Boekverslag: Pijnstillers
?Pijnstillers? boekverslag
titel: Pijnstillers
auteur: Carry Slee
uitgeverij: Van Holkema & Warendorf
jaar van uitgave: 1997
Casper is vijftien jaar. Hij heeft het leuk op school, en met zijn vrienden: Sofie en Pim.
Hij kan heel goed keyboard spelen, en heeft een grote kans om in een goed en bekend orkest te mogen komen. Als er een plek vrijkomt.
Casper zit vol plannen. Hij wil zijn vader opzoeken, want die heeft hij nooit gezien. Maar ze weten zijn adres niet. Ze weten wel het adres van zijn opa, die hij ook niet kent. Hij blijkt een opticien te zijn. Samen met Sofie gaat hij naar de winkel, en maken veel lol door te doen alsof ze bijna blind zijn. Het lijkt gewoon een lolletje te zijn geweest, maar Casper is erg blij dat hij zijn opa en oma even gezien heeft, ookal weten zijn niet dat hij hun kleinzoon was.
Sofie is erg verliefd op Roy, een surinaamse jongen, en ze heeft verkering met hem. Ze wil vaak met hem uit, maar haar vader heeft iets tegen surinamers, en hij wil niet dat Sofie met Roy omgaat. Sofie is heel boos, maar ze kan er niks tegen doen. Daarom vraagt ze aan Casper of hij wil doen alsof hij verkering met haar heeft, en ze zo met Roy uit kan gaan.
?Ik heb een idee?, zegt Sofie. ?We kunnen doen alsof wij verkering hebben, en dan kom jij mij zaterdag ophalen. Maar stiekem ga ik naar Roy toe. Later op de avond breng je me weer terug. Wil je dat voor me doen?? ?Vooruit?, zei Casper.
Alles loopt dus heel goed, tot zijn moeder ziek wordt. Ze ziet steeds witter en wordt steeds magerder. Het gaat het steeds slechter met zijn moeder. Ze gaat naar de dokter. Maar Casper en zijn moeder maken zich geen zorgen, het zal wel een griepje zijn.
Het is een gewoonte van Casper om af en toe zijn moeder te verrassen. Dit keer wil hij haar uit eten nemen. Hij zal in haar agenda zetten: ?etentje met Casper?. Casper gaat haar agenda halen in de werkkamer, om het erin te schrijven. Hij pakt haar tas, maar er zit geen agenda in,
het enige wat hij vind is een ponskaartje van het ziekenhuis, en hij krijgt de schok van zijn leven:
?Casper ziet meteen dat het een ponskaartje van het ziekenhuis is. Hij wil het terugstoppen, maar dan valt zijn oog op de naam van het ziekenhuis: ANTOINE VAN LEEUWENHOEK ziekenhuis. Van schrik krijgt Casper bijna geen lucht meer. Het wordt zwart voor zijn ogen. In één klap stort zijn wereld in. De ontsteking in zijn moeders buik is kanker.?
Casper is erg geschokken. Hij hield veel van zijn moeder, en zij was er altijd voor haar. En nu zou ze er ineens niet meer zijn. Hij kon het niet geloven.
Zijn moeder had al een afspraak gemaajt met het ziekenhuis, want zij wist het natuurlijk al eerder. Ze zouden haar moeder opereren, om te proberen de ziekte weg te halen.
Casper ging naar het ziekenhuis toe.
Haar moeder zat in de recreatiezaal. Opgewekt, een beetje té opgewekt.
?Zie je erg tegen morgen op?? vroeg Casper voorzichtig. Moder schudde haar hoofd. ?Ik heb met de anethesist gepraat, het is een hele aardige man. Ik voel me op mijn gemak.?
Maar een paar dagen later blijkt dat ze ongeneeslijk is.
Ze heeft nog maar een paar dagen te leven. Casper en haar moeder zijn erg verdrietig, maar ze besluiten er mooie maanden van te maken.
