Boekverslag: De nachtmerrie begint
Uitgever: A.W. Bruna, Utrecht, 1997
Over de auteur:
Robert Lawrence Stine werd geboren op 8 oktober 1943 in Columbus, Ohio (USA).
Hij noemt zichzelf R.L. Stine.
Na de middelbare school studeerde hij aan de Ohio State University.
Hij zou wel wat meer op Dracula willen lijken, maar tot zijn spijt ziet hij er heel normaal uit.
Een beetje kalend, met een brilletje op.
Hij woont in New York samen met zijn vrouw Jane en zijn zoon Matt.
Als kleine jongetjes vertelde R.L. Stine en zijn broer elkaar iedere avond griezelverhalen, om elkaar bang te maken.
Dat lukte maar al te makkelijk, want de vloer kraakte en de wind floot vlak langs hun hoofd.
De schaduwen van de bomen vormden griezelige figuren op de muren en het plafond.
De verhalen gingen over geesten, spookhuizen, weerwolven en mummies die wankelend tot leven kwamen.
R.L. Stine heeft niet altijd griezelverhalen geschreven, hij begon met komische boeken toen hij 9 jaar was, die tekende hij zelf.
Later werd hij redacteur bij allerlei humoristische tijdschriften.
Zo kwam hij bij de redacteur van Bananas, humoristisch blad voor kinderen.
De verkoop van dit blad werd steeds minder en Stine werd ontslagen.
De hoofdredacteur van Scholastic had een goed voorstel.
Stine moest maar eens proberen om een triller te schrijven.
Stines eerste triller Blind Date (De afspraak) was meteen een enorm succes.
R.L. Stine besloot in dit genre te blijven schrijven.
Toch was het succes van deze boeken toch niets vergeleken bij dat van de Goosebumps (kippenvel).
In 1992 kwam het eerste deel uit, Stay out of the Basement ( Ga niet naar de kelder).
En meteen was die serie een enorme rage.
Per maand word er alleen al in de Verenigde Staten 1,25 miljoen exemplaren verkocht.
De boeken zijn vertaald in 18 talen.
Wereldwijd zijn er inmiddels meer dan 90 miljoen verkocht.
Dergelijke aantallen zijn alleen haalbaar als je veel schrijft.
Hij schrijft 2 boeken per maand, dat lukt hem alleen door zich aan een strak schema te houden.
Stine zit iedere ochtend om 9 uur achter zijn computer, dan heeft hij voor het middageten 15 bladzijden geschreven.
's Middags doet hij er dan nog een stuk of vijf.
In de Verenigde Staten is ook een televisieserie gemaakt van de Goosebumps.
Na 25 jaar schrijven voor kinderen heeft Stine in 1995 een boek voor volwassenen uitgebracht.
Hiermee verdiende hij in 1 keer 1 miljoen dollar!
Van het boek wordt ook een film gemaakt.
Stine blijft het liefst een beetje op de achtergrond.
Hij is gestopt met het plaatsen van zijn handtekeningen in boeken.
Omdat het iedere keer een enorme puinhoop werd.
Er ontstonden complete verkeersopstoppingen.
Kinderen stonden hem de hele dag in de kou op te wachten.
Hij heeft al zijn tijd hard nodig om te schrijven.
