" geleend in de bibliotheek.
Ik vond het boek heel fijn om te lezen, het was erg vlot geschreven. Ik heb het dan ook (bijna) in ??n keer uitgelezen. Ik had eigenlijk op een happy end gehoopt maar dat is er niet echt van gekomen. Dat is dan een beetje een tegenvaller, maar het is toch ook wel weer leuk, want je denkt er dan toch nog een keer extra over na en dat was natuurlijk ook de bedoeling van de schrijfster.
Er is steeds een verteller aan het woord die het doen en het denken van de hoofdpersoon Ruben Saarloos beschrijft. Ruben is een oudere man van rond de zestig, Samen met zijn vrouw Ina wilde hij een vaartochtje maken met hun boot op het IIsselmeer, maar toen ze aangelegd hadden bij een klein eilandje in het meer begon het zo hard te vriezen dat het water bevroor en de boot vast zat. Na een paar dagen was het ijs dik genoeg om er op te lopen en om er met een auto op te rijden. Ina was toen naar vrienden gegaan zodat ze ook weer naar haar werk kon en Ruben had eten gekregen van de reddingsbrigade, omdat hij nog op de boot zou blijven tot het weer zou gaan smelten. Ruben kon zijn werk op de boot doen, want hij was vertaler van boeken. Hij was met een boek bezig over vissen. Er kwamen herinneringen boven van zijn vader die zijn hele leven naar een bijzondere vis had gezocht, de coelacanth. Het ijs begon langzamerhand te dooien, maar op een dag kwam er toch nog een schaatster aan, ze was jong en had rood haar. Ze maakten even een praatje en zij beloofde de volgende dag terug te komen en voor hem een doos sigaren mee te nemen. De volgende dag kwam ze inderdaad weer (met sigaren), nu kwam ze ook even binnen in de boot om wat thee te drinken. Ruben dacht dat ze Bente Nerwanen zou heten omdat dat in haar schaatsen stond. Bente vertelde dat ze onderzoek deed naar pupillen. Ook nu beloofde ze voordat ze weg ging dat ze de volgende dag weer terug zou komen. Ruben verheugde zich er erg op. De dag daarop kwam ze weer ondanks het steeds dunner wordende ijs. Ze was toen wel gevallen en dus erg koud en nat. Ruben gaf haar droge kleren. Toen ze samen in de keuken waren kusten ze elkaar en bedreven de liefde (tot twee keer toe) op het bed. Ze vielen in slaap, maar dit romantische moment duurde niet lang, want Bente wilde naar huis omdat het al donker begon te worden. De volgende dag was het ijs zo dun dat er een ijsbreker van de reddingsbrigade een vaargeul zou breken, om Ruben te verlossen. Op zich was Ruben er niet erg gelukkig mee omdat hij nu Bente niet meer zou zien. Maar hij werd de volgende ochtend gewoon gered en eenmaal veilig aangemeerd begon het gewone leven weer. Ruben dacht nog wel aan Bente en wilde haar graag nog een keertje zien. Hij wist aan welke universiteit ze onderzoek deed, dus hij belde naar die universiteit en vroeg naar Bente Nerwanen. De mensen op die universiteit vonden het heel vreemd dat hij naar haar vroeg, Bente was namelijk al bijna een half jaar geleden overleden. Ruben begreep er niets meer van en begon te twijfelen of Bente eigenlijk wel haar eigen naam was, het enige dat hij wist was dat het in haar schaatsen stond. Hij zou er nu nooit achter komen wie ze nu eigenlijk was, en waar ze nu zou zijn. Hij was nog wel op het graf van een Bente Nerwanen geweest maar daar werd hij ook niet veel wijzer. Het leven ging ondertussen gewoon door. En toen op een dag werd hij opgehaald door de dood en Ruben ging mee.
Schrijfstijl: Het boek is erg vlot geschreven. Er wordt niet echt moeilijke taal gebruikt en daardoor kon ik lekker doorlezen.
Ruimte: Het verhaal speelt zich voornamelijk af bij een eilandje in het IJsselmeer. Het zou afgelopen winter gebeurd kunnen zijn.
Verhaalfiguren: De hoofdpersoon is Ruben Saarloos, hij is achtenvijftig jaar en hij is getrouwd met Ina.
