Boekverslag: De nieuwe wereldorde
1. DE AUTEUR : Harold Pinter
Biografie :
Harold Pinter werd geboren op 10 oktober 1930 in Hacney, een kleine arbeidersgemeenschap dicht bij London, als zoon van een Joodse kleermaker. Bij het uitbreken van de 2de wereldoorlog werd hij geevacueerd uit de stad, maar na de oorlog keerde hij op 14 jarige leeftijd terug naar de stad waar hij school liep in de Hackney Downs Grammar School. Op school las Pinter vooral de werken van Franz Kafka en Ernest Hemingway en reeds op vroege leeftijd toonde hij zijn interesse voor toneel door mee te werken aan de schoolproducties. Hij kreeg een beurs om te studeren aan de London's Royal Academy of Dramatic Arts, maar na 2 jaar stopte hij zijn studie. In 1949 werd hij gestraft voor zijn dienstweigering.
Pinter trouwde met de actrice Vivien Merchant, maar zij scheidden in 1981. Een jaar later hertrouwde hij met de biographer Lady Antonia Fraser.
"I could have gone to prison - I took my toothbrush to the trials - but it so happened that the magistrate was slightly sympathetic, so I was fined instead, thirty pounds in all. Perhaps I'll be called up again in the next war, but I won't go." (from Playwrights at Work)
In 1950 Begon hij gedichten te schrijven onder de naam Harold Pinta. Hij werkte als figurant acteur op het BBC Radio programma, Focus on Football Pools. Hij studeerde weer voor een korte periode aan de ?Central School of Speech and Drama? en trok door Ierland tussen 1951 en 1952. In 1953 sloot hij aan bij het King's Theatre in Hammersmith.
Na weer 4 jaar onder het pseudoniem van David Baron gewerkt te hebben, begint hij toneel te schrijven. Zijn eerste stuk ?The room? (1957), oorspronkelijk geschreven voor de Bristol University's drama department, was klaar na 4 dagen. ?A slight ache?, Pinter's eerste radio werk, werd uitgezonden op de BBC in 1959. Zijn eerste lang-durend toneelstuk, ?the birthday party?, werd in 1958 geschreven, het had een echt Kafkaans karakter en werd zwaar bekritiseerd. Hij werd nadien bekend onder zijn eigen naam als postmodern toneelschrijver en wordt ?the master of 'the comedy of menance.' ?genoemd.
Pinter wordt beschouwd als een van de internationaal meest succesvolle na-oorlogse dramatist. Hij schreef toneelstukken en gedichten en veel van zijn werken werden gemaakt voor radio en TV. Hij werkte ook mee aan verschillende films als acteur en regiseur.
Hij kreeg ook vele prijzen voor zijn werk :
Awards:
CBE; Shakespeare Prize (Hamburg); European Prize for Literature (Vienna); Pirandello Prize (Palermo); The David Cohen British Literature Prize; Honorary degrees from the Universities of Reading; Birmingham; Glasgow; East Anglia; Stirling, Hull; Brown (Rhode Island); Sussex; Bristol; East London; Sofia (Bulgaria); East Anglia; Goldmiths, University of London and University of Aristotle, Thessaloniki. Honorary fellow of Queen Mary College, London. The Laurence Olivier Special Award, 1997 a Moli?re d'Honneur in Paris. In 1997 the Sunday Times Award for Literary Excellence and a BAFTA Fellowship. In 1998 he was made a Companion of Literature by the RSL. In 2000 he was awarded The Critics' Circle Award for Distinguished Service to the Arts; The Brianza Poetry Prize, Italy 2000; South Bank Show Award for Outstanding Achievement in the Arts, 200
Schrijfstijl :
Pinter's stukken staan bekend voor zijn gebruik van de stilte om spanning te cre?ren, hun diepere boodschappen, en de kriptische korte zinnen. Ook zijn thema?s worden vaak herhaald ? anonieme berdreigingen, erotische fantasie, obsessie and jalousie, familie haat and mentale stoornissen.
