Werkstuk: De lange Wachtlijsten in Ziekenhuizen
De lange Wachtlijsten in Ziekenhuizen
Het probleem:
De lange wachttijden voor behandelingen in de gezondheidszorg zijn helaas een bekend probleem geworden. Mensen met ernstige ziektes moeten lang wachten op een behandeling en chronisch zieke mensen kunnen niet naar een verpleegtehuis. Veel mensen hebben er mee te maken en willen dat er een oplossing voor het probleem gevonden wordt.
De wachtlijsten omvatten naar schatting 23000 mensen voor de thuiszorg, 20000 mensen voor de verzorgingstehuizen en 8200 mensen voor de verplegingszorg. Daarbij komen nog de wachtlijsten voor de specialisten, medische onderzoeken en psychiatrische hulp. Afhankelijk van het soort specialisme kunnen de wachttijden oplopen tot 7 of 8 maanden. In extreme gevallen zelfs 2 tot 3 jaar. De precieze cijfers zijn er niet vanwege niet aansluitende registratie bij wachtlijsten.
Iedereen komt vroeg of laat in aanraking met de gezondheidszorg, en daarom kun je dit als een sociaal probleem zien. Door het lange wachten hebben veel patiënten last van de situatie, omdat hun kwaal vaak verergert. Hierdoor kan de behandeling langer duren of in een ernstig geval kunnen er zelfs patiënten sterven.
Er zijn ook economische gevolgen van dit probleem, want mensen die door hun ziekte niet kunnen werken zitten dan langer in de ziektewet dan nodig was geweest.
De lange wachtlijsten zijn ook een politiek probleem, want de reorganisatie en bezuinigingen op het gebied van de gezondheidszorg zijn onder de politieke verantwoordelijkheid tot stand gekomen en zij moeten dus ook een oplossing voor het probleem zien te vinden. Ze zijn ontstaan door een geldtekort (te lage budgetten), een personeelstekort (te weinig dokters, slechte arbeidsomstandigheden- en voorwaarden, waardoor er dus weinig mensen op advertenties afkomen) en een toenemend aantal mensen dat behoefde heeft aan zorg, wat komt door de vergrijzing.
De betrokkenen:
De mensen die zich met dit probleem bezig houden zijn:
De ziekenhuizen, de patiëntenverenigingen, het ministerie van volksgezondheid, de verzekeringsmaatschappijen, de verpleeg- en verzorgingstehuizen, de specialisten en de mensen die behoefte hebben aan (professionele) hulp.
De problemen en opvattingen van de betrokkenen:
Ziekenhuizen kunnen niet al hun patiënten helpen doordat ze te weinig geld hebben, maar vooral door een tekort aan personeel en daarom moeten ze noodgedwongen patiënten naar huis sturen. Door te weinig specialisten blijven er bergen vol met ongebruikte, goedkopen apparaten liggen, omdat niemand er mee om kan gaan. Er ligt een te grote druk op het weinige aantal specialisten dat er is en zij kunnen de vele patiënten dus niet aan. Ze kunnen onmogelijk alle patiënten helpen of ze moeten andere behandelingsmethodes bedenken. Zo nemen radiotherapeuten in kankercentra maatregelen om aan de behandelingsvraag te voldoen door het aantal bestralingen binnen een behandeling te verminderen. Hierdoor moeten er dus voor één patiënt meerder behandelingen gedaan worden zodat de patiënt evenveel straling krijgt. Het is dus duidelijk dat de ziekenhuizen behoefte hebben aan meer geld en meer personeel, en dan vooral meer specialisten.
Door de vergrijzing neemt het aantal patiënten sterk toe, zelfs meer dan dat de ziekenhuizen en verzorgingstehuizen aankunnen. Kort gezegd: er is gewoon te weinig plaats. Er zullen acties ondernomen moeten worden om meer plaats te krijgen voor de patiënten. Dit kan eigenlijk alleen maar opgelost worden door meer tehuizen te bouwen.
De zorgverzekeraars hebben het probleem dat veel mensen langer behandeld moeten worden als ze lang moeten wachten en dat kost hun natuurlijk meer geld. De meeste houden zich daarom ook steeds meer bezig wachtlijstenbemiddeling bezig en hopen zo ze te verkorten.
De patiëntenverenigingen willen dat de mensen minder lang hoeven te wachten en proberen ervoor te zorgen dat hun vooruitzichten hierdoor niet verslechterd.