Samenvatting:
De zusjes Babbi en Corky Corcoran zijn net verhuisd naar Shadyside en wonen daar in de Fear Street. Babbi en Corky leken net een tweeling, al was Babbi een jaar ouder. Ze hadden allebei heel licht en dun, blond haar, dat steil tot op hun schouders hing. Ze hadden alle twee groene ogen, een bleke huid en hoogstaande jukbeenderen, net als fotomodellen. Babbi was 17 en toch was ze bijna 5 cm kleiner dan haar jongere zus, maar daar zat ze niet mee. Corky daarentegen, was jaloers op het figuur van haar zus. Corky was groot en jongensachtig. Corky en Babbi willen niets liever dan deel uitmaken van het cheerleadersteam van Shadyside-High. Jennifer Daly is de captain van de cheerleaders. Zij en Kimmy Bass, de drukke assistent-captain waren al sinds de lagere school dikke vriendinnen. Jennifer was een vriendelijk meisje met een zachte stem en een hoog sprankelend lachje. Ze was groot en slank en bewoog zich sierlijk. Kimmy zoemde steeds als een bezige bij om Jennifer heen. Met haar ronde gezicht, een zwarte ragebol, en kroezend haar, haar dikke wangen, die altijd roze leken te zijn en haar enigszins gezette lichaam vormde ze een schril contrast met haar vriendin. Hun karakters waren ook heel verschillend. Terwijl Jennifer zacht, sereen en sierlijk was, was Kimmy hard, enthousiast en vol met energie, dat ze nauwelijks stil kon blijven staan. Jennifer stond onder het basketbalbord in de sportzaal te wachten op de andere leden van de ploeg. Tien voor half 4 de school was net uit. Tijd om met de cheerleaders repetitie te beginnen. Kimmy kwam binnen, Jennifer zag dat er kleine zweetdruppeltjes boven haar bovenlip parelden. Een teken dat Kimmy ergens opgewonden over was. Jennifer hoefde niet te raden waar Kimmy zich zo druk over maakte. Dat moest over de 2 zusjes Corcoran zijn, die ook de sportzaal binnen waren geslopen, en aan de andere kant bij de houten tribunes stonden, die tijdens de laatste sportles waren uitgeklapt. Ik vind het niet nodig, het team is al vol, Jennifer. We hebben de hele zomer geoefend. Ze kunnen er niet zomaar bijkomen. Ze praatte zo hard, dat de Corcorans elk woord hadden gehoord. "Ssst", siste Jennifer zacht en ze draaide haar ogen naar de tribunes. Kimmy draaide zich snel om. "Wat dan nog?' zei ze net zo hard als zo-even. We mogen hun geen auditie laten doen, Jen , dat is niet eerlijk. Kimmy's vriendin Debra Kern kwam binnen en zwaaide naar Kimmy. Ze werd gevolgd door Heather Diehl en Megan Carman, die dikke vriendinnen waren er altijd samen te vinden. Als laatste kwam Veronica (Ronnie) Mitchell binnen de enige eerstejaars die lid was van het team. Jennifer draaide zich om naar de tribune, de zusters Corcoran zaten nu naast elkaar op de eerste bank, hun handen gespannen om hun knie?n geklemd. Ze moeten hartstikke goed zijn, op hun vorige school kwamen ze uit voor hun staat. Ze hebben vorig jaar met de cheerleaders wedstrijd, die elk jaar op t.v. komt, meegedaan en nog gewonnen ook. "Wat maakt dat uit, Jen?" riep Kim opgewonden. "We hebben toch een goed team?" Het gaat zo goed samen. Misschien kunnen zij ons team beter maken. We willen toch de beste meisjes in ons team hebben. Misschien komen wij dit jaar wel voor de staat uit. "Ik ben het met Kim eens" kwam Debra tussenbeide. Ze was een prachtig, maar kil uitziend meisje, met steil blond haar dat heel kort geknipt was, en ijskoude ogen. Debra was niet echt het type van een cheerleader. Ze was klein en mager, te mager, bijna en lachte zelden. De enige keren dat ze tot leven lijkt te komen is wanneer ze met de ploeg oefent of optreed. Is dit een cheerleader- of een discussie team? Vroeg een rauwe stem. Alle cheerleaders draaide zich om naar juffrouw Green, hun leidster, die uit haar kantoortje kwam, dat in de hoek van