Pinter is opgegroeid in een tijd van oorlog, en als jood was hij diep geschokt door de gebeurtenissen tijdens de tweede wereldoorlog. Zijn stukken verwijzen dan ook vaak naar die tijd. Maar niet alleen de geschiedenis, ook de huidige politiek betrekt hij op een kritische manier in zijn werken, ze zijn vaak doorweven met politiek protest. Zo heeft hij in zijn werken volgende thema?s besproken : Nato en de golf, Servie en Kosovo, Certraal en zuid America, Turkije en de Koerden, Vrijheid van mening, Folteringen, Politiek, ?
De meeste van zijn stukken worden in ??n enkele kamer gespeeld, waar de aanwezigen bedreigd worden of waar de intenties van de personages niet duidelijk gemaakt worden voor het publiek. De personages maken vaak een strijd mee om te overleven of om hun identiteit te behouden.
Pinter weigert een duidelijk beeld of een rationele verklaring te geven voor de gebeutenissen, hij geeft alleen een glimp weer van de bizarre en schokkende gebeurtenissen in het personage?s leven. Het basisconcept is dus vaak : een minimaal aantal karakters in een beperkte ruimte, die met elkaar botsen.
2. ZIJN WERKEN :
The Room (1957) Silence (1968)
The Birthday Party (1957) Old Times (1970)
The Dumb Waiter (1957) Monologue (1972)
A Slight Ache (1958) No Man's Land (1974)
The Hothouse (1958) Betrayal (1978)
The Caretaker (1959) Family Voices (1980)
A Night Out (1959) Other Places (1982)
Night School (1960) One For The Road (1984)
The Dwarfs (1960) Mountain Language (1988)
The Collection (1961) The New World Order (1991)
The Lover (1962) Party Time (1991)
Tea Party (1964) Moonlight (1993)
The Homecoming (1964) Ashes to Ashes (1996)
The Basement (1966) Celebration (1999)
Landscape (1967) Remembrance of Things Past (2000)
Sketches:
The Black and White (1959) That's All (1959)
Trouble in the Works (1959) Interview (1959)
Last to Go (1959) Applicant (1959)
Request Stop (1959) Dialogue Three (1959)
Special Offer (1959) Night (1969)
That's Your Trouble (1959) Precisely (1983)
3. DE NIEUWE WERELDORDE : 10 zenuwslopende min :
Een man zit op een stoel, vastgebonden en geblinddoekt. Twee mannen Des en Lionel bestoken hem met hun fantasie over wat ze met hem en zijn vrouw gaan aanvangen, maar ze komen nooit tot een besluit. Ze doen ook nooit echt iets. Het is eerder het intimidatie spel waarmee ze de man folteren. Voor de toeschouwer is het nooit echt duidlijk waar het over gaat, de essentiele informatie wordt niet gegeven : Wie zijn ze? Waarom doen ze dit?
Slechts kleine details: de regie aanwijzingen en de taal, zijn aanduidlingen naar de inhoud. Deze doen ons denken aan de stijve en formele wereld van de politiek, waar macht gebruikt wordt om te manipuleren, waar taal het strijdmiddel is, waar handelingen vast patronen volgen.
4. DE BEDOELING :
Pinter geeft in zijn werken vaak een politieke mening, ook hier vinden we dat terug. Er wordt een man gefolterd, niet lichamelijk, maar geestelijk. De man wordt gefolterd met het idee dat er iets zou kunnen gebeuren, met hem, met zijn vrouw, ? maar hij weet niet wat of wanneer. In een oorlogsituatie is dat ook zo, mensen leven met de schrik dat er elk moment iets kan gebeuren, maar niemand weet wat en wanneer. Het hangt vaak af van wat de machthebbers beslissen. Zij houden de touwtjes in handen, zij voeren de oorlog. Met moeilijke woorden verdedigen ze hun zaak, ze stralen zekerheid uit, macht. Maar de gewone mensen leven met de spanning dat ze niet weten wat er gaat gebeuren, omdat de worden verhullend zijn en nooit duidelijk wordt wat er gaande is.
