Boekverslag: IJskoude handen
Verder herbergt het boek in feite alles wat je van het standaard griezelgenre gewoon bent. Bloed, lijken en meer bloed. Echter wel is er ook een plaatsje gegund aan de alternatieve geneeskunde, onder de noemer van hypnose deze keer. Ik werd van het toegevoegde hypnose bijverhaaltje (hoewel het in een later stage van het boek een steeds groter en belangrijker aspect, tot het geheel bepalend is, begint in te nemen) alleszins niet warm, en ik kon mij bijgevolg dan ook vaak ergeren aan de enorm euforische voorstelling van het hele gebeuren - maar dat zal vast wel aan mij liggen.
Ook de personages lijken mij vrij standaard. Zo heb je de twee onscheidbare schoolvriendinnetjes, de machokereltjes, de immer bezorgde ouders,geschifte sadisten, onwetende agenten, en natuurlijk het ietwat terughoudende doch extreem aantrekkelijke kerel - die later natuurlijk extreem psychisch gestoord blijkt te zijn. Ze zetten allen een geloofwaardige rol neer, maar om daar als schrijver dezer dagen niet in te slagen, moet je volgens mij wel erg hard op je kop zijn gevallen, omdat ze evengoed zo uit een ander boek (uit de zovele) overgenomen kunnen zijn; wat variatie in het griezelgenre mag naar mijn bescheiden meninkje ook wel eens.
Hetzelfde geld voor het slappe taalgebruik. Variatie is het sleutelwoord, en hier blijft het deurtje lekker op slot. Tenzij het modale tienerkind dezer dagen niet meer als 1000 meerlettergrepen woordjes kent, vind ik dat er een veel te slap vocabularium gebruikt wordt. En de laatste keer dat ik checkte, verstond mijn hond zelfs al meer verschillende woordjes, zinsconstructies en alinea opbouw methodes.
Ook de verhaalstructuur is zo simpel opgebouwd dat je achterste ook nog eens wat bijleert moest je dringend papier nodig hebben. Slechts zelden wordt er een ietwat gewaagdere constructie aangedurfd, dewelke dan nog steeds vrij standaard is. Het verhaal bestaat uit een slappe proloog (die volgens mij veel beter in het verhaal zelf verteld werd), enkele hoofdstukken, een abrupt einde, en een nog slappere epiloog, waar de schrijver, Bies van Ede, in uitlegt hoe hij op het idee gekomen is om te vertellen over een halfdood kind. Uiterst spannend; je hoort het.
De kaft is, net zoals de inhoud dus (hoe raad je het toch): standaard. Een flauwe foto van een al minstens even flauwe jongen (hoewel ik natuurlijk niet de aangewezen persoon ben om over diens knapheid te oordelen, maar soit). Mijn exemplaar was in buigbaar geplastificeerd karton uitgevoerd, wat geen enkele meerwaarde toekent aan het boek.
Literair eindakkoord
IJskoude handen is een - tja, geef eens een mooi synoniem voor standaard; neem extreem gebruikelijk - extreem gebruikelijk griezelverhaal dat niets aan meerwaarde bied tegenover de moordende concurrentie in het genre. Tel daar het slappe en afgezaagde taalgebruik bij op (of liever: trek het daar van af), en je hebt een ondermaats boek. Voor die mensen die graag eens bang hebben, kom eens langs of zo, maar lees alleszins liever een ander boek. De rest heeft nog minder redenen om dit boek te kiezen uit de hele hoop.
Cijfer: 4/10
Bies van Ede woonde achtereenvolgens in Badhoevedorp, Heerde, Zandvoort en Haarlem. Na een korte periode als onderwijzer werkte hij als freelancer bij diverse tijdschriften en als eindredacteur bij het Haarlems Dagblad. Sinds 1992 is hij voltijds schrijver. Over zijn woonplaats Haarlem schreef hij een vijftal historische jeugdromans. Zijn grootste bekendheid geniet van Ede als lid van het Griezelgenootschap dat onder voorzitterschap van Paul van Loon de het horrorgenre in Nederland zijn populariteit bezorgde. Met Van Loon speelde Van Ede enkele jaren in een popgroep -De Van Loon-Van Ede-band- die vrolijke muzikale griezelshows verzorgde. Na zijn vertrek uit deze band maakte Van Ede in 2004 nog een cd -behorend bij het boek Tophits- met eigen composities die werd gearrangeerd en geproduceerd door multi-instrumentalist Rick Duijn.
Boek informatie
- IJskoude handen
- Bies van Ede
- Nederlands
Handige opties
- Meer boeken van:Bies van Ede