Intussen gaat het leven op school nog steeds door. Hij gaat regelmatig naar Sofie, om te doen alsof zij wat met elkaar hebben. Maar eigenlijk krijgt Casper er een beetje genoeg van. Hij vind het oneerlijk tegenover Sofies ouders, en het wodt hem te veel. Haar ouders zijn blijkbaar om hem gesteld, want ze hebben hem zelfs meegevraagd op vakantie! En bovendien heeft Casper wel wat anders aan zijn hoofd. Hij is erg bezorgd over zijn moeder.
Casper heeft het gevoel dat zijn vader het moet weten, van de kanker. Hij heeft het adres inmiddels, dus hij spaart zijn moed en belt zijn vader op.
Die is erg blij hem te horen: ?Ik heb altijd verlangt naar dit moment. Zullen we een afspraak maken??. Ik zal een rode pet dragen.?
Ze hebben dus een afspraak. Ze zullen elkaar ontmoeten in een restaurant.
Als het zover is fietst Casper erheen, erg zenuwachtig voor wat hij zal zien.
?Vlak voor de deur haalt hij diep adem. Hij telt tot drie en stapt naar binnen. Casper wil rondkijken naar een rode pet, maar dat is al niet meer nodig. Er komt een rode pet op hem afgestormd. ?Casper!? Hij heeft het gevoel dat hij fijngeknepen wordt. Dan staan ze tegenover elkaar en kijken elkaar aan. Casper had verwacht dat hij aan de vreemnde man, die zijn vader is, zou moeten wennen. Maar hij voelt zich heel vertrouwd, alsof hij hem al heel lang kent.
Casper en zijn vaders praten over van alles en nog wat. En veel over zijn moeder. Hij is erg geschokken. En zegt dat hij vaak langs zal komen. Het is erg gezellig, en ze blijven tot de avond in het restaurant zitten.
Casper speelt nog steeds veel keyboard. Er is en plekje vrij in het orkest, maar zijn lerares Pien zegt dat je daar auditie voor moet doen. Ze denkt dat de Jury zal vinden dat keyboard alleen saai klinkt, dus ze stelt voor om samen met Anouk, een andere leerling van haar die ook in het orkest wil, samen auditie te doen. Anouk kan heel goed zingen. Het lijkt Casper een leuk idee.
Inmiddels heeft Casper al een paar keer met haar gerepeteerd, en ze kunnen erg goed met elkaar opschieten. Hij merkt dat hij verlieft op haar is geworden.
Hij heeft Anouk vertelt over zijn moeders kanker, en Anouk vertelde dat haar vader dat ook heeft gehad. Bij hem werd ook gezegd dat hij nog maar een paar maanden te leven zou hebben. Toen is haar naar een alternatieve arts gegaan, ging op een speciaal dieet, en genas!
Een sprankje hoop vuurde op bij Casper. Misschien ging zijn moeder niet dood!
Thuis vertelde hij zijn moeder enthouisast over de alternatieve arts in Den Haag.
Maar zijn moeder moest er niets van hebben. ?Al dat New Age gedoe, dat is niet gezond.?
Uiteindelijk kon Casper haar toch overhalen om een keer te gaan. Zijn moeder zou gaan, maar alleen omdat jij het wilt, zei ze.
Ze hebben een afspraak gemaakt, en zijn nu samen met Anouk in Den Haag. Moeder is in de dokterskamer, en Casper en Anouk wachten in de wachtkamer.
?Uiteindelijk komt zijn moeder naar buiten. Ze houdt een wit kaartje in haar hand met een datum erop. Casper zucht opgelucht. Er is een nieuwe afspraak gemaakt.
?Denk je dat je er iets aan hebt?? vraagt Casper. Zijn moeder knikt. ?Dat denk ik zeker. Het is een heel bijzonder mens, hij ziet alles. Hij zag zelfs dat ik aan mijn blindedarm ben geöpereerd, terwijl ik hem niks had verteld. Ik hoefde hem ook niet uit te leggen waar de tumor zit, dat zag hij.?
