Boekverslag: Les petits enfants du siecle
BOEKVERSLAG LES PETITS ENFANTS DU SI?CLE
Volgens Eldorado bijlage 3
Zakelijke gegevens
Christiane Rochefort
Les petits enfants du si?cle
Wolters Noordhoff, Groningen, Merles Blanc serie 1999 Nr. 2.
Oorspronkelijke uitgave: Grasset, Parijs, 1961
Aantal bladzijdes: 92
Eerste Reactie
Keuze
Ik heb dit boek niet gelezen vanuit een oprechte interesse, maar gewoon omdat het bij de Merles Blancs van 1999 hoort. Hier is natuurlijk niets mis mee, maar het lijkt me niet zo vreselijk interessant om te lezen. Het lezen van Frans is natuurlijk altijd goed als oefening voor het Centraal Examen en verder vind ik het best leuk om een echt boek te kunnen lezen in het Frans. Ook al gaat het dan wat minder snel, er zijn toch een heleboel Franse schrijvers waarvan ik nu boeken van zou kunnen lezen en dat is toch winst.
Inhoud
Ik vond dit wel een aardig boekje. Op bepaalde momenten was het
grappig, maar af en toe kwam de humor niet helemaal over. Dat komt misschien ook, omdat ik Frans niet zo vreselijk makkelijk kan lezen. Aan de andere kant hou ik gewoon niet zo van hele groffe humor. Er zit ook een serieuze kant aan dit verhaal en vooral het slot vind ik wel erg mooi. Het begin van dit boek is niet zo literair verantwoord (denk ik), maar het blijft wel hangen. Al met al is het best een leuk boek.
Verdieping
Samenvatting
Het gezin Rouvier bestaat uit veel kinderen. Ze zijn niet verwekt uit liefde, maar omdat dat kinderbijslag oplevert. Vader en moeder werken allebei in de mosterdfabriek. De moeder stopt daar na een tijdje mee, omdat ze dan meer zorg aan de kinderen kan besteden. Daarna neemt ze toch weer een baantje als schoonmaakster.
Joysane, hun dochter, moet zo snel mogelijk aan het werk. In het huishouden moet ze de tafel al dekken als ze pas net over de rand van de tafel uitkomt. Haar moeder heeft geen tijd om voor haar te verzorgen, dus leert ze voor zichzelf te zorgen. Joysane gaat naar school en vindt dat nog leuk ook. In de avond gaat ze beneden aan de keukentafel haar huiswerk zitten maken.
Op school droomt Joysane te vaak weg, maar eigenlijk denkt ze heel diep na over de stof. Haar broer Nicolas wordt geboren en zijn eerste woorden zijn typerend voor de situatie in huize Rouvier. De eerste woorden die Nicolas zegt zijn: Con maman, con tante. Zijn opvoeding komt begrijpelijkerwijs dan ook terecht in de handen van Joysane.
Als Joysane 11 is ontmoet ze Guido (30) er ontstaat een vriendschap die zich later ontwikkelt tot een relatie. Joysane vindt zelf niet dat er misbruik van haar word gemaakt. Guido vertelt over zijn geboorteland Itali?. In haar intieme gesprekken met Nicolas vertelt ze die verhalen door, maar om het geheim te houden maakt ze van Guido een marsmannetje en van Itali? Mars. Daar is alles mooi en groet iedereen elkaar.
Als het gezin eindelijk eens op vakantie gaat, kan Joysane bij terugkomst bouwvakker Guido niet meer vinden. Joysane blijft heel lang zoeken naar Guido, ze papt met allerlei jongens aan in de hoop met hun scooter e.d. naar Guido te kunnen zoeken. Ze haalt haar lagere school diploma, maar ze heeft geen zin om zich in te zetten voor een baantje. Ze komt terecht bij een groepje jongeren met scooters dat rondhangt in kroegen, het park en bioscopen.
Joysane wordt steeds rebelser, ze beledigt zeer duidelijk haar ouders en verleidt zelfs een brave huisvader om daarna het echtpaar belachelijk te maken. Ze geeft langzaam de zoektocht naar Guido op. Ze komt tot het inzicht dat er geen ontsnappen is aan het kale leven waartoe haar generatie verdoemt is. Aan het eind van het boek krijgt ze een relatie met Tv-monteur Philippe. Ze wordt zwanger en betrekt samen met hem een goedkope flat in een andere voorstad van Parijs.
Onderzoek van de verhaaltechniek
Het verhaal speelt in Frankrijk en dan met name in een volkswijk in Parijs. Het speelt in de periode dat de arbeidersklasse begon te wonen in de goedkope architectuur, die neergezet is toen Frankrijk weer werd opgebouwd na de tweede wereldoorlog. De sociale voorzieningen werden bijvoorbeeld verbeterd door meer uitkeringen uit te delen. Het boek is geschreven tijdens de opkomst van het socialisme/communisme. Het is een grote aanklacht tegen burgerlijkheid.
Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-persoon. De ik-persoon is Joysane. Ze kijkt terug op haar leven. Ze vertelt bijvoorbeeld over haar eigen geboorte. De gebeurtenissen worden in chronologische verteld met hier en daar een flash-back of flash-forward.