de sportzaal lag. Juffrouw Green zei met een schorre stem als of ze altijd keelontsteking had Jennifer beslist of ze auditie mogen doen zij is tenslotte de captain van het team. De rest hebben niks met haar beslissing te maken. Ik vind dat ze mogen laten zien wat ze kunnen. Bobbi en Corky zijn jullie er klaar voor? De zusjes Corcoran liepen naar het midden van de zaal. De kreet van de cheerleaders maakte Bobbo duidelijk dat haar gespreide adelaarssprong even spectaculair over kwam als ze hem uitvoerde. Omhoog, omhoog ze sprong op tot het was of ze zou loskomen en wegvliegen. Toen gooide ze beide benen opzij en trok ze zo hoog op dat ze een volmaakte rechte lijn vormden. Daarna volgde hun mooiste sprong: Bobbi hield haar benen uitgestrekt, terwijl ze in een sierlijke zweefsprong neerdaalde, haar handen hoog boven haar hoofs, als een vogel in duikvlucht, en in een volmaakte split landde. Plotseling barstte ze met Corky hard uit in een harde Yell: First and Ten, Do it again! First and ten, Do it again! Go Tigers! Het gaat uitstekend dacht Bobbi, ze staren ons niet meer zo dom aan. Ze sprong op Corky's rug als op een paardenrug. Toen volgde een soepele beweging, omhoog, armen omhoog en weer omhoog, tot ze op haar schouders stond, terwijl ze rechtop op Corky's schouders stond. Ze voelde Corky's warme handen om de achterkant van haar benen klemmen. Jennifer en Juffrouw Green waren erg trots op ze en de andere cheerleaders stonden verbaasd te kijken
De zusjes Corcoran werden aangenomen in hun team, maar Ronnie werd reserve gezet omdat ze nog maar eerstejaars was. De avond van de wedstrijd zaten ze in de bus onderweg naar de wedstrijd , het regende hard. Jennifer verteld dat als de regen is afgelopen dat ze het nummer van de vuurbatons doen. Bobby ziet dat niet zitten en Jennifer vraagt waarom,. Bobbi haalt diep adem en verteld dat de vuurbatons nog bij hun thuis liggen omdat ze nog even hebben geoefend. Ze willen langs hun huis rijden, de buschauffeur heeft de deur open omdat hij niet goed kon zien door de regen. De bus glijd weg en Jennifer vloog de bus uit, de bus kantelde en glee een paar meter verder. Tot grote schrik van alle cheerleaders lag Jennifer bij een grafsteen en bewoog niet meer. Bobbi wou Jennifer omdraaien maar mocht dat niet doen van de chauffeur Simmons. We moeten een ambulance bellen.
Maar toen hoorden ze sirenes de politie en de ambulance kwamen er al aan, iemand moet het ongeluk gezien hebben.Ze dachten allemaal dat Jennifer dood was, ook de dokters dachten het, maar plotseling zag Bobbi dat Jennifer haar ogen open deed. Jennifer werd meegenomen met de ambulance. Bobbi zag op de grafsteen waar Jennifer lag een inscriptie staan SARAH FEAR 1875-1899. Jennifer kwam in haar rolstoel de zaal inrijden, terwijl juffrouw Green een mededeling ging doen. Ze benoemd Bobbi Corcoran tot captain van het team. Iedereen was blij voor haar en feliciteerde haar, behalve Kimmy. Toen alles voorbij was ging ze naar huis.
Ze liep door de gangen van de school die waren leeg. Plotseling begonnen alle kluisjes automatisch te klapperen. Later kwam ze Chip ( Charles Chasner ) tegen toen ze naar buiten rende. Hij riep haar en feliciteerde haar. Hij vroeg of ze mee uit wou. Kimmy en Bobbi hebben een ernstige woordenwisseling gehad, Kimmy had een vriendje en Bobbi had hem afgepakt Chip was Kimmy haar vriendje. Ze begonnen te vechten en juffrouw Green kwam tussenbeide. Bobbi moest Kimmy opvangen bij een nieuwe sprong die ze moest leren. Bobbi wou Kimmy wel vangen maar ze verstijfde en Kimmy viel op de grond. Iedereen dacht dat het opzet was omdat ze een hekel aan Kimmy had. Die avond ging Bobbi met Jennifer praten. Toen ze naar huis wou gaan zag ze Jennifer lopen hoe kan dat nou Jennifer was toch verlamd?