Natuurlijk is het voor de patiënten zelf het ergst. Vaak is hun ziekte ernstig en moet er alles aan gedaan worden om ervoor te zorgen dat hun situatie niet nog meer verslechtert of dat ze zelfs dood gaan. Ook mensen die een minder erge kwaal hebben willen graag weer snel aan het werk en willen ook niet eerst maanden of zelfs jaren op hun behandeling moeten wachten.
Het overheidsbeleid:
De regering heeft jarenlang bezuinigd op de gezondheidszorg. Ook had de regering wettelijk vastgesteld hoeveel studenten er geneeskunde mochten studeren, wat tot gevolg heeft dat er nu te weinig specialisten zijn. Dit wil de regering nu veranderen en daarom is er extra geld beschikbaar gesteld voor het verkorten van de wachtlijsten.
De overheid is tegen de commerciële gezondheidszorg omdat rijke mensen dan bevoorrecht zijn, terwijl iedereen recht heeft op een goede gezondheidszorg. Daarom moet de overheid er zelf geld insteken om de problemen op te lossen, en ze moet alle beslissingen nemen.
De mogelijke oplossingen:
We moeten eerst maar eens beginnen met het verbeteren van de registratie en meer informatie ter beschikking te stellen. Daarnaast moet er echt veel geld in gestoken worden en ook moet het aantal opleidingscentra voor o.a. huisartsen vermeerderd worden. Ook worden de werktijden veranderd; tegenwoordig moet men ook bereid zijn om `s avonds en in het weekend te werken. De patiënten kunnen nu ook ergens in het buitenland geholpen worden als een behandeling in Nederland echt niet kan. Ook denkt men aan een studentenstop zoals men die in de VS (dat wil zeggen dat er een onbeperkt aantal deelnemers een geneeskundige studie kan volgen), maar daar wordt nog over overlegd.
Eigen mening:
Zelf vind ik dat alleen geld in het probleem stoppen niet genoeg is, er moet inderdaad ook gewerkt worden aan alle andere oplossingen die ik hier genoemd heb. Maar als alle oplossingen (waarvan sommige al toegepast zijn) toegepast worden, denk ik dat de lange wachtlijsten voor de ziekenhuizen verkort zullen worden.
Het probleem:
De lange wachttijden voor behandelingen in de gezondheidszorg zijn helaas een bekend probleem geworden. Mensen met ernstige ziektes moeten lang wachten op een behandeling en chronisch zieke mensen kunnen niet naar een verpleegtehuis. Veel mensen hebben er mee te maken en willen dat er een oplossing voor het probleem gevonden wordt.
De wachtlijsten omvatten naar schatting 23000 mensen voor de thuiszorg, 20000 mensen voor de verzorgingstehuizen en 8200 mensen voor de verplegingszorg. Daarbij komen nog de wachtlijsten voor de specialisten, medische onderzoeken en psychiatrische hulp. Afhankelijk van het soort specialisme kunnen de wachttijden oplopen tot 7 of 8 maanden. In extreme gevallen zelfs 2 tot 3 jaar. De precieze cijfers zijn er niet vanwege niet aansluitende registratie bij wachtlijsten.
Iedereen komt vroeg of laat in aanraking met de gezondheidszorg, en daarom kun je dit als een sociaal probleem zien. Door het lange wachten hebben veel patiënten last van de situatie, omdat hun kwaal vaak verergert. Hierdoor kan de behandeling langer duren of in een ernstig geval kunnen er zelfs patiënten sterven.
Er zijn ook economische gevolgen van dit probleem, want mensen die door hun ziekte niet kunnen werken zitten dan langer in de ziektewet dan nodig was geweest.
De lange wachtlijsten zijn ook een politiek probleem, want de reorganisatie en bezuinigingen op het gebied van de gezondheidszorg zijn onder de politieke verantwoordelijkheid tot stand gekomen en zij moeten dus ook een oplossing voor het probleem zien te vinden. Ze zijn ontstaan door een geldtekort (te lage budgetten), een personeelstekort (te weinig dokters, slechte arbeidsomstandigheden- en voorwaarden, waardoor er dus weinig mensen op advertenties afkomen) en een toenemend aantal mensen dat behoefde heeft aan zorg, wat komt door de vergrijzing.
