Boekverslag: Street Child
Berlie Doherty, Straatjongen, Uitgeverij Ploegsma, Amsterdam, 1994, 1993
Titelverklaring
Het boek heet 'straatjongen'. Dat is een toepasselijke titel, want de hoofdpersoon 'Jim' is een straatjongen. Hij leeft niet aldoor op straat, want hij werkt ook nog een tijdje als knecht en hij heeft een jaar in het armenhuis gezeten. De rest van de tijd leefde hij wel op straat.
Korte inhoud
Jim Jarvis leeft samen met zijn moeder en zijn twee zussen in een huis in de achterbuurt. Jims vader is toen Jim 3 was al overleden. Na een jaar kan zijn moeder de huur niet meer betalen en brengt de kinderen naar Rosie, een oude vriendin van haar. Jims zussen kunnen bij Rosie gaan werken en Jim en zijn moeder worden naar het armenhuis gebracht. Jims moeder overlijdt daar de volgende dag. Na een jaar ontsnapt Jim uit het armenhuis en komt weer bij Rosie terecht. Na een tijdje gaat Jim werken bij Nick als knecht. Ook daar ontsnapt Jim weer van en gaat op straat zwerven. Dan ontmoet hij z'n oude vriend 'garnaal' waar het heel slecht mee gaat. Garnaal overlijdt na een tijdje, ondanks Jims zijn goede zorg. Jim komt terecht bij Barnie. Barnie heeft medelijden met Jim en de andere straatjongens en sticht een tehuis waar Jim en de straatjongens nog gelukkig verder kunnen leven.
Biografie van de schrijver
De schrijfster Berlie Doherty werd geboren in Liverpool als jongste van de drie. Als kind schreef ze al stukjes voor de regionale krant, maar het echte schrijven begon pas op de universiteit. Ze werd lerares Engels, maar het schrijven nam veel tijd in beslag dus ging ze parttime werken. Inmiddels schrijft ze fulltime. Bij Uitgeverij Ploegsma heeft ze ook al eerder het boek 'Lieve onbekende, brieven aan mijn ongeboren kind' uitgegeven.
Mening
In het begin is het boek een beetje vaag, omdat het begint met een stukje dat pas aan het eind voorkomt. Het begint er namelijk mee dat Jim aan Barnie, de baas van het tehuis, vertelt over zijn leven. Maar in het begin heb je er nog geen flauw idee van wie Barnie is of wie Jim is. Dat wordt pas verder in het boek duidelijk. En daarom vind ik het begin een beetje vaag. Het einde vind ik wel weer goed, want dan is alles wat aan het begin onduidelijk was uitgelegd.
Het verhaal speelt zich af in de geschiedenis en daardoor staan er ook wel eens woorden in die ik eerst niet begreep, zoals armenhuis en cholera, maar als je dan verder las werd de betekenis vanzelf duidelijk.
Een zielig stukje vind ik als Jims moeder overlijdt in het armenhuis en Jim niet eens meer naar haar toe kan, want ze is al opgehaald. Ik vind dat zielig omdat Jim helemaal geen afscheidt van zijn moeder heeft kunnen nemen en ook niet naar de begrafenis mocht. Ik zou dat zelf ook heel erg vinden als ik geen afscheid van mijn moeder mocht nemen en/of niet naar haar begrafenis mocht.
Een ontroerend stukje vind ik als Jim Barnie naar zijn slaapplaats brengt. Jim slaapt samen met de andere straatjongens op het dak van de markt. Als Barnie de andere jongens ziet liggen springen de tranen in zijn ogen. Ik vind dat wel een ontroerend stukje, want de meeste mensen in die tijd gaven niks om straatjongens en Barnie begint gewoon te huilen als die ziet waar ze slapen.
Ik vind het wel een grappig stukje als Jim en Tip, een vriend uit het armenhuis, keihard op trommel aan het slaan zijn. Dat moeten ze doen van de baas van het armenhuis samen met nog een heleboel andere jongens. Ik vind dat wel grappig omdat zich dan helemaal uitleven op die trommel. Op die trommels kunnen ze al hun agressie en verdriet kwijt en Jim en Tip slaan er dan ook heel hard op en dat vind ik wel grappig.
Ik vind het een saai stuk als er helemaal verteld wordt wat er gebeurt op het kolenschip, want het komt toch allemaal op hetzelfde neer: Jim vindt het kolenscheppen zwaar werk, maar hij kan niet anders. Ik vind het dom dat ze daar dan ongeveer 35 bladzijdes over vol schrijven.