Dit zou een ervarig kunnen zijn die Pinter meemaakte tijdens de 2de wereldoorlog, en de uitbouw van het 3de rijk (de 3de wereldorde?)
Maar het stuk is geschreven in 1991 het jaar van de golfoorlog, en daar vinden we dit ook duidelijk terug : Amerika en Irak die een oorlog uitvechten. De mensen zijn volledig overgeleverd aan wat de politici beslissen, angst voor bombardementen, maar niemand weet waar en wanneer. Amerika die de wereld uitlegd dat Irak een berdrieging vormt en dat ze vechten in naam van de democratie (de derde wereldorde). Irak die zijn bevolking ophitst tegen Amerika omdat zij niet onderdanig willen zijn aan die nieuwe wereldmacht, maar hun eigen macht uitbouwen. Mooie woorden voor een vuile oorlog.
We moeten het zelf niet zo ver zoeken: bij oorlogen. Ook in onze politiek wordt gebruik gemaakt van manipulatie, mooie woorden, mooie beloften om de kiezer te overtuigen. Maar al te vaak weten we niet wat er eigenlijk gebeurt. Ook bij ons zijn er mensen die zich gefolterd voelen, mensen met allerlei problemen vechten vaak tegen een muur van politiek en wetten, die alles alleen maar ingewikkelder maken.
5. FRAGMENT :
Des : Maar goed, hier is hij , hier zit hij , en hij heeft geen flauw idee wat we met hem zouden kunnen gaan doen.
Lionel : Nou, waarschijnlijk wel een flauw idee.
Des : Een heel flauw idee, ja, Mogelijk.
Ja? Wat zeg jij ervan?
Laten we het zo stellen.
Hij heeft weinig idee wat we met hem zouden kunnen doen, wat we in feite met hem gaan doen.
Lionel : Of met zijn vrouw. Vergeet zijn vrouw niet. Hij heeft weinig idee wat
we nu met zijn vrouw gaan doen.
De spanning wordt voordien zeer goed opgebouwd, weten niet waar het over gaat (we missen als het ware de inleiding) en komen op het hoogtepunt in dit gesprek aan. De man wordt gekleineerd, geintimideerd, en alsof het nog niet erg genoeg is dat hij daar zo zit, wordt zijn vrouw erin betrokken, een supperclimax, nadien neemt de spanning af.
Ik vind dit het beste stuk omdat de spanning er zo goed wordt opgebouwd en ook als toeschouwer wordt je echt nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren, nadien valt dat weg omdat duidelijk wordt dat ze het niet gaan zeggen.
6. MATERIAAL :
Ik heb gekozen voor een cadeautje, omdat het mijn gevoel na het stuk symboliseerd. Net als een kind, dat wil weten wat er in een cadeautje zit, wilde ik weten waar het hier om ging, wie daar zaten, waarom, wat er nadien gaat gebeuren. Maar net als bij een kind is de frustratie groot als het niet mag kijken wat er in het cadeau zit, als we niet te weten kom waar het om gaat. We kunnen het alleen raden aan de vorm van het cadeau, maar echt zeker weten we het niet. Zolang het toeblijft, kan iedereen voor zichzelf denken wat erin zit.