Toen ze thuis kwam vertelde ze het haar zus. Corky kon het niet geloven en zei dat Bobbi gek werd en met een arts moest gaan praten. Bobbi en Corky praten niet meer met elkaar. Bobbi moest bij Juf Green komen. Bobbi moet uit het team stappen, de meisjes hebben geen vertrouwen meer in haar. Bobby rende huilend weg en ging douchen. Ze dacht wat te horen. Plotseling viel de deur van de doucheruimte dicht en alle kranen gingen aan en het water was loeiheet. Bobbi probeerde ze uit te draaien, maar dat ging niet. Corky zocht Bobbi, om haar excuses aan te bieden. Ze zag in de kleedkamer Bobbi's kleding liggen. Onder haar kleding zag ze het hangertje van Kimmy. Ze hoorde de douches aanstaan en ging er heen. Heet stromend water kwam naar buiten. Ze riep Bobbi maar er kwam geen antwoord. Ze zag Bobbi dood op de grond liggen. Twee weken later liep ze over het kerkhof. Ze zag een bekend grafsteen er stonden 4 grafstenen achter. Op de 1e stond SARAH FEAR 1875-1899. Ze had deze eerder gezien op de dag van het vreselijke ongeluk. Ze vertelde aan Bobbi dat Kimmy nu captain was van het team. Ze huilde en zei dat ze Bobbi miste. Ze pakte haar zakdoen en tegelijkertijd viel er een ketting met een zilveren microfoon op de grond. Ze pakte hem op en herinnerde dat ze deze gevonden had op de dag van de dood bij haar zus de kleding, het is van Kimmy Ze reed naar Kimmy, belde aan en ging naar binnen, met het hangertje voor Kimmy haar ogen begon ze Kimmy te beschuldigen dat ze Bobbi had vermoord. Debra en Ronnie waren er ook bij. Kimmy vertelde dat ze een paar weken geleden het hangertje aan Jennifer had gegeven. Debra en Ronnie bevestigen haar verhaal. Corky reed naar Jennifer toe. Ze zag een auto en zag Jennifer in de auto en volgde haar. Jennifer was toch verlamd, dus Bobbi had toch gelijk. Jennifer reed naar het kerkhof. Ze had haar cheerleaders pakje aan en had de wimpel die ze na het ongeluk had gekregen bij zich. Ze liep naar een grafsteen en begon te dansen. Corky liep naar haar toe ze zag op de steen staan SARAH FEAR . En vroeg Jennifer wat ben je aan het doen, je kon toch niet lopen. Jennifer zei ik ben Jennifer niet. Jennifer zei ik heb daar 100 jaar in het graf gelegen en nu ben ik vrij, doordat Jennifer op mijn graf dood ging. Nu is het jouw beurt om daar te gaan liggen. Debra, Ronnie en Kimmy kwamen er aan. Jennifer en Corky begonnen te vechten. Jennifer verloor en haar kwade geest verliet haar lichaam en wat er over bleef was een skelet. De anderen hadden alles gezien. Toen Corky naar bed ging voelde ze iets in haar bed, het was de wimpel, er stond op Jennifer en ze begon te gillen.
Beoordeling:
Het was een spannend en droevig boek. Ik vond het erg spannend toen de kluisjes om niks begonnen te klappen, toen de douches dichtklapte en de douches niet meer uiwilde en toen Corky met Jennifer stond te vechten. Het was droevig dat Kimmy iedereen tegen Bobbi opzette en dat niemand naar haar wilde luisteren of haar wilde vertrouwen. Ik vond Bobbi een aardige meid, ze had alleen weinig zelfvertrouwen. Het verhaal speelt zich nu af. Ik kon haar best plaatsen in haar ik zou me ook rot voelen als je hele team naar tegen je doet. De schrijver heeft willen vertellen dat je niet altijd direct moet roepen, dat iets niet waar is omdat een ander het zegt, zoek het eerst uit voordat je er tegen in gaat.
Over de auteur:
Robert Lawrence Stine werd geboren op 8 oktober 1943 in Columbus, Ohio (USA).
Hij noemt zichzelf R.L. Stine.
Na de middelbare school studeerde hij aan de Ohio State University.