Een spannend stukje vind ik als Jim ontsnapt van het kolenschip. Hij heeft eerst Nick, zijn baas, opgesloten en de hond vastgebonden. Daarna is hij ontsnapt, maar niet zonder moeite, want de hond gaat wel blaffen en daardoor wordt iedereen in de haven wakker en gaan Jim achterna. Jim weet zich uiteindelijk te verstoppen in de struiken. Ik vind dat wel een spannend stukje, omdat Jim zo weer gepakt kan worden en dan is hij de lul.
Geboren bij Knotty As in Liverpool in 1943 aan Walter Hollingsworth, Doherty was jongst van drie kinderen. Toen zij vier was, bewoog de familie zich aan de kuststad van Hoylake, het plaatsen van verscheidene van haar vroege boeken. Doherty volgde spoedig kostuum, met haar poëzie en verhalen die op children' verschijnen; s- pagina's van de Echo van Liverpool en het Nieuws Hoylake en Adverteerder. De Doherty bijgewoonde School van het Klooster van de Zaal Upton. Zij las het Engels bij de Universiteit van Durham (1965), en bestudeerde toen sociale wetenschappen bij de Universiteit van Liverpool. In 1978, na de aanvang van een familie, bereikte zij een postuniversitair certificaat in onderwijs bij de Universiteit van Sheffield. Cursus van A in het creatieve schrijven als deel van het certificaat leidde tot een novelle over de kloosterschool; de uitzending op lokale radio, het moest de kern van Doherty' vormen; s eerst volwassen roman, Requiem. Na werkgelegenheid als maatschappelijk werker en leraar, Doherty bracht twee jaar door die en scholenprogramma's voor BBC RadioSheffield schrijven veroorzaken. [6] [geef] uit Carrière als schrijver Doherty' s eerste boek, children' s roman hoe Groen u bent! , werd gepubliceerd in 1982. Zij werd een full-time schrijver in 1983, en heeft een totaal van meer dan dertig romans en prentenboeken voor kinderen en jonge volwassenen geschreven. Volgens Philip Pullman, " De sterkte van Doherty is altijd haar emotionele honesty." geweest; Haar boeken omvatten veelvoudige genres. Sommigen maken van haar ervaring gebruik als maatschappelijk werker om eigentijdse kwesties, met inbegrip van tienerzwangerschap in Beste te dramatiseren niemand (1991), goedkeuring in de slang-Steen (1995), en de Afrikaanse wezen en het kind die van AIDS in haar recentste roman, Abela handel drijven: Who van het Meisje zag Leeuwen (2007). De milieubeschermer van A, haar verhaalboek Tilly Mint en centra van het Dodo (1988) rond de bedreiging van speciesuitsterven. [4] [9] Spellhorn (1989) gebruikt een fantasie die de ervaring van blindheid plaatst te onderzoeken. Verscheidene van haar werk hebben historische montages, zoals het Kind van de Straat (1993), wat in 1860s Londen wordt geplaatst. Wat hiervan zijn gebaseerd op Doherty' s eigen familiegeschiedenis; De oma was een Meisje van de Buffer (1986) omvat het verhaal van haar parents' huwelijk, terwijl de Varende Boom van het Schip (1998) op het leven van haar vader en grootvader trekt. [8] Het Reservoir van Ladybower, inspiratie voor Diepe SecretDoherty heeft verklaard dat zij door landschap wordt geïnspireerd, bewonderend Thomas Hardy voor " de betekenis van mensen binnen een landscape" dat zijn romans vervoeren, en haar werken vaak een sterke betekenis van plaats hebben. Zij leeft nu in Edale, Derbyshire in de Donkere Piek, en veel van haar boeken worden geplaatst in het PiekDistrict. De kinderen van de Winter (1985) is los gebaseerd op het verhaal van het plaagdorp van Eyam, en de verdrinking van de dorpen van Derwent en Ashopton door het Reservoir Ladybower wordt verhaald in Diep Geheim (2004). Het fantasieprentenboek Blauwe John (2003) werd geïnspireerde door Blauwe John Cavern in Castleton. Doherty werkt vaak met kinderen en tieners wanneer het ontwikkelen van haar romans, die " hebben; een overtuiging dat de kinderen de deskundigen zijn en ik kan altijd van them." leren; Zij las haar eerste roman, hoe Groen u bent! aan één van haar klassen terwijl