Biografie :
Harold Pinter werd geboren op 10 oktober 1930 in Hacney, een kleine arbeidersgemeenschap dicht bij London, als zoon van een Joodse kleermaker. Bij het uitbreken van de 2de wereldoorlog werd hij geevacueerd uit de stad, maar na de oorlog keerde hij op 14 jarige leeftijd terug naar de stad waar hij school liep in de Hackney Downs Grammar School. Op school las Pinter vooral de werken van Franz Kafka en Ernest Hemingway en reeds op vroege leeftijd toonde hij zijn interesse voor toneel door mee te werken aan de schoolproducties. Hij kreeg een beurs om te studeren aan de London's Royal Academy of Dramatic Arts, maar na 2 jaar stopte hij zijn studie. In 1949 werd hij gestraft voor zijn dienstweigering.
Pinter trouwde met de actrice Vivien Merchant, maar zij scheidden in 1981. Een jaar later hertrouwde hij met de biographer Lady Antonia Fraser.
"I could have gone to prison - I took my toothbrush to the trials - but it so happened that the magistrate was slightly sympathetic, so I was fined instead, thirty pounds in all. Perhaps I'll be called up again in the next war, but I won't go." (from Playwrights at Work)
In 1950 Begon hij gedichten te schrijven onder de naam Harold Pinta. Hij werkte als figurant acteur op het BBC Radio programma, Focus on Football Pools. Hij studeerde weer voor een korte periode aan de ?Central School of Speech and Drama? en trok door Ierland tussen 1951 en 1952. In 1953 sloot hij aan bij het King's Theatre in Hammersmith.
Na weer 4 jaar onder het pseudoniem van David Baron gewerkt te hebben, begint hij toneel te schrijven. Zijn eerste stuk ?The room? (1957), oorspronkelijk geschreven voor de Bristol University's drama department, was klaar na 4 dagen. ?A slight ache?, Pinter's eerste radio werk, werd uitgezonden op de BBC in 1959. Zijn eerste lang-durend toneelstuk, ?the birthday party?, werd in 1958 geschreven, het had een echt Kafkaans karakter en werd zwaar bekritiseerd. Hij werd nadien bekend onder zijn eigen naam als postmodern toneelschrijver en wordt ?the master of 'the comedy of menance.' ?genoemd.
Pinter wordt beschouwd als een van de internationaal meest succesvolle na-oorlogse dramatist. Hij schreef toneelstukken en gedichten en veel van zijn werken werden gemaakt voor radio en TV. Hij werkte ook mee aan verschillende films als acteur en regiseur.
Hij kreeg ook vele prijzen voor zijn werk :
Awards:
CBE; Shakespeare Prize (Hamburg); European Prize for Literature (Vienna); Pirandello Prize (Palermo); The David Cohen British Literature Prize; Honorary degrees from the Universities of Reading; Birmingham; Glasgow; East Anglia; Stirling, Hull; Brown (Rhode Island); Sussex; Bristol; East London; Sofia (Bulgaria); East Anglia; Goldmiths, University of London and University of Aristotle, Thessaloniki. Honorary fellow of Queen Mary College, London. The Laurence Olivier Special Award, 1997 a Moli?re d'Honneur in Paris. In 1997 the Sunday Times Award for Literary Excellence and a BAFTA Fellowship. In 1998 he was made a Companion of Literature by the RSL. In 2000 he was awarded The Critics' Circle Award for Distinguished Service to the Arts; The Brianza Poetry Prize, Italy 2000; South Bank Show Award for Outstanding Achievement in the Arts, 200
Schrijfstijl :
Pinter's stukken staan bekend voor zijn gebruik van de stilte om spanning te cre?ren, hun diepere boodschappen, en de kriptische korte zinnen. Ook zijn thema?s worden vaak herhaald ? anonieme berdreigingen, erotische fantasie, obsessie and jalousie, familie haat and mentale stoornissen.
Pinter is opgegroeid in een tijd van oorlog, en als jood was hij diep geschokt door de gebeurtenissen tijdens de tweede wereldoorlog. Zijn stukken verwijzen dan ook vaak naar die tijd. Maar niet alleen de geschiedenis, ook de huidige politiek betrekt hij op een kritische manier in zijn werken, ze zijn vaak doorweven met politiek protest. Zo heeft hij in zijn werken volgende thema?s besproken : Nato en de golf, Servie en Kosovo, Certraal en zuid America, Turkije en de Koerden, Vrijheid van mening, Folteringen, Politiek, ?