? Denk je dat hij je beter kan maken?, vraagt Casper. ?dat kan hij niet beloven, maar er is goede hoop. Ik moet eerst aan het dieet, en na een paar weken zien we wel weer.?
Ze is dus aan een dieet. Casper is weer vol hoop, en zijn moeder gelooft echt dat de tumor begint te slinken. Maar het gaat niet goed. Zijn moeder gebruikt weer pijnstillers, ze begint weer wit te zien.
Als ze terugkomt van haar tweede afspraak met de dokter in Den Haag, ziet Casper het al aan haar gezicht. Er is geen hoop meer. Het dieet en de kuren zijn allemaal zinloos geweest.
Zijn moeder zei dat dat wel eens kon gebeuren. Sommige mensen, zoals de vader van Anouk, genazen, en sommige niet.
Ze waren erg bedroefd. Nu was er helemaal niks meer egen de kankertumor te doen.
Caspers leven lag overhoop. Maar hij ging gewoon met alles door; hij zag zijn vader regelmatig, die kwam ook wel is bij Casper thuis, en hij ging veel met Anouk om, waar hij inmiddels hevig verliefd op was, en ze hadden samen wat.
Casper had genoeg van het doen alsof hij verkering had met Sofie. Die Sofie zocht het maar uit met Roy en haar ouders, maar hij had er niks mee te maken. Hij zat samen met Anouk in zijn huis, te praten over van alles en nog wat. Toen de telefoon ging.
?Anouk neemt de telefoon van de haak. ?Met het huis van Casper en Marit, met Anouk,? zegt ze. ?Nee, die is hier niet. Een ogenblikje, ik zal het even aan Casper vragen. Casper, weet jij waar Sofie is??
?Sofie?? vraagt Casper alsof hij van heel ver weg komt. ?Die is bij Roy.?
?Casper zegt dat hij bij Roy is. Nee, hij kan nu niet aan de telefoon komen, het spijt me.?
?Wie was het?? vraagt Casper.
?Meneer Boontjes.? Zegt Anouk.
?Meneer Boontjes? Dat is een ramp!?
Meneer Boontjes dacht namelijk dat Sofie bij Casper was. Nu wist hij dat Casper en Sofie een schijnverkering hadden, en dat Sofie eigenlijk met Roy had. Het liep helemaal fout.
Maar door veel ?onderhandelingen?(via Casper en zijn moeder) tussen Sofie en haar vader, werd hij wat milder, en stond hij eindelijk toe dat Sofie en Roy met elkaar omgingen.
Casper hoefde dus niet meer zo vaak naar Sofie om haar zogenaamd op te halen en weg te brengen.
Het oefenen voor de auditie verliep tot nu toe uitstekend, en zijn lerares, Pien, zei dat ze zeker een kans maakten om in het orkest te mogen spelen. Maar Casper had er geen zin meer in. Het ging steeds slechter op school, en ook steeds slechter met zijn moeder, en hij had geen zin om vaak bij Pien of Anouk te oefenen, terwijl zijn moeder doodziek thuis lag. Anouk en Pien zijn ontzet, en vinden het stom wat hij doet, maar Casper blijft bij zijn besluit.
Waarschijnlijk heeft zijn moeder nog maareen paar dagen te leven, dus hij gaat niet meer naar school. Hij zorgt voor zijn moeder, maar die is nog maar nauwelijks bij bewustzijn.
?Toe maar.? fluisterde zijn moeder.