Hij zou wel wat meer op Dracula willen lijken, maar tot zijn spijt ziet hij er heel normaal uit.
Een beetje kalend, met een brilletje op.
Hij woont in New York samen met zijn vrouw Jane en zijn zoon Matt.
Als kleine jongetjes vertelde R.L. Stine en zijn broer elkaar iedere avond griezelverhalen, om elkaar bang te maken.
Dat lukte maar al te makkelijk, want de vloer kraakte en de wind floot vlak langs hun hoofd.
De schaduwen van de bomen vormden griezelige figuren op de muren en het plafond.
De verhalen gingen over geesten, spookhuizen, weerwolven en mummies die wankelend tot leven kwamen.
R.L. Stine heeft niet altijd griezelverhalen geschreven, hij begon met komische boeken toen hij 9 jaar was, die tekende hij zelf.
Later werd hij redacteur bij allerlei humoristische tijdschriften.
Zo kwam hij bij de redacteur van Bananas, humoristisch blad voor kinderen.
De verkoop van dit blad werd steeds minder en Stine werd ontslagen.
De hoofdredacteur van Scholastic had een goed voorstel.
Stine moest maar eens proberen om een triller te schrijven.
Stines eerste triller Blind Date (De afspraak) was meteen een enorm succes.
R.L. Stine besloot in dit genre te blijven schrijven.
Toch was het succes van deze boeken toch niets vergeleken bij dat van de Goosebumps (kippenvel).
In 1992 kwam het eerste deel uit, Stay out of the Basement ( Ga niet naar de kelder).
En meteen was die serie een enorme rage.
Per maand word er alleen al in de Verenigde Staten 1,25 miljoen exemplaren verkocht.
De boeken zijn vertaald in 18 talen.
Wereldwijd zijn er inmiddels meer dan 90 miljoen verkocht.
Dergelijke aantallen zijn alleen haalbaar als je veel schrijft.
Hij schrijft 2 boeken per maand, dat lukt hem alleen door zich aan een strak schema te houden.
Stine zit iedere ochtend om 9 uur achter zijn computer, dan heeft hij voor het middageten 15 bladzijden geschreven.
's Middags doet hij er dan nog een stuk of vijf.
In de Verenigde Staten is ook een televisieserie gemaakt van de Goosebumps.
Na 25 jaar schrijven voor kinderen heeft Stine in 1995 een boek voor volwassenen uitgebracht.
Hiermee verdiende hij in 1 keer 1 miljoen dollar!
Van het boek wordt ook een film gemaakt.
Stine blijft het liefst een beetje op de achtergrond.
Hij is gestopt met het plaatsen van zijn handtekeningen in boeken.
Omdat het iedere keer een enorme puinhoop werd.
Er ontstonden complete verkeersopstoppingen.
Kinderen stonden hem de hele dag in de kou op te wachten.
Hij heeft al zijn tijd hard nodig om te schrijven.