De betrokkenen:
De mensen die zich met dit probleem bezig houden zijn:
De ziekenhuizen, de patiëntenverenigingen, het ministerie van volksgezondheid, de verzekeringsmaatschappijen, de verpleeg- en verzorgingstehuizen, de specialisten en de mensen die behoefte hebben aan (professionele) hulp.
De problemen en opvattingen van de betrokkenen:
Ziekenhuizen kunnen niet al hun patiënten helpen doordat ze te weinig geld hebben, maar vooral door een tekort aan personeel en daarom moeten ze noodgedwongen patiënten naar huis sturen. Door te weinig specialisten blijven er bergen vol met ongebruikte, goedkopen apparaten liggen, omdat niemand er mee om kan gaan. Er ligt een te grote druk op het weinige aantal specialisten dat er is en zij kunnen de vele patiënten dus niet aan. Ze kunnen onmogelijk alle patiënten helpen of ze moeten andere behandelingsmethodes bedenken. Zo nemen radiotherapeuten in kankercentra maatregelen om aan de behandelingsvraag te voldoen door het aantal bestralingen binnen een behandeling te verminderen. Hierdoor moeten er dus voor één patiënt meerder behandelingen gedaan worden zodat de patiënt evenveel straling krijgt. Het is dus duidelijk dat de ziekenhuizen behoefte hebben aan meer geld en meer personeel, en dan vooral meer specialisten.
Door de vergrijzing neemt het aantal patiënten sterk toe, zelfs meer dan dat de ziekenhuizen en verzorgingstehuizen aankunnen. Kort gezegd: er is gewoon te weinig plaats. Er zullen acties ondernomen moeten worden om meer plaats te krijgen voor de patiënten. Dit kan eigenlijk alleen maar opgelost worden door meer tehuizen te bouwen.
De zorgverzekeraars hebben het probleem dat veel mensen langer behandeld moeten worden als ze lang moeten wachten en dat kost hun natuurlijk meer geld. De meeste houden zich daarom ook steeds meer bezig wachtlijstenbemiddeling bezig en hopen zo ze te verkorten.
De patiëntenverenigingen willen dat de mensen minder lang hoeven te wachten en proberen ervoor te zorgen dat hun vooruitzichten hierdoor niet verslechterd.
Natuurlijk is het voor de patiënten zelf het ergst. Vaak is hun ziekte ernstig en moet er alles aan gedaan worden om ervoor te zorgen dat hun situatie niet nog meer verslechtert of dat ze zelfs dood gaan. Ook mensen die een minder erge kwaal hebben willen graag weer snel aan het werk en willen ook niet eerst maanden of zelfs jaren op hun behandeling moeten wachten.
Het overheidsbeleid:
De regering heeft jarenlang bezuinigd op de gezondheidszorg. Ook had de regering wettelijk vastgesteld hoeveel studenten er geneeskunde mochten studeren, wat tot gevolg heeft dat er nu te weinig specialisten zijn. Dit wil de regering nu veranderen en daarom is er extra geld beschikbaar gesteld voor het verkorten van de wachtlijsten.
De overheid is tegen de commerciële gezondheidszorg omdat rijke mensen dan bevoorrecht zijn, terwijl iedereen recht heeft op een goede gezondheidszorg. Daarom moet de overheid er zelf geld insteken om de problemen op te lossen, en ze moet alle beslissingen nemen.
De mogelijke oplossingen:
We moeten eerst maar eens beginnen met het verbeteren van de registratie en meer informatie ter beschikking te stellen. Daarnaast moet er echt veel geld in gestoken worden en ook moet het aantal opleidingscentra voor o.a. huisartsen vermeerderd worden. Ook worden de werktijden veranderd; tegenwoordig moet men ook bereid zijn om `s avonds en in het weekend te werken. De patiënten kunnen nu ook ergens in het buitenland geholpen worden als een behandeling in Nederland echt niet kan. Ook denkt men aan een studentenstop zoals men die in de VS (dat wil zeggen dat er een onbeperkt aantal deelnemers een geneeskundige studie kan volgen), maar daar wordt nog over overlegd.
Eigen mening:
Zelf vind ik dat alleen geld in het probleem stoppen niet genoeg is, er moet inderdaad ook gewerkt worden aan alle andere oplossingen die ik hier genoemd heb. Maar als alle oplossingen (waarvan sommige al toegepast zijn) toegepast worden, denk ik dat de lange wachtlijsten voor de ziekenhuizen verkort zullen worden.
Handige opties
- Werkstukken over:De lange Wachtlijsten in Ziekenhuizen