De meeste van zijn stukken worden in ??n enkele kamer gespeeld, waar de aanwezigen bedreigd worden of waar de intenties van de personages niet duidelijk gemaakt worden voor het publiek. De personages maken vaak een strijd mee om te overleven of om hun identiteit te behouden.
Pinter weigert een duidelijk beeld of een rationele verklaring te geven voor de gebeutenissen, hij geeft alleen een glimp weer van de bizarre en schokkende gebeurtenissen in het personage?s leven. Het basisconcept is dus vaak : een minimaal aantal karakters in een beperkte ruimte, die met elkaar botsen.
2. ZIJN WERKEN :
The Room (1957) Silence (1968)
The Birthday Party (1957) Old Times (1970)
The Dumb Waiter (1957) Monologue (1972)
A Slight Ache (1958) No Man's Land (1974)
The Hothouse (1958) Betrayal (1978)
The Caretaker (1959) Family Voices (1980)
A Night Out (1959) Other Places (1982)
Night School (1960) One For The Road (1984)
The Dwarfs (1960) Mountain Language (1988)
The Collection (1961) The New World Order (1991)
The Lover (1962) Party Time (1991)
Tea Party (1964) Moonlight (1993)
The Homecoming (1964) Ashes to Ashes (1996)
The Basement (1966) Celebration (1999)
Landscape (1967) Remembrance of Things Past (2000)
Sketches:
The Black and White (1959) That's All (1959)
Trouble in the Works (1959) Interview (1959)
Last to Go (1959) Applicant (1959)
Request Stop (1959) Dialogue Three (1959)
Special Offer (1959) Night (1969)
That's Your Trouble (1959) Precisely (1983)
3. DE NIEUWE WERELDORDE : 10 zenuwslopende min :
Een man zit op een stoel, vastgebonden en geblinddoekt. Twee mannen Des en Lionel bestoken hem met hun fantasie over wat ze met hem en zijn vrouw gaan aanvangen, maar ze komen nooit tot een besluit. Ze doen ook nooit echt iets. Het is eerder het intimidatie spel waarmee ze de man folteren. Voor de toeschouwer is het nooit echt duidlijk waar het over gaat, de essentiele informatie wordt niet gegeven : Wie zijn ze? Waarom doen ze dit?
Slechts kleine details: de regie aanwijzingen en de taal, zijn aanduidlingen naar de inhoud. Deze doen ons denken aan de stijve en formele wereld van de politiek, waar macht gebruikt wordt om te manipuleren, waar taal het strijdmiddel is, waar handelingen vast patronen volgen.
4. DE BEDOELING :
Pinter geeft in zijn werken vaak een politieke mening, ook hier vinden we dat terug. Er wordt een man gefolterd, niet lichamelijk, maar geestelijk. De man wordt gefolterd met het idee dat er iets zou kunnen gebeuren, met hem, met zijn vrouw, ? maar hij weet niet wat of wanneer. In een oorlogsituatie is dat ook zo, mensen leven met de schrik dat er elk moment iets kan gebeuren, maar niemand weet wat en wanneer. Het hangt vaak af van wat de machthebbers beslissen. Zij houden de touwtjes in handen, zij voeren de oorlog. Met moeilijke woorden verdedigen ze hun zaak, ze stralen zekerheid uit, macht. Maar de gewone mensen leven met de spanning dat ze niet weten wat er gaat gebeuren, omdat de worden verhullend zijn en nooit duidelijk wordt wat er gaande is.
Dit zou een ervarig kunnen zijn die Pinter meemaakte tijdens de 2de wereldoorlog, en de uitbouw van het 3de rijk (de 3de wereldorde?)