Samenvatting:
De zusjes Babbi en Corky Corcoran zijn net verhuisd naar Shadyside en wonen daar in de Fear Street. Babbi en Corky leken net een tweeling, al was Babbi een jaar ouder. Ze hadden allebei heel licht en dun, blond haar, dat steil tot op hun schouders hing. Ze hadden alle twee groene ogen, een bleke huid en hoogstaande jukbeenderen, net als fotomodellen. Babbi was 17 en toch was ze bijna 5 cm kleiner dan haar jongere zus, maar daar zat ze niet mee. Corky daarentegen, was jaloers op het figuur van haar zus. Corky was groot en jongensachtig. Corky en Babbi willen niets liever dan deel uitmaken van het cheerleadersteam van Shadyside-High. Jennifer Daly is de captain van de cheerleaders. Zij en Kimmy Bass, de drukke assistent-captain waren al sinds de lagere school dikke vriendinnen. Jennifer was een vriendelijk meisje met een zachte stem en een hoog sprankelend lachje. Ze was groot en slank en bewoog zich sierlijk. Kimmy zoemde steeds als een bezige bij om Jennifer heen. Met haar ronde gezicht, een zwarte ragebol, en kroezend haar, haar dikke wangen, die altijd roze leken te zijn en haar enigszins gezette lichaam vormde ze een schril contrast met haar vriendin. Hun karakters waren ook heel verschillend. Terwijl Jennifer zacht, sereen en sierlijk was, was Kimmy hard, enthousiast en vol met energie, dat ze nauwelijks stil kon blijven staan. Jennifer stond onder het basketbalbord in de sportzaal te wachten op de andere leden van de ploeg. Tien voor half 4 de school was net uit. Tijd om met de cheerleaders repetitie te beginnen. Kimmy kwam binnen, Jennifer zag dat er kleine zweetdruppeltjes boven haar bovenlip parelden. Een teken dat Kimmy ergens opgewonden over was. Jennifer hoefde niet te raden waar Kimmy zich zo druk over maakte. Dat moest over de 2 zusjes Corcoran zijn, die ook de sportzaal binnen waren geslopen, en aan de andere kant bij de houten tribunes stonden, die tijdens de laatste sportles waren uitgeklapt. Ik vind het niet nodig, het team is al vol, Jennifer. We hebben de hele zomer geoefend. Ze kunnen er niet zomaar bijkomen. Ze praatte zo hard, dat de Corcorans elk woord hadden gehoord. "Ssst", siste Jennifer zacht en ze draaide haar ogen naar de tribunes. Kimmy draaide zich snel om. "Wat dan nog?' zei ze net zo hard als zo-even. We mogen hun geen auditie laten doen, Jen , dat is niet eerlijk. Kimmy's vriendin Debra Kern kwam binnen en zwaaide naar Kimmy. Ze werd gevolgd door Heather Diehl en Megan Carman, die dikke vriendinnen waren er altijd samen te vinden. Als laatste kwam Veronica (Ronnie) Mitchell binnen de enige eerstejaars die lid was van het team. Jennifer draaide zich om naar de tribune, de zusters Corcoran zaten nu naast elkaar op de eerste bank, hun handen gespannen om hun knie?n geklemd. Ze moeten hartstikke goed zijn, op hun vorige school kwamen ze uit voor hun staat. Ze hebben vorig jaar met de cheerleaders wedstrijd, die elk jaar op t.v. komt, meegedaan en nog gewonnen ook. "Wat maakt dat uit, Jen?" riep Kim opgewonden. "We hebben toch een goed team?" Het gaat zo goed samen. Misschien kunnen zij ons team beter maken. We willen toch de beste meisjes in ons team hebben. Misschien komen wij dit jaar wel voor de staat uit. "Ik ben het met Kim eens" kwam Debra tussenbeide. Ze was een prachtig, maar kil uitziend meisje, met steil blond haar dat heel kort geknipt was, en ijskoude ogen. Debra was niet echt het type van een cheerleader. Ze was klein en mager, te mager, bijna en lachte zelden. De enige keren dat ze tot leven lijkt te komen is wanneer ze met de ploeg oefent of optreed. Is dit een cheerleader- of een discussie team? Vroeg een rauwe stem. Alle cheerleaders draaide zich om naar juffrouw Green, hun leidster, die uit haar kantoortje kwam, dat in de hoek van