Tentoonstelling: Panamarenko
Galerietaak Esthetica : Panamarenko
In Knack (28 september 2005) zag ik een artikel staan over een tentoonstelling in Brussel, die
van Panamarenko was. Uiteraard kende ik hem al en had overlaatst een interview met hem ge-
zien op televisie. Waardat hij voor mij persoonlijk absoluut geen goede indruk maakte.
Hij vertelde dat de mensen die naar zijn kunst kwamen kijken, dat zij hun geld weggooiden, dat
het verspilling was. En dat alleen de mensen die stom zijn daar geld aan uitgeven.
Toen ik dat gezien had, had ik een negatief gevoel over hem en zijn werken en dacht ik dat ik
dan zeker nooit naar een van zijn tentoonstellingen zou gaan kijken (als het dan toch geld-
verspilling is).
Maar toen ik het artikel 'Een wereld van jongetjes' las, dacht ik dat ik het toch eens moest
uitproberen. In dit artikel wordt niet echt een mening gegeven, maar wat erin stond interesseerde
mij toch wel. Ik besloot om dan toch maar een kijkje te gaan nemen en de trein naar Brussel
op te stappen.
Ik heb nog een ander artikel bij opgezocht waarin wel een duidelijke mening verkondigt wordt
van de schrijver die absoluut niet zo geweldig is.
In dit artikel zeggen ze een beetje wat ik vanuit het interview begrepen en dat zijn werken eigenlijk
alleen jongensachtige knutselwerkjes zijn.
Deze mening is eerder negatief over de werken van Panamarenko en ik wilde gaan zien of dat
arrogante beeld dat ik van hem gekregen heb door het interview te zien is in zijn tentoonstelling
of juist niet.
Aangekomen in het museum in Brussel heb ik enkele folders meegenomen ?n heb ik een
audio-guide gehuurd, die mij een verdere uitleg kan geven bij de verschillende kunstwerken.
Het eerste wat je ziet als je binnenkomt, zijn een stuk of 7 werken wat voor mij nogal overrompelend
was, want ik wist niet wat eerst te bezien.
Ook speelde zich op deze verdieping een film af, waarop Panamarenko toont dat zijn uit-
vindingen ook ?cht werken.
De volgende verdieping zijn minder overwelmend voor mij en kan ik rustig alle werken ??n voor
??n bekijken.
De gallerie is zeer open en voor Panamarenko is er dus plaats om zijn grote werken erin voor
te stellen. De kamers zijn meestal ook goed uitgekozen: middenin de plaats staat dan het
werk uitgesteld en rondom tegen de muren hangen de schetsen en tekeningen met afmetingen
op, zodat je zijn gedachtengang mee zou kunnen volgen.(bv. botten met sneeuw, schooltas,...)
De gallerie vind ik dan toch goed gekozen.
De werken pas dan uiteraard ook in de gallerie. Panamarenko heeft enorme grote werken (nl.Flug-
zeug, Ravens Variable Matrix,...) maar uiteraard ook kleinere werken, zoals de miniaturen van de
skeletten van dinosaurussen die dan ook voorgesteld worden in een kast.
De gallerie zijn grote, ruime zalen waar deze reusachtige werken kunnne bezichtigd worden.
Wanneer ik op de tweede verdieping kwam, zag ik 2 grote poppen zitten (Holly Peeters en
Feltra). Het eerste wat ik dacht is dat dit niet van Panamarenko was en misschien een ver-
dieping te ver nar boven was gegaan.
En mensen die naast mij stond zeiden ook tegen elkaar dat dit absoluut niet van hem kon
zijn. Maar niets bleek minder waar.
Ik zette dan de audio-guide op om te horen wat die mij hier meer kon over vertellen.
Het werk was dus wel degelijk van Panamarenko, alleen van zijn prille beginfase.
Dit fascineerde mij wel aan deze poppen ?n de kunstenaar: waarom deed hij opeens
iets anders dan zijn fascinatie voor beweging. Waarom zo plots een pop-art-achtige
stijl in deze gallerij?
Ik heb dan ook Holly Peeters uitgekozen als mijn favoriete werk.