Bente Nerwanen speelt ook een belangrijke rol in het verhaal. Het is alleen niet zeker of ze wel zo heet. Zij is een jonge vrouw, ze heeft rood haar en ze brengt het hoofd van Ruben op hol.
Vertelwijze: Het verhaal wordt verteld door een verteller die beschrijft wat Ruben doet en denkt.
Thema: De thema’s zijn denk ik eenzaamheid en liefde. Ruben denkt dat als hij alleen is, hij dan wel goed zal kunnen werken, maar dat blijkt niet het geval. Hij wordt afgeleid door van alles en nog wat en hij krijgt nachtmerries. Als er dan toch iemand langs komt is hij meteen helemaal van slag en als ze belooft de volgende dag weer terug te komen, verheugt hij zich daar de hele dag op. Ik vind de titel goed gekozen. Ruben wacht in het begin steeds op de dooi, zodat hij gewoon weer met zijn bootje aan kan meren, maar als de dooi dan eindelijk komt, dan is hij er niet eens zo blij mee, omdat hij Bente niet meer kan ontmoeten. De titel ‘Dooi’ heeft ook te maken met Ruben zelf, hij ontdooit namelijk zelf ook.
Schrijfster: Rascha Peper is lereres Nederlands geweest en heeft vier jaar in Wenen gewoond, daar is ze begonnen met schrijven. Ze heeft voor ‘Dooi’ nog de volgende boeken geschreven:
De Waterdame (verhalen)
Oesters (1991 roman)
Oefeningen in manhaftigheid (1992 novellen)
Rico's vleugels (roman)
Alle verhalen (verhalen)
Russisch Blauw (1995 roman)
Een Spaans hondje (roman)
Het boek ‘Dooi’ komt voor een deel wel met andere boeken overeen. Zo heeft de schrijfster in het boek ‘Oesters’ geschreven over een liefde tussen een twintigjarig meisje een zestigjarige man. Ook ‘Dooi’ ging (gedeeltelijk) over een speciale relatie tussen een oudere man en een jonger meisje. Het boek ‘Dooi’ is typerend voor de schrijfster, omdat dit het volgende boek is waar vanuit een mannenperspectief is geschreven. Vanaf haar derde boek schrijft ze alleen maar vanuit een mannelijk perspectief.
De verhaalelementen waarin Ruben vol verwachting hoopt dat Bente nog een keer langskomt hadden op mij een positieve werking. Zelf was ik ook steeds benieuwd of ze nog zou komen of niet. Ook de momenten waarop Ruben op zoek gaat en denkt haar te herkennen, vond ik erg leuk om te lezen. Ik hoopte dat hij haar nog zou zien dus ik vond het wel spannend.
De verhaalelementen die gingen over de vader van Ruben hadden op mij een negatieve werking. Ik vond het niet echt interessant en ik vond ook dat het niet echt heeft bijgedragen aan het verhaal. Als het er niet in gezeten had, had ik het niet gemist. Ik vond het meer nutteloze opvulling. Ook vond ik het eind niet echt bij de stijl van het boek passen. Het boek was namelijk heel realistisch, het was wel wat raadselachtig, maar het zou wel eventueel gebeurd kunnen zijn. Ik vind het dan jammer als er op het moment dat Ruben dood gaat, nog even gezellig gepraat wordt met de dood.
Voor mij was het een perfect boek geweest als het met een happy end ge?indigd was. Als Ruben Bente had gevonden en ze goede vrienden geworden waren etc. Maar dat was natuurlijk te voorspelbaar geweest, dan zat er geen verrassende wending aan het boek en zou het geen goed boek geweest zijn. De schrijfster wilde natuurlijk de lezer ook nog na het lezen van haar boek aan het denken zetten. Dat is bij mij ook wel gelukt, ik vraag me nu nog steeds af hoe het nou zat.
Als je van actie houdt is dit boek geen aanrader. Maar als je er van houdt om een lekker verhaal te lezen en er niet van verwacht dat het nog goed gaat aflopen, dan moet je dit boek zeker gelezen hebben.
Ze werd geboren op 1 januari 1949 in Driebergen, en is een Nederlands schrijfster.
Boek informatie
- Dooi
- Jenneke Strijland
- Nederlands
Handige opties
- Meer boeken van:Rascha Peper