de sportzaal lag. Juffrouw Green zei met een schorre stem als of ze altijd keelontsteking had Jennifer beslist of ze auditie mogen doen zij is tenslotte de captain van het team. De rest hebben niks met haar beslissing te maken. Ik vind dat ze mogen laten zien wat ze kunnen. Bobbi en Corky zijn jullie er klaar voor? De zusjes Corcoran liepen naar het midden van de zaal. De kreet van de cheerleaders maakte Bobbo duidelijk dat haar gespreide adelaarssprong even spectaculair over kwam als ze hem uitvoerde. Omhoog, omhoog ze sprong op tot het was of ze zou loskomen en wegvliegen. Toen gooide ze beide benen opzij en trok ze zo hoog op dat ze een volmaakte rechte lijn vormden. Daarna volgde hun mooiste sprong: Bobbi hield haar benen uitgestrekt, terwijl ze in een sierlijke zweefsprong neerdaalde, haar handen hoog boven haar hoofs, als een vogel in duikvlucht, en in een volmaakte split landde. Plotseling barstte ze met Corky hard uit in een harde Yell: First and Ten, Do it again! First and ten, Do it again! Go Tigers! Het gaat uitstekend dacht Bobbi, ze staren ons niet meer zo dom aan. Ze sprong op Corky's rug als op een paardenrug. Toen volgde een soepele beweging, omhoog, armen omhoog en weer omhoog, tot ze op haar schouders stond, terwijl ze rechtop op Corky's schouders stond. Ze voelde Corky's warme handen om de achterkant van haar benen klemmen. Jennifer en Juffrouw Green waren erg trots op ze en de andere cheerleaders stonden verbaasd te kijken
De zusjes Corcoran werden aangenomen in hun team, maar Ronnie werd reserve gezet omdat ze nog maar eerstejaars was. De avond van de wedstrijd zaten ze in de bus onderweg naar de wedstrijd , het regende hard. Jennifer verteld dat als de regen is afgelopen dat ze het nummer van de vuurbatons doen. Bobby ziet dat niet zitten en Jennifer vraagt waarom,. Bobbi haalt diep adem en verteld dat de vuurbatons nog bij hun thuis liggen omdat ze nog even hebben geoefend. Ze willen langs hun huis rijden, de buschauffeur heeft de deur open omdat hij niet goed kon zien door de regen. De bus glijd weg en Jennifer vloog de bus uit, de bus kantelde en glee een paar meter verder. Tot grote schrik van alle cheerleaders lag Jennifer bij een grafsteen en bewoog niet meer. Bobbi wou Jennifer omdraaien maar mocht dat niet doen van de chauffeur Simmons. We moeten een ambulance bellen.
Maar toen hoorden ze sirenes de politie en de ambulance kwamen er al aan, iemand moet het ongeluk gezien hebben.Ze dachten allemaal dat Jennifer dood was, ook de dokters dachten het, maar plotseling zag Bobbi dat Jennifer haar ogen open deed. Jennifer werd meegenomen met de ambulance. Bobbi zag op de grafsteen waar Jennifer lag een inscriptie staan SARAH FEAR 1875-1899. Jennifer kwam in haar rolstoel de zaal inrijden, terwijl juffrouw Green een mededeling ging doen. Ze benoemd Bobbi Corcoran tot captain van het team. Iedereen was blij voor haar en feliciteerde haar, behalve Kimmy. Toen alles voorbij was ging ze naar huis.
Ze liep door de gangen van de school die waren leeg. Plotseling begonnen alle kluisjes automatisch te klapperen. Later kwam ze Chip ( Charles Chasner ) tegen toen ze naar buiten rende. Hij riep haar en feliciteerde haar. Hij vroeg of ze mee uit wou. Kimmy en Bobbi hebben een ernstige woordenwisseling gehad, Kimmy had een vriendje en Bobbi had hem afgepakt Chip was Kimmy haar vriendje. Ze begonnen te vechten en juffrouw Green kwam tussenbeide. Bobbi moest Kimmy opvangen bij een nieuwe sprong die ze moest leren. Bobbi wou Kimmy wel vangen maar ze verstijfde en Kimmy viel op de grond. Iedereen dacht dat het opzet was omdat ze een hekel aan Kimmy had. Die avond ging Bobbi met Jennifer praten. Toen ze naar huis wou gaan zag ze Jennifer lopen hoe kan dat nou Jennifer was toch verlamd?