Casper begint op zijn keyboard te spelen. Vol spanning kijkt hij naar zijn moeder. Haar ogen gaan open, en er komt een lach op haar gezicht. Zo wil je het, denkt Casper en hij speelt door, op z?n allermooist. Dat zijn vingers moe worden, kan hem niks schelen. Hij is niet van plan te stoppen, al moet het dagen duren. Maar zoveel kracht heeft zijn moeder niet meer. Hij ziet het aan tante Inge en aan Anouks verschrikte gezicht. Casper rent naar het bed. Hij pakt zijn moeders hand. Hij weet niet hoe lang hij daar zit, de hand van zijn moeder strelend, die steeds kouder wordt. Plotseling springt hij overeind. Hij rent door de kamer en bonkt met zijn vuisten tegen de muur. ?Ze is dood?? schreeuwt hij. ?Mijn moeder is dood??
Casper is de komende weken niet meer bij de wereld. Als iemand iets tegen hem zegt, antwoordt hij niet, of het dringt zelfs niet tot hem door. Hij vermijdt alles wat hem aan zijn moeder herinnerd. Hij speelt geen keyboard meer, hoewel hij met Anouk een plek in het orkest heeft gekregen. Hij gaat niet meer met Anouk om. Als Sofie of Pim over zijn moeder praten, loopt hij weg. De gedachte dat ze er niet meer is, is te pijnlijk.
Hij concentreert zich alleen nog maar op zijn school. Hij haalt bijna alleen maar tienen, en na school doet hij niks anders dan huiswerk maken. Hij eet zelfs bijna niet meer. Anouk, Pim, Sofie en haar ouders maken zich grote zorgen over hem. Ze dringen erop aan dat hij weer over zijn moeder gaat praten, en weer keyboard gaat spelen. Casper weigert eerst, maar dan moet hij aan de goede kanten van zijn moeder denken, en hij ontdekt dat z eigenlijk nog steeds een beetje leeft.
?Casper loopt naar de werkkamer van zijn moeder. Met een bezwaard gevoel doet hij de deur open en begint tegen zijn moeder te praten. ?Mam, het gaat niet. Ik verpest alles. Alleen mijn schoolwerk gaat goed, maar ik ben al mijn vrienden kwijt. En vriendschap vondt jij altijd het allerbelangrijkst, weet je nog. Ik kan het niet alleen, mam, je moet terugkomen??
in gedachte ziet hij haar lieve gezicht. Hij voelt de hand die hem zovaak streelde. Ineens wordt het warm om hem heen. Dat is de warmte van zijn moeder, het kan niet anders. Ze is hier, in deze kamer. Hij sluit de deur, alsof hij bang is het mooie gevoel kwijt te raken. Hij gaat met zijn hand over het bureau. Hij gaat met zijn hand over het bureau. Nu begrijpt hij wat Anouk bedoelt. Hij mot niet voor zijn moeder vluchten, hij moet haar juist opzoeken om het lege gevoel dat er sinds haar dood is en dat er altijd zal zijn, op te vullen. Zijn ogen glijden door de veetrouwde ruimte en ineens weet hij het; zit wordt zijn kamer.
Casper is weer een beetje gelukkiger. Voor het eerst sinds maanden speelt hij weer op zijn keyboard, en hij praat met Sofie en Pim over zijn moeder. Hij belt Anouk op, en speelt voor haar over de telefoon op zijn keyboard, tien minuten later komt Anouk bij hem.
?Ze slaat haar armen om Casper heen. Casper weet niet hoe lang ze daar staan, innig tegen elkaar aan, terwijl ze af en toe naar elkaar kjiken door hun tranen heen en dan zoenen ze.
?Gaan we dit weekend samen met het orkest naar Baarn?? vraagt Anouk.
Casper knikt. Nu durft hij wel. Hij weet dat zijn moeder niet op de voorste rij zal zitten, maar ze is er wel in zijn hart en daar zal za blijven, dicht bij hem, voor altijd.
titel: Pijnstillers
auteur: Carry Slee
uitgeverij: Van Holkema & Warendorf
jaar van uitgave: 1997
Casper is vijftien jaar. Hij heeft het leuk op school, en met zijn vrienden: Sofie en Pim.