Maar het stuk is geschreven in 1991 het jaar van de golfoorlog, en daar vinden we dit ook duidelijk terug : Amerika en Irak die een oorlog uitvechten. De mensen zijn volledig overgeleverd aan wat de politici beslissen, angst voor bombardementen, maar niemand weet waar en wanneer. Amerika die de wereld uitlegd dat Irak een berdrieging vormt en dat ze vechten in naam van de democratie (de derde wereldorde). Irak die zijn bevolking ophitst tegen Amerika omdat zij niet onderdanig willen zijn aan die nieuwe wereldmacht, maar hun eigen macht uitbouwen. Mooie woorden voor een vuile oorlog.
We moeten het zelf niet zo ver zoeken: bij oorlogen. Ook in onze politiek wordt gebruik gemaakt van manipulatie, mooie woorden, mooie beloften om de kiezer te overtuigen. Maar al te vaak weten we niet wat er eigenlijk gebeurt. Ook bij ons zijn er mensen die zich gefolterd voelen, mensen met allerlei problemen vechten vaak tegen een muur van politiek en wetten, die alles alleen maar ingewikkelder maken.
5. FRAGMENT :
Des : Maar goed, hier is hij , hier zit hij , en hij heeft geen flauw idee wat we met hem zouden kunnen gaan doen.
Lionel : Nou, waarschijnlijk wel een flauw idee.
Des : Een heel flauw idee, ja, Mogelijk.
Ja? Wat zeg jij ervan?
Laten we het zo stellen.
Hij heeft weinig idee wat we met hem zouden kunnen doen, wat we in feite met hem gaan doen.
Lionel : Of met zijn vrouw. Vergeet zijn vrouw niet. Hij heeft weinig idee wat
we nu met zijn vrouw gaan doen.
De spanning wordt voordien zeer goed opgebouwd, weten niet waar het over gaat (we missen als het ware de inleiding) en komen op het hoogtepunt in dit gesprek aan. De man wordt gekleineerd, geintimideerd, en alsof het nog niet erg genoeg is dat hij daar zo zit, wordt zijn vrouw erin betrokken, een supperclimax, nadien neemt de spanning af.
Ik vind dit het beste stuk omdat de spanning er zo goed wordt opgebouwd en ook als toeschouwer wordt je echt nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren, nadien valt dat weg omdat duidelijk wordt dat ze het niet gaan zeggen.
6. MATERIAAL :
Ik heb gekozen voor een cadeautje, omdat het mijn gevoel na het stuk symboliseerd. Net als een kind, dat wil weten wat er in een cadeautje zit, wilde ik weten waar het hier om ging, wie daar zaten, waarom, wat er nadien gaat gebeuren. Maar net als bij een kind is de frustratie groot als het niet mag kijken wat er in het cadeau zit, als we niet te weten kom waar het om gaat. We kunnen het alleen raden aan de vorm van het cadeau, maar echt zeker weten we het niet. Zolang het toeblijft, kan iedereen voor zichzelf denken wat erin zit.
Pinter is een Brits toneelschrijver en Nobelprijswinnaar. Hij is een van de meest vooraanstaande Britse toneelschrijvers van na de Tweede Wereldoorlog. Pinter werd geboren in het Londense East End, als zoon van een joodse kleermaker. Na een korte studie aan de beroemdste toneelschool van Engeland, de "Royal Academy of Dramatic Art", sloot hij zich aan bij een rondtrekkend toneelgezelschap. Tot 1957 werkte hij onder het pseudoniem "David Baron" als acteur bij verschillende groepen en bij de radio. Tussen de engagementen door verdiende hij de kost als kelner, bordenwasser en verkoper, terwijl hij tegelijk zijn acteursopleiding voortzette aan de "Central School of Drama".
Boek informatie
- De nieuwe wereldorde
- Harold Pinter
- Engels
Handige opties
- Meer boeken van:Harold Pinter