Boekverslag: Het boek Job
Samenvatting
Lydia schreef dit boek onver haar autistische broer Job. Het begon als een artikel in de krant, maar omdat ze zich meer en meer vragen over haar broer begon te stellen, besloot ze om er een boek over te schrijven.
Het boek is zeer persoonlijk, we krijgen dus geen psychologische uitleg over autisme, maar een samenvatting van de ervaringen en gevoelens van Job, zijn ouders en zijn broers en zussen. Vooral zijn moeder vertelt zonder te verbloemen, ze laat haar echte gevoelens zien en vertelt over gevaarlijke en ook vaak genante situaties, maar ook over haar eigen, soms zelfs gruwelijke daden, bijvoorbeeld dat Job als straf in de garage moest gaan staan. Ze zegt dat ze het wel erg vond, maar dat ze hem toch moest straffen en dat het eigenlijk een opluchting was om eens heel eventjes niet op hem te moeten letten.
Lydia Rood zocht naar de gevoelens van haar broer, want dat was voor haar onbekend terrein: Job weet niet hoe hij zijn gevoelens moet tonen, hij kan zelf zijn gevoelens niet defini?ren.
Hij heeft geleerd dat als je bijvoorbeeld iemand pijn doet, dat deze dan verdrietig is, hij heeft geleerd de link te leggen tussen situaties en gevoelens.
Het is niet echt een chronologisch verhaal over het leven van Job, maar een aaneenschakeling van interviews, herinneringen en Lydia ?s persoonlijke gevoelens. Zo vertellen haar broers en haar moeder over de verschillende instellingen en opvangtehuizen waar Job verbleven heeft, en ze vertellen hoe het er echt aan toe ging, niet alleen de leuke dingen, maar ook dat hij straffen kreeg zoals bijvoorbeeld honderd keer pompen, en dat de opzichters zijn maquettes vernielden en dat Job elke keer weer weende als hij van thuis moest vertrekken. Job vertelde deze verhalen zelf, maar zonder te zeggen dat hij dit erg vond. Hij vertelt over zijn mentors, over vriendschap, liefde, tederheid. Het enige probleem is dat Job niet weet dat wat hij voelt liefde, vreugde of tederheid is.
Lydia schrijft bij elk interview, elke gebeurtenis, hoe zij zich voelt, of voelde toen het gebeurde. Ze schrijft wat het voor haar is en was om met een autist samen te leven: ?Omgaan met een autist is een lange wandeling in een doolhof waarvan het hart is dichtgemetseld. Je loopt rondje na rondje en als je denkt dat je er bijna bent, sta je weer voor een blinde muur.?
In het laatste hoofdstuk wordt Job geconfronteerd met de interviews van zijn ouders, broers en zussen. Hij vindt sommige dingen wel schokkend, maar hij begrijpt het want hij weet hoe moeilijk hij kan zijn, hij is wel teleurgesteld.
Het hele boek is een portret van hem, gemaakt om erachter te komen hoe het voelt om er niet bij te horen. Tot haar verbazing merkt Lydia dat hij er wel bij hoort. ?Maar ik vind het niet erg er bij te horen!?
Eigen mening
Het is goed om een boek te lezen over dit onderwerp dat niet vol staat met psychologische rapporten en veralgemeningen. Het geeft het echte leven van een autist en zijn omgeving weer, de negatieve en positieve dingen. Deze mensen verkopen geen goedkope leugens, ze vertellen hoe het er echt aan toe gaat, en dat is zeer uitzonderlijk.
Lydia Rood is een schrijfster, en daardoor is het boek zeer gemakkelijk om te lezen, het is duidelijk en omdat zij geen geleerde is, worden er ook geen moeilijke woorden gebruikt. Het is niet echt een dik boek, maar ik denk dat als het langer zou zijn, het misschien zou beginnen vervelen.
Het portret dat van Job gemaakt wordt is vooral aangrijpend. Vele mensen weten niet wat autisme juist is, in dit boek leer je dat niet op een wetenschappelijke manier, maar je leert een autist kennen. Je maakt zijn ervaringen mee, en je ontdekt hoe hij over de dingen denkt en voelt. Dit is volgens mij veel belangrijker dan te weten wat de symptomen en oorzaken zijn. Met een autist omgaan is helemaal niet gemakkelijk, dat weet iedereen, maar niet in welke mate, het is onvoorstelbaar om die dingen te lezen.
Ik heb vooral veel respect voor de moeder, zij is steeds geviseerd geweest, want toen Job geboren werd, werd gezegd dat autisme veroorzaakt wordt door zogezegde ?ijskastmoeders?. Deze letten niet op de kinderen en laten ze hun gangetje maar gaan. Zij trok er zich niets van aan en ze geeft toe dat ze ooit dingen heeft gedaan die niet juist waren, en dat ze vaak niet wist wat ze met Job moest doen. En toch is ze zo trots op haar zoon, wil ze niemand anders, ze is tevreden met Job.
Conclusie:
Het is een boek dat zeer gemakkelijk leest en dat volgens mij zeer goed past in het vak Zedenleer, omdat het echt om de mensen gaat en niet om de wetenschappelijke zijnde van autisme.
In 1982 begon zij met het schrijven van kinderboeken. Lydia Rood studeerde journalistiek aan de School voor de Journalistiek in Utrecht. Haar eerste jeugdroman verscheen in 1982. Na haar afstuderen in 1984 werkte ze van 1985 tot en met 1991 als eindredacteur "Binnenland" bij de Volkskrant. Rood studeerde eveneens Spaanse taal en letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam en behaalde in 1988 cum laude haar doctoraaldiploma. In 1985 kreeg ze haar dochter Roosmarijn, over wie ze verschillende kleuterboeken schreef. Rood las de verhaaltjes, waarin gewone dagelijkse gebeurtenissen werden afgewisseld met grappige kleuterfantasieen, eerst aan de echte Roosmarijn voor. Als ze bij haar in de smaak vielen, waren ze goed.
Boek informatie
- Het boek Job
- Lydia Rood
- Nederlands
Handige opties
- Meer boeken van:Lydia Rood