Hij kan heel goed keyboard spelen, en heeft een grote kans om in een goed en bekend orkest te mogen komen. Als er een plek vrijkomt.
Casper zit vol plannen. Hij wil zijn vader opzoeken, want die heeft hij nooit gezien. Maar ze weten zijn adres niet. Ze weten wel het adres van zijn opa, die hij ook niet kent. Hij blijkt een opticien te zijn. Samen met Sofie gaat hij naar de winkel, en maken veel lol door te doen alsof ze bijna blind zijn. Het lijkt gewoon een lolletje te zijn geweest, maar Casper is erg blij dat hij zijn opa en oma even gezien heeft, ookal weten zijn niet dat hij hun kleinzoon was.
Sofie is erg verliefd op Roy, een surinaamse jongen, en ze heeft verkering met hem. Ze wil vaak met hem uit, maar haar vader heeft iets tegen surinamers, en hij wil niet dat Sofie met Roy omgaat. Sofie is heel boos, maar ze kan er niks tegen doen. Daarom vraagt ze aan Casper of hij wil doen alsof hij verkering met haar heeft, en ze zo met Roy uit kan gaan.
?Ik heb een idee?, zegt Sofie. ?We kunnen doen alsof wij verkering hebben, en dan kom jij mij zaterdag ophalen. Maar stiekem ga ik naar Roy toe. Later op de avond breng je me weer terug. Wil je dat voor me doen?? ?Vooruit?, zei Casper.
Alles loopt dus heel goed, tot zijn moeder ziek wordt. Ze ziet steeds witter en wordt steeds magerder. Het gaat het steeds slechter met zijn moeder. Ze gaat naar de dokter. Maar Casper en zijn moeder maken zich geen zorgen, het zal wel een griepje zijn.
Het is een gewoonte van Casper om af en toe zijn moeder te verrassen. Dit keer wil hij haar uit eten nemen. Hij zal in haar agenda zetten: ?etentje met Casper?. Casper gaat haar agenda halen in de werkkamer, om het erin te schrijven. Hij pakt haar tas, maar er zit geen agenda in,
het enige wat hij vind is een ponskaartje van het ziekenhuis, en hij krijgt de schok van zijn leven:
?Casper ziet meteen dat het een ponskaartje van het ziekenhuis is. Hij wil het terugstoppen, maar dan valt zijn oog op de naam van het ziekenhuis: ANTOINE VAN LEEUWENHOEK ziekenhuis. Van schrik krijgt Casper bijna geen lucht meer. Het wordt zwart voor zijn ogen. In één klap stort zijn wereld in. De ontsteking in zijn moeders buik is kanker.?
Casper is erg geschokken. Hij hield veel van zijn moeder, en zij was er altijd voor haar. En nu zou ze er ineens niet meer zijn. Hij kon het niet geloven.
Zijn moeder had al een afspraak gemaajt met het ziekenhuis, want zij wist het natuurlijk al eerder. Ze zouden haar moeder opereren, om te proberen de ziekte weg te halen.
Casper ging naar het ziekenhuis toe.
Haar moeder zat in de recreatiezaal. Opgewekt, een beetje té opgewekt.
?Zie je erg tegen morgen op?? vroeg Casper voorzichtig. Moder schudde haar hoofd. ?Ik heb met de anethesist gepraat, het is een hele aardige man. Ik voel me op mijn gemak.?
Maar een paar dagen later blijkt dat ze ongeneeslijk is.
Ze heeft nog maar een paar dagen te leven. Casper en haar moeder zijn erg verdrietig, maar ze besluiten er mooie maanden van te maken.
Intussen gaat het leven op school nog steeds door. Hij gaat regelmatig naar Sofie, om te doen alsof zij wat met elkaar hebben. Maar eigenlijk krijgt Casper er een beetje genoeg van. Hij vind het oneerlijk tegenover Sofies ouders, en het wodt hem te veel. Haar ouders zijn blijkbaar om hem gesteld, want ze hebben hem zelfs meegevraagd op vakantie! En bovendien heeft Casper wel wat anders aan zijn hoofd. Hij is erg bezorgd over zijn moeder.