Zij is gemaakt in 1966, vlak na Panamarenko's eerste gallerie 'Het Amerikaanse
stokhuis'. Hij was toen tegelijk bezig met po?tische en vliegende objecten.
Als je dit werk ziet staan in deze gallerij, dan zou je dus zeggen dat het werk een
absoluut niet bij de andere werken van Panamarenko past, dat het een beuk vormt
met de rest. Maar dit is absoluut niet het geval.
Panamarenko heeft dit concept afgekeken van vrouwen(symbolen) in magazines,
prenten uit tijdschriften, vrouwenpoppetjes en het Amerikaanse sekssymbool.
Deze pop is door de kunstenaar overtrokken met vilt en resten van zijn Flugzeug.
Het benadert heel sterk de Pop Art, deze kunstenaars kijken niet neer op de volkskultuur,
maar ze vinden het rare houding tegenover kunst.
En zo is Panamarenko eigenlijk ook een beetje, hij heeft de houding van milde anarchie:
" Je moet niet bezig zijn met de kunst om de kunst, want zo zijn sommige kunstenaars
bezig met dingen die ze zelf nog nooit gezien of beleefd hebben. En dat vind ik absurd"
Holly Peeters sprak me het meeste aan omdat ik inderdaad zoiets niet verwachtte in deze
tentoonstelling. Dit werk vind ik mooi en heeft w?l betekenis, dit in tegenstelling tot zijn andere
werken die eigenlijk gewoon uitvindingen zijn voor zijn eigen gefantaseerde wereldje. Zijn daar
dan geen mooie dingen bij volgens mij? Natuurlijk vind ik sommige uitvindingen van hem
wel mooi, zoals de meikever en zijn Flugzeug; maar zij hebben voor mij geen echte betekenis
buiten dan dat ze misschien praktisch zijn en leuk gevonden.
Buiten gekomen uit het Koninklijke musea voor schone kunsten in Brussel, had ik toch een
tevreden gevoel. Panamarenko was bij mij verkeerd overgekomen uit het interview en heeft
mij uiteindelijk toch nog verrast door zijn werken.
Op het einde dacht ik: ik ben dus stom geweest en heb geld uitgegeven om naar zijn ten-
toonstelling te komen zien voor hem misschien. Maar voor mezelf was dit toch een verrijking.
Panamarenko heeft waarschijnlijk door dat interview aan mensen een negatief beeld gegeven
van hem en het zou jammer zijn als de mensen dit niet gaan onderzoeken.
Panamarenko wilt dan precies toch niet zijn tentoonstelling promoten als hij zulke dingen zegt
in de media en dat verbaasd mij.
Eigenlijk blijft Panamarenko voor iemand die arogant is tegenover zijn publiek, zijn kunstlief-
hebbers, maar ik vind zijn werken interessant en mooi.
In Knack (28 september 2005) zag ik een artikel staan over een tentoonstelling in Brussel, die
van Panamarenko was. Uiteraard kende ik hem al en had overlaatst een interview met hem ge-
zien op televisie. Waardat hij voor mij persoonlijk absoluut geen goede indruk maakte.
Hij vertelde dat de mensen die naar zijn kunst kwamen kijken, dat zij hun geld weggooiden, dat
het verspilling was. En dat alleen de mensen die stom zijn daar geld aan uitgeven.
Toen ik dat gezien had, had ik een negatief gevoel over hem en zijn werken en dacht ik dat ik
dan zeker nooit naar een van zijn tentoonstellingen zou gaan kijken (als het dan toch geld-
verspilling is).
Maar toen ik het artikel 'Een wereld van jongetjes' las, dacht ik dat ik het toch eens moest
uitproberen. In dit artikel wordt niet echt een mening gegeven, maar wat erin stond interesseerde
mij toch wel. Ik besloot om dan toch maar een kijkje te gaan nemen en de trein naar Brussel
op te stappen.
Ik heb nog een ander artikel bij opgezocht waarin wel een duidelijke mening verkondigt wordt
van de schrijver die absoluut niet zo geweldig is.
In dit artikel