Boekverslag: Feu la mère de Madame
Op woensdag 29 maart 2000 zag ik van 15:30 tot 16:30 'Feu la m?re de Madame' in het universiteitstheater in het harmoniegebouw van de RijksUniversiteit Groningen.
Uitvoering door
Clin d'oeil, (opgericht 1995), de toneelgroep van studenten Frans van het RUG en andere liefhebbers van de Franse taal.
Regie
Martin Forget
Acteurs & actrices
Myriam Bankual
Anneke Claus
Gjalt Reidsma
Dirk van Weerden
Het publiek
Het publiek bestond vrijwel volledig uit scholieren, op een enkele docent na.
Personages
Vier acteurs en dus, zoals meestal, vier personages.
Yvonne: oftewel Madame
Lucien: echtgenoot van Yvonne
Annette: dienstmeid van Yvonne
Joseph: vreemde voor bovenstaande drie, huurder van een kamer van het huis van de moeder van Madame.
Het verhaal
Yvonne slaapt als er midden in de nacht aan de deur gebeld wordt. Ze maakt haar dienstmeid Annette, die in de kamer naast haar slaapt, wakker om naar de deur te gaan. Het is Lucien, Yvonne's echtgenoot, die zijn sleutel is vergeten. Yvonne is danig gepikeerd en een felle discussie tussen beide volgt over o.a. het bedrag dat Lucien die avond aan zijn avondmaal heeft uitgegeven, zijn idiote Lodewijk de 14de kostuum, de tijd waarop hij terugkomt en het feit dat hij er brandend maagzuur aan over heeft gehouden.
Wederom gaat de bel. Wie zou dat in 's hemelsnaam kunnen zijn?
Het blijkt een wildvreemde, genaamd Joseph. Hij is huurder van ??n van de kamers van het huis van de moeder van Mevrouw en is gekomen om zorgwekkend nieuws over haar te brengen. Ze blijkt te zijn overleden. Bij het horen van dit bericht valt Yvonne prompt flauw. Een hectisch gedraal om haar heen volgt, waarbij Lucien en Joseph haar proberen bij te brengen met ?ther, maar smeren haar per ongeluk in met ?thersiroop, (wat dat dan ook wezen moge). Ze komt bij; zwaar geschokt.
Yvonne en Lucien maken zich daarop klaar om naar het huis van de moeder te gaan om het een en ander te regelen. Yvonne vraagt Joseph of haar moeder erg veranderd is sinds de laatste keer dat ze haar zag. Joseph antwoordt o.a. dat ze twee lamsbouten heeft gegeten en daarna met Meneer is gaan slapen. Welke Meneer? De vader van Mevrouw natuurlijk. Maar Yvonne's moeder is weduwe!
Het gaat om Meneer en Mevrouw Fajolet. Joseph komt er achter dat Lucien en Yvonne niet Meneer en Mevrouw Pinnevinnette zijn, dat is het paar aan de overkant van de gang (ze wonen in een appartement). Niks 'wijlen de moeder van Mevrouw' dus, maar 'wijlen de moeder van de buurvrouw'!!!
Lucien en Yvonne zijn woedend en foeteren Joseph uit. Deze druipt uiteindelijk af.
Lucien en Yvonne blijven ontdaan achter, Annette slaapt alweer.
Nadeel is dat Annette voor ze weer in bed mocht een brief van Lucien aan de begrafenisondernemer heeft gepost, en nu blijkt er niemand begraven te hoeven worden. De volgende ochtend zou de begrafenisondernemer de moeder moeten ophalen om haar op de begrafenis klaar te maken.
De nog steeds gepikeerde Yvonne vat deze snelle actie op als een poging tot moord op haar moeder. Ze verwijt Lucien dat hij haar moeder wil ombrengen en scheldt hem uit voor schurk en moordenaar. Daarmee schreeuwt ze Annette weer wakker die tussen beide probeert te komen.
Nukkig loopt Lucien de kamer uit.
Geslaagd?
Het idee erachter is volgens mij dat je z? gemakkelijk kleine vergissingen kunt maken die enorme gevolgen kunnen hebben.
Het stuk werd in het Frans opgevoerd, maar dat betekende niet dat het niet goed te volgen was. Ik had het script van tevoren gelezen en had zonder papier geen moeite te volgen waar het stuk over ging, zelfs de laatste twee sc?nes die ik nog niet gelezen had, waarin de clou zat, waren heel goed te volgen.
De spelers spraken uitstekend Frans, op zich niets verbazends natuurlijk, aangezien ze Frans studeren, maar toch had ik er niet op gerekend. Ik vond niet dat ze overdreven in hun expressie, maar ze hielden zich ook niet in.
Het d?cor was simpel; twee grote doeken met op de ene een schouw afgebeeld met een klok erop, een bed en een stoel, een paar kledingstukken op de grond. Simpel maar voldoende. Op het eerste gezicht ietsjes magertjes, maar toen het stuk eenmaal aan de gang was werd duidelijk dat het d?cor zijn rol uitstekend vervulde. Het leidde de aandacht tenminste niet van het stuk, wat het toch meer van de tekst dan het d?cor moet hebben, af.
Het stuk duurt niet te lang, eerder iets te kort.
Beslist de moeite waard.
(Bijzonderheid
Ik vond de actrice die Yvonne speelde heel sterk in het stuk dat Yvonne flauwgevallen was. Ze hield zich verbazend slap terwijl de drie anderen aan alle kanten om haar heen liepen en aan haar liepen te sjorren)
Feydeau's toneelstukken zijn tijdloos; het maakt eigenlijk niet uit in welk tijdperk ze spelen omdat ze altijd actueel zijn.
Pro: Ik ken er natuurlijk maar ??n, maar die zou beslist ook nu kunnen spelen. Het onderwerp zelf is niet tijdgebonden, er wordt geen aandacht besteedt aan politiek of bepaalde denkbeelden, die dateren een stuk immers behoorlijk, alle verdere informatie over de tijd wordt verder achterwege gelaten.
Contra: Het aanspreken van het echtpaar met Meneer en Mevrouw, met hoofdletter dus, is wat uit de tijd. Bovendien kennen we nu geen dienstmeiden meer. De dienstmeid is van wezenlijk belang voor het stuk, maar het zou wel evenzogoed een nichtje of vriendin of iets dergelijks kunnen zijn. Met zo'n kleine verandering zou het ook in deze tijd passen hoewel er nu niet zoveel kamers op de manier van het stuk verhuurd worden aan mensen anders dan studenten.
Uitvoering door
Clin d'oeil, (opgericht 1995), de toneelgroep van studenten Frans van het RUG en andere liefhebbers van de Franse taal.
Regie
Martin Forget
Acteurs & actrices
Myriam Bankual
Anneke Claus
Gjalt Reidsma
Dirk van Weerden
Het publiek
Het publiek bestond vrijwel volledig uit scholieren, op een enkele docent na.
Personages
Vier acteurs en dus, zoals meestal, vier personages.
Yvonne: oftewel Madame
Lucien: echtgenoot van Yvonne
Annette: dienstmeid van Yvonne
Joseph: vreemde voor bovenstaande drie, huurder van een kamer van het huis van de moeder van Madame.
Het verhaal
Yvonne slaapt als er midden in de nacht aan de deur gebeld wordt. Ze maakt haar dienstmeid Annette, die in de kamer naast haar slaapt, wakker om naar de deur te gaan. Het is Lucien, Yvonne's echtgenoot, die zijn sleutel is vergeten. Yvonne is danig gepikeerd en een felle discussie tussen beide volgt over o.a. het bedrag dat Lucien die avond aan zijn avondmaal heeft uitgegeven, zijn idiote Lodewijk de 14de kostuum, de tijd waarop hij terugkomt en het feit dat hij er brandend maagzuur aan over heeft gehouden.
Wederom gaat de bel. Wie zou dat in 's hemelsnaam kunnen zijn?
Het blijkt een wildvreemde, genaamd Joseph. Hij is huurder van ??n van de kamers van het huis van de moeder van Mevrouw en is gekomen om zorgwekkend nieuws over haar te brengen. Ze blijkt te zijn overleden. Bij het horen van dit bericht valt Yvonne prompt flauw. Een hectisch gedraal om haar heen volgt, waarbij Lucien en Joseph haar proberen bij te brengen met ?ther, maar smeren haar per ongeluk in met ?thersiroop, (wat dat dan ook wezen moge). Ze komt bij; zwaar geschokt.
Yvonne en Lucien maken zich daarop klaar om naar het huis van de moeder te gaan om het een en ander te regelen. Yvonne vraagt Joseph of haar moeder erg veranderd is sinds de laatste keer dat ze haar zag. Joseph antwoordt o.a. dat ze twee lamsbouten heeft gegeten en daarna met Meneer is gaan slapen. Welke Meneer? De vader van Mevrouw natuurlijk. Maar Yvonne's moeder is weduwe!
Het gaat om Meneer en Mevrouw Fajolet. Joseph komt er achter dat Lucien en Yvonne niet Meneer en Mevrouw Pinnevinnette zijn, dat is het paar aan de overkant van de gang (ze wonen in een appartement). Niks 'wijlen de moeder van Mevrouw' dus, maar 'wijlen de moeder van de buurvrouw'!!!
Lucien en Yvonne zijn woedend en foeteren Joseph uit. Deze druipt uiteindelijk af.
Lucien en Yvonne blijven ontdaan achter, Annette slaapt alweer.
Nadeel is dat Annette voor ze weer in bed mocht een brief van Lucien aan de begrafenisondernemer heeft gepost, en nu blijkt er niemand begraven te hoeven worden. De volgende ochtend zou de begrafenisondernemer de moeder moeten ophalen om haar op de begrafenis klaar te maken.
De nog steeds gepikeerde Yvonne vat deze snelle actie op als een poging tot moord op haar moeder. Ze verwijt Lucien dat hij haar moeder wil ombrengen en scheldt hem uit voor schurk en moordenaar. Daarmee schreeuwt ze Annette weer wakker die tussen beide probeert te komen.
Nukkig loopt Lucien de kamer uit.
Geslaagd?
Het idee erachter is volgens mij dat je z? gemakkelijk kleine vergissingen kunt maken die enorme gevolgen kunnen hebben.
Het stuk werd in het Frans opgevoerd, maar dat betekende niet dat het niet goed te volgen was. Ik had het script van tevoren gelezen en had zonder papier geen moeite te volgen waar het stuk over ging, zelfs de laatste twee sc?nes die ik nog niet gelezen had, waarin de clou zat, waren heel goed te volgen.
De spelers spraken uitstekend Frans, op zich niets verbazends natuurlijk, aangezien ze Frans studeren, maar toch had ik er niet op gerekend. Ik vond niet dat ze overdreven in hun expressie, maar ze hielden zich ook niet in.
Het d?cor was simpel; twee grote doeken met op de ene een schouw afgebeeld met een klok erop, een bed en een stoel, een paar kledingstukken op de grond. Simpel maar voldoende. Op het eerste gezicht ietsjes magertjes, maar toen het stuk eenmaal aan de gang was werd duidelijk dat het d?cor zijn rol uitstekend vervulde. Het leidde de aandacht tenminste niet van het stuk, wat het toch meer van de tekst dan het d?cor moet hebben, af.
Het stuk duurt niet te lang, eerder iets te kort.
Beslist de moeite waard.
(Bijzonderheid
Ik vond de actrice die Yvonne speelde heel sterk in het stuk dat Yvonne flauwgevallen was. Ze hield zich verbazend slap terwijl de drie anderen aan alle kanten om haar heen liepen en aan haar liepen te sjorren)
Feydeau's toneelstukken zijn tijdloos; het maakt eigenlijk niet uit in welk tijdperk ze spelen omdat ze altijd actueel zijn.
Pro: Ik ken er natuurlijk maar ??n, maar die zou beslist ook nu kunnen spelen. Het onderwerp zelf is niet tijdgebonden, er wordt geen aandacht besteedt aan politiek of bepaalde denkbeelden, die dateren een stuk immers behoorlijk, alle verdere informatie over de tijd wordt verder achterwege gelaten.
Contra: Het aanspreken van het echtpaar met Meneer en Mevrouw, met hoofdletter dus, is wat uit de tijd. Bovendien kennen we nu geen dienstmeiden meer. De dienstmeid is van wezenlijk belang voor het stuk, maar het zou wel evenzogoed een nichtje of vriendin of iets dergelijks kunnen zijn. Met zo'n kleine verandering zou het ook in deze tijd passen hoewel er nu niet zoveel kamers op de manier van het stuk verhuurd worden aan mensen anders dan studenten.
Het werk van de Fransman Georges Feydeau (1862-1921) is daar een klassiek voorbeeld van.
Boek informatie
- Feu la mère de Madame
- Georges Feydeau
- Frans
Handige opties
- Meer boeken van:Georges Feydeau