Casper heeft het gevoel dat zijn vader het moet weten, van de kanker. Hij heeft het adres inmiddels, dus hij spaart zijn moed en belt zijn vader op.
Die is erg blij hem te horen: ?Ik heb altijd verlangt naar dit moment. Zullen we een afspraak maken??. Ik zal een rode pet dragen.?
Ze hebben dus een afspraak. Ze zullen elkaar ontmoeten in een restaurant.
Als het zover is fietst Casper erheen, erg zenuwachtig voor wat hij zal zien.
?Vlak voor de deur haalt hij diep adem. Hij telt tot drie en stapt naar binnen. Casper wil rondkijken naar een rode pet, maar dat is al niet meer nodig. Er komt een rode pet op hem afgestormd. ?Casper!? Hij heeft het gevoel dat hij fijngeknepen wordt. Dan staan ze tegenover elkaar en kijken elkaar aan. Casper had verwacht dat hij aan de vreemnde man, die zijn vader is, zou moeten wennen. Maar hij voelt zich heel vertrouwd, alsof hij hem al heel lang kent.
Casper en zijn vaders praten over van alles en nog wat. En veel over zijn moeder. Hij is erg geschokken. En zegt dat hij vaak langs zal komen. Het is erg gezellig, en ze blijven tot de avond in het restaurant zitten.
Casper speelt nog steeds veel keyboard. Er is en plekje vrij in het orkest, maar zijn lerares Pien zegt dat je daar auditie voor moet doen. Ze denkt dat de Jury zal vinden dat keyboard alleen saai klinkt, dus ze stelt voor om samen met Anouk, een andere leerling van haar die ook in het orkest wil, samen auditie te doen. Anouk kan heel goed zingen. Het lijkt Casper een leuk idee.
Inmiddels heeft Casper al een paar keer met haar gerepeteerd, en ze kunnen erg goed met elkaar opschieten. Hij merkt dat hij verlieft op haar is geworden.
Hij heeft Anouk vertelt over zijn moeders kanker, en Anouk vertelde dat haar vader dat ook heeft gehad. Bij hem werd ook gezegd dat hij nog maar een paar maanden te leven zou hebben. Toen is haar naar een alternatieve arts gegaan, ging op een speciaal dieet, en genas!
Een sprankje hoop vuurde op bij Casper. Misschien ging zijn moeder niet dood!
Thuis vertelde hij zijn moeder enthouisast over de alternatieve arts in Den Haag.
Maar zijn moeder moest er niets van hebben. ?Al dat New Age gedoe, dat is niet gezond.?
Uiteindelijk kon Casper haar toch overhalen om een keer te gaan. Zijn moeder zou gaan, maar alleen omdat jij het wilt, zei ze.
Ze hebben een afspraak gemaakt, en zijn nu samen met Anouk in Den Haag. Moeder is in de dokterskamer, en Casper en Anouk wachten in de wachtkamer.
?Uiteindelijk komt zijn moeder naar buiten. Ze houdt een wit kaartje in haar hand met een datum erop. Casper zucht opgelucht. Er is een nieuwe afspraak gemaakt.
?Denk je dat je er iets aan hebt?? vraagt Casper. Zijn moeder knikt. ?Dat denk ik zeker. Het is een heel bijzonder mens, hij ziet alles. Hij zag zelfs dat ik aan mijn blindedarm ben geöpereerd, terwijl ik hem niks had verteld. Ik hoefde hem ook niet uit te leggen waar de tumor zit, dat zag hij.?
? Denk je dat hij je beter kan maken?, vraagt Casper. ?dat kan hij niet beloven, maar er is goede hoop. Ik moet eerst aan het dieet, en na een paar weken zien we wel weer.?