het werken als leraar in Sheffield. Het taaie Geluk (1987) werd geschreven als deel van een writer' s residentie op een school Doncaster, terwijl haar onderzoek voor Spellhorn het uitgebreide werk met een groep blinde kinderen van een school in Sheffield omvatte. Niettemin bekendst voor haar werken voor kinderen, Doherty ook twee romans voor volwassenen, Requiem (1991) en de Kruik van de Azijn (1994) heeft geschreven. Op de verschillen tussen het schrijven voor kinderen en volwassenen, heeft zij gezegd, " De kinderen hebben een goede sterke intrige nodig. Maar zij hebben het gevoelige schrijven nodig en moeten op de karakters en plot." kunnen betrekking hebben. Haar poëzieinzameling die op Lucht loopt werd gepubliceerd in 1993, en haar gedichten zijn ook in verscheidene anthologieën verschenen. Zij gaf de inzameling uit de Achtergelatene Meerman en Andere Gedichten van het Verhaal (1998). Zij heeft ook verscheidene spelen voor het theater, met inbegrip van zowel aanpassingen als de originele werken geschreven. Zij heeft twee van haar romans voor televisie, Wit PiekLandbouwbedrijf voor BBC1 (1988) en Kinderen van de Winter voor Kanaal 4 (1994) aangepast. Zij schreef ook de 2001 reeksen Zzaap en de Meester van Word over twee kinderen die in cyberspace, uitzending op BBC2 als deel van de Blik worden opgesloten en las scholen programmering. Verscheidene van Doherty' s de werken zijn bedoeld om van muziek vergezeld te gaan. Zij heeft libretti voor drie children' geschreven; s opera's. de Dochter van het Overzees werd aangepast van haar roman van de zelfde naam, en werd eerst uitgevoerd door een groep met inbegrip van Lindsay Quartet in 2004, met muziek die door Richard Chew wordt samengesteld. Magician' s Kat (2004) werd opgedragen door de Welse Nationale Opera en kenmerkt muziek door Julian Philips, componist in woonplaats in Glyndebourne. Haar meest recente libretto, voor de Wilde Kat van de kameropera, werd ook opgedragen door de Welse Nationale Opera als deel van de trilogie ' Land, Overzees, Sky' op het thema van behoud, en eerst werd gepresteerd in Mei 2007 door de Zingende Club WNO (een de jeugdgroep), die door Nik Ashton wordt geleid. Het libretto werd gedeeltelijk vertaald in Bewoners van Wales door dichter Menna Elfyn, en de muziek werd ook samengesteld door Philips. Drie commissies van Lindsay Quartet werden geschreven om over levende prestaties van hun muziek worden gelezen. De man van de Middernacht werd geïnspireerdm door Debussy' s Kwartet in G minder belangrijke, Blauwe John door Smetana' s koordkwartet van Mijn Leven, en de Werktijd van Toadman door Janáèek' s de Sonate van Kreutzer van het koordkwartet. de Man van de Middernacht en Blauwe John werden later gepubliceerd als prentenboeken. Doherty' s de dochter, Sally, heeft plaatste de Man van de Middernacht voor gesproken en het zingen stemmen, fluit, klarinet, ook cello en harp. Doherty heeft tweemaal de prestigieuze Medaille Carnegie gewonnen, want de Oma een Meisje en Beste van de Buffer (1986) niemand (1991) was. Beste won niemand ook de Toekenning Sankei (1994) evenals een Writers' De Toekenning van het gilde voor zijn aanpassing (1991); het werd omvat door The Guardian in een lijst van schrijvers uit de klassieke oudheid voor jonge tienerjaren. Andere toekenning omvat een Writers' De Toekenning van het gilde voor Dochter van het Overzees in 1997. In 2002, de Universiteit van Derby toegekende Doherty een eredoctoraatstitel. Het leven van Doherty met children' s schrijver, Alan Brown. Zij heeft drie kinderen door een vorig huwelijk. Haar twee dochters allebei hebben in samenwerking met haar gewerkt; Janna Doherty illustreerde het Lopen op Lucht en Tilly Mint en het Dodo, en Mens van de Middernacht van Sally de vastgestelde en Dochter van het Overzees aan muziek.
Boek informatie
- Street Child
- Berlie Doherty
- Engels
Handige opties
- Meer boeken van:Berlie Doherty