Toen ze thuis kwam vertelde ze het haar zus. Corky kon het niet geloven en zei dat Bobbi gek werd en met een arts moest gaan praten. Bobbi en Corky praten niet meer met elkaar. Bobbi moest bij Juf Green komen. Bobbi moet uit het team stappen, de meisjes hebben geen vertrouwen meer in haar. Bobby rende huilend weg en ging douchen. Ze dacht wat te horen. Plotseling viel de deur van de doucheruimte dicht en alle kranen gingen aan en het water was loeiheet. Bobbi probeerde ze uit te draaien, maar dat ging niet. Corky zocht Bobbi, om haar excuses aan te bieden. Ze zag in de kleedkamer Bobbi's kleding liggen. Onder haar kleding zag ze het hangertje van Kimmy. Ze hoorde de douches aanstaan en ging er heen. Heet stromend water kwam naar buiten. Ze riep Bobbi maar er kwam geen antwoord. Ze zag Bobbi dood op de grond liggen. Twee weken later liep ze over het kerkhof. Ze zag een bekend grafsteen er stonden 4 grafstenen achter. Op de 1e stond SARAH FEAR 1875-1899. Ze had deze eerder gezien op de dag van het vreselijke ongeluk. Ze vertelde aan Bobbi dat Kimmy nu captain was van het team. Ze huilde en zei dat ze Bobbi miste. Ze pakte haar zakdoen en tegelijkertijd viel er een ketting met een zilveren microfoon op de grond. Ze pakte hem op en herinnerde dat ze deze gevonden had op de dag van de dood bij haar zus de kleding, het is van Kimmy Ze reed naar Kimmy, belde aan en ging naar binnen, met het hangertje voor Kimmy haar ogen begon ze Kimmy te beschuldigen dat ze Bobbi had vermoord. Debra en Ronnie waren er ook bij. Kimmy vertelde dat ze een paar weken geleden het hangertje aan Jennifer had gegeven. Debra en Ronnie bevestigen haar verhaal. Corky reed naar Jennifer toe. Ze zag een auto en zag Jennifer in de auto en volgde haar. Jennifer was toch verlamd, dus Bobbi had toch gelijk. Jennifer reed naar het kerkhof. Ze had haar cheerleaders pakje aan en had de wimpel die ze na het ongeluk had gekregen bij zich. Ze liep naar een grafsteen en begon te dansen. Corky liep naar haar toe ze zag op de steen staan SARAH FEAR . En vroeg Jennifer wat ben je aan het doen, je kon toch niet lopen. Jennifer zei ik ben Jennifer niet. Jennifer zei ik heb daar 100 jaar in het graf gelegen en nu ben ik vrij, doordat Jennifer op mijn graf dood ging. Nu is het jouw beurt om daar te gaan liggen. Debra, Ronnie en Kimmy kwamen er aan. Jennifer en Corky begonnen te vechten. Jennifer verloor en haar kwade geest verliet haar lichaam en wat er over bleef was een skelet. De anderen hadden alles gezien. Toen Corky naar bed ging voelde ze iets in haar bed, het was de wimpel, er stond op Jennifer en ze begon te gillen.
Beoordeling:
Het was een spannend en droevig boek. Ik vond het erg spannend toen de kluisjes om niks begonnen te klappen, toen de douches dichtklapte en de douches niet meer uiwilde en toen Corky met Jennifer stond te vechten. Het was droevig dat Kimmy iedereen tegen Bobbi opzette en dat niemand naar haar wilde luisteren of haar wilde vertrouwen. Ik vond Bobbi een aardige meid, ze had alleen weinig zelfvertrouwen. Het verhaal speelt zich nu af. Ik kon haar best plaatsen in haar ik zou me ook rot voelen als je hele team naar tegen je doet. De schrijver heeft willen vertellen dat je niet altijd direct moet roepen, dat iets niet waar is omdat een ander het zegt, zoek het eerst uit voordat je er tegen in gaat.
R.L. Stine, volledige naam Robert Lawrence Stine is een Amerikaanse schrijver van griezelkinderboeken.Als kleine jongetjes vertelden R.L. Stine en zijn broer elkaar iedere avond griezelverhalen .Ze sliepen samen op een kamer en probeerden om de beurt de ander bang te maken, wat maar al te makkelijk lukte. Hun kamer was op zolder, de vloer kraakte en de wind floot vlak langs hun hoofd. De schaduwen van de bomen vormden griezelige figuren op de wanden en het plafond.
Boek informatie
- De nachtmerrie begint
- Robert Lawrence Stine
- Nederlands
Handige opties
- Meer boeken van:R.L. Stine