Ze is dus aan een dieet. Casper is weer vol hoop, en zijn moeder gelooft echt dat de tumor begint te slinken. Maar het gaat niet goed. Zijn moeder gebruikt weer pijnstillers, ze begint weer wit te zien.
Als ze terugkomt van haar tweede afspraak met de dokter in Den Haag, ziet Casper het al aan haar gezicht. Er is geen hoop meer. Het dieet en de kuren zijn allemaal zinloos geweest.
Zijn moeder zei dat dat wel eens kon gebeuren. Sommige mensen, zoals de vader van Anouk, genazen, en sommige niet.
Ze waren erg bedroefd. Nu was er helemaal niks meer egen de kankertumor te doen.
Caspers leven lag overhoop. Maar hij ging gewoon met alles door; hij zag zijn vader regelmatig, die kwam ook wel is bij Casper thuis, en hij ging veel met Anouk om, waar hij inmiddels hevig verliefd op was, en ze hadden samen wat.
Casper had genoeg van het doen alsof hij verkering had met Sofie. Die Sofie zocht het maar uit met Roy en haar ouders, maar hij had er niks mee te maken. Hij zat samen met Anouk in zijn huis, te praten over van alles en nog wat. Toen de telefoon ging.
?Anouk neemt de telefoon van de haak. ?Met het huis van Casper en Marit, met Anouk,? zegt ze. ?Nee, die is hier niet. Een ogenblikje, ik zal het even aan Casper vragen. Casper, weet jij waar Sofie is??
?Sofie?? vraagt Casper alsof hij van heel ver weg komt. ?Die is bij Roy.?
?Casper zegt dat hij bij Roy is. Nee, hij kan nu niet aan de telefoon komen, het spijt me.?
?Wie was het?? vraagt Casper.
?Meneer Boontjes.? Zegt Anouk.
?Meneer Boontjes? Dat is een ramp!?
Meneer Boontjes dacht namelijk dat Sofie bij Casper was. Nu wist hij dat Casper en Sofie een schijnverkering hadden, en dat Sofie eigenlijk met Roy had. Het liep helemaal fout.
Maar door veel ?onderhandelingen?(via Casper en zijn moeder) tussen Sofie en haar vader, werd hij wat milder, en stond hij eindelijk toe dat Sofie en Roy met elkaar omgingen.
Casper hoefde dus niet meer zo vaak naar Sofie om haar zogenaamd op te halen en weg te brengen.
Het oefenen voor de auditie verliep tot nu toe uitstekend, en zijn lerares, Pien, zei dat ze zeker een kans maakten om in het orkest te mogen spelen. Maar Casper had er geen zin meer in. Het ging steeds slechter op school, en ook steeds slechter met zijn moeder, en hij had geen zin om vaak bij Pien of Anouk te oefenen, terwijl zijn moeder doodziek thuis lag. Anouk en Pien zijn ontzet, en vinden het stom wat hij doet, maar Casper blijft bij zijn besluit.
Waarschijnlijk heeft zijn moeder nog maareen paar dagen te leven, dus hij gaat niet meer naar school. Hij zorgt voor zijn moeder, maar die is nog maar nauwelijks bij bewustzijn.
?Toe maar.? fluisterde zijn moeder.
Casper begint op zijn keyboard te spelen. Vol spanning kijkt hij naar zijn moeder. Haar ogen gaan open, en er komt een lach op haar gezicht. Zo wil je het, denkt Casper en hij speelt door, op z?n allermooist. Dat zijn vingers moe worden, kan hem niks schelen. Hij is niet van plan te stoppen, al moet het dagen duren. Maar zoveel kracht heeft zijn moeder niet meer. Hij ziet het aan tante Inge en aan Anouks verschrikte gezicht. Casper rent naar het bed. Hij pakt zijn moeders hand. Hij weet niet hoe lang hij daar zit, de hand van zijn moeder strelend, die steeds kouder wordt. Plotseling springt hij overeind. Hij rent door de kamer en bonkt met zijn vuisten tegen de muur. ?Ze is dood?? schreeuwt hij. ?Mijn moeder is dood??
Casper is de komende weken niet meer bij de wereld. Als iemand iets tegen hem zegt, antwoordt hij niet, of het dringt zelfs niet tot hem door. Hij vermijdt alles wat hem aan zijn moeder herinnerd. Hij speelt geen keyboard meer, hoewel hij met Anouk een plek in het orkest heeft gekregen. Hij gaat niet meer met Anouk om. Als Sofie of Pim over zijn moeder praten, loopt hij weg. De gedachte dat ze er niet meer is, is te pijnlijk.
Hij concentreert zich alleen nog maar op zijn school. Hij haalt bijna alleen maar tienen, en na school doet hij niks anders dan huiswerk maken. Hij eet zelfs bijna niet meer. Anouk, Pim, Sofie en haar ouders maken zich grote zorgen over hem. Ze dringen erop aan dat hij weer over zijn moeder gaat praten, en weer keyboard gaat spelen. Casper weigert eerst, maar dan moet hij aan de goede kanten van zijn moeder denken, en hij ontdekt dat z eigenlijk nog steeds een beetje leeft.
?Casper loopt naar de werkkamer van zijn moeder. Met een bezwaard gevoel doet hij de deur open en begint tegen zijn moeder te praten. ?Mam, het gaat niet. Ik verpest alles. Alleen mijn schoolwerk gaat goed, maar ik ben al mijn vrienden kwijt. En vriendschap vondt jij altijd het allerbelangrijkst, weet je nog. Ik kan het niet alleen, mam, je moet terugkomen??
in gedachte ziet hij haar lieve gezicht. Hij voelt de hand die hem zovaak streelde. Ineens wordt het warm om hem heen. Dat is de warmte van zijn moeder, het kan niet anders. Ze is hier, in deze kamer. Hij sluit de deur, alsof hij bang is het mooie gevoel kwijt te raken. Hij gaat met zijn hand over het bureau. Hij gaat met zijn hand over het bureau. Nu begrijpt hij wat Anouk bedoelt. Hij mot niet voor zijn moeder vluchten, hij moet haar juist opzoeken om het lege gevoel dat er sinds haar dood is en dat er altijd zal zijn, op te vullen. Zijn ogen glijden door de veetrouwde ruimte en ineens weet hij het; zit wordt zijn kamer.
Casper is weer een beetje gelukkiger. Voor het eerst sinds maanden speelt hij weer op zijn keyboard, en hij praat met Sofie en Pim over zijn moeder. Hij belt Anouk op, en speelt voor haar over de telefoon op zijn keyboard, tien minuten later komt Anouk bij hem.
?Ze slaat haar armen om Casper heen. Casper weet niet hoe lang ze daar staan, innig tegen elkaar aan, terwijl ze af en toe naar elkaar kjiken door hun tranen heen en dan zoenen ze.
?Gaan we dit weekend samen met het orkest naar Baarn?? vraagt Anouk.
Casper knikt. Nu durft hij wel. Hij weet dat zijn moeder niet op de voorste rij zal zitten, maar ze is er wel in zijn hart en daar zal za blijven, dicht bij hem, voor altijd.
Carry Slee is in 1949 in Amsterdam geboren en opgegroeid. Haar moeder is geestesziek en dat was voor de jonge Carry niet eenvoudig: alles draaide in haar leven om haar moeder. Haar vader kon er niet mee omgaan en vluchtte in zijn werk. Toen ze op de lagere school bij andere kinderen thuiskwam, realiseerde ze zich dat het bij haar thuis anders was dan bij anderen. Zij droeg al jong veel meer verantwoordelijkheden dan de meeste kinderen.
Boek informatie
- Pijnstillers
- Carolina Sofia Carry Slee
- Nederlands
Handige opties
- Meer boeken van:Carolina Sofia Carry Slee