In dit verhaal komen vrij veel personen voor. Ik zal de belangrijkste personen kort beschrijven. Er komen nog meer kinderen voor in dit boek, die ik hier niet noem. Guido, de Italiaanse bouwvakker, heb ik hieronder ook niet beschreven. Ik heb een vrij ruime samenvatting en ik denk dat de belangrijkste personen zo wel goed genoeg naar voren komen.
Joysane
Is de ik-persoon, ze wordt naarmate het verhaal vordert steeds rebelser totdat ze aan het eind zelf in zo?n volkshuisje trekt en uiteindelijk net zo word als haar ouders.
Patrick
Hij wordt vrij negatief afgebeeld. Patrick pest Joysane en wordt zelfs een keer geschorst van school. Hij steelt ook auto?s.
De Tweeling
Zij zijn beiden zwart, maar de blanke ouders van Joysane behandelen ze als hun eigen kinderen. Misschien zijn ze wel bij de geboorte verwisseld. Hoe dan ook, ze houden zich rustig en leveren geld op, dus hebben de ouders van Joysane er verder geen problemen mee.
Nicolas
Hij is eigenlijk de enige figuur die een intense vriendschap met Joysane heeft. Als Joysane op straat gaat hangen komt echter ook deze relatie onder druk te staan.
Op zoek naar de thematiek
Er zijn meerdere thema?s te onderscheiden, liefde bijvoorbeeld, vanwege het vurige verlangen naar Guido. Verder is het een natuurlijk een felle aanklacht tegen de burgerlijkheid en tenslotte is na enig diep nadenken misschien zelfs een moraal te ontdekken: noodlot is niet te vermijden. Uiteindelijk gaat Joysanne namelijk gewoon haar ouders achterna.
De titel slaat op de moraalloosheid van de tijd waarin de generatie van Joysane wordt geboren. Haar ouders zijn alleen uit op geld en ze wonen in vreselijke huisjes en het leven is oppervlakkig, en behalve dat, ook zeer zinloos.
Plaats in de literatuurgeschiedenis
Christiane Rochefort wordt meestal gezien als een echte ?volksschrijfster?. Zij debuteerde op veertigjarige leeftijd met de liefdesroman Le repos du guerrier (1958). Ze heeft haar bekendheid vooral aan Les petits enfants du si?cle te danken. Dit boek wekte door zijn directe, confronterende taalgebruik veel verbazing toen het uitkwam in 1961 en werd een groot succes. Het boek is dan ook in vele talen vertaald en roept nog altijd veel reacties op.
Dit boek valt niet zozeer in te delen bij een bepaalde stroming, maar het geeft wel uiting aan de vele kritiek op de welvaartsmaatschappij die in de jaren zestig op kwam zetten. Ook komt er meer aandacht voor het alledaagse leven in deze periode. Dit is bijvoorbeeld ook terug te vinden in het boek La vie devant soi (1978) van Roman Gary, een tijdgenoot van Rochefort.
In 1988 werd Rochefort haar boek La porte du fond bekroond met een literaire prijs en in 1997 verscheen haar eerste dichtbundel, getiteld Adieu Androm?de.In deze dichtbundel staan voornamelijk korte teksten over het dagelijks leven.
Beoordeling
Ik vond het een leuk boek, dat het qua humor wat gemiste kansen heeft, maar niet alles hoeft leuk te zijn. Ik heb het niet zo snel kunnen lezen zoals eigenlijk hoort bij dit soort boeken, maar ik vond het uiteindelijk de moeite waard en ik het is best een aardig boekje. Het middendeel heeft soms zoiets van kijk mij, ik durf een scheldwoord te gebruiken. Het baanbrekende en taboedoorbrekende aspect van dit boekje dateert het wel enigszins naar de jaren zestig. Ik, als puber in de war, heb niet zoveel taboes die doorbroken moeten worden en ik had dan ook aan sommige gedeeltes niet zo heel veel boodschap.
Het verhaal begint met dat Joysane vertelt dat ze geboren is vanwege de uitkering op een vakantiedag. Ze introduceert daarop in een rap tempo de vele anderen kinderen in het gezin en vertelt over hun geboorte. Ik vond Nicolas het meest sympathiek. Hij is in verhouding ook de braafste van het zooitje en dat vond ik eigenlijk wel aardig in een boek met zoveel narigheid.
Het verhaal eindigt niet vrolijk. Joysane is wel van de straat af en ze heeft iets van liefde gevonden, maar uiteindelijk gaat ze ook een geestdodend arbeidershuisje betrekken. Haar leven wordt net zo oppervlakkig en betekenisloos als dat van haar ouders.
Het moment waarop dat laatste gebeurt raakt me eigenlijk meer dan alle ellende en wilde streken, waar in het middenstuk verslag van wordt gedaan. Het geeft zelfs ook iets aan van dat je het noodlot nooit echt kan ontlopen. Hoe bont Joysane het ook heeft gemaakt, uiteindelijk wordt ze net zo gewoon en burgerlijk als iedereen in haar omgeving.
Christiane Rochefort is geboren in 1917 in Parijs. Zij is altijd bezig geweest met vele vormen van cultuur, zoals muziek, beeldhouwen, tekenen, en dus ook schrijven. Zij stond erg kritisch tegenover de maatschappij. Dit komt in haar boeken dan ook duidelijk naar voren.
Boek informatie
- Les petits enfants du siecle
- Christiane Rochefort
- Frans
Handige opties
- Meer boeken van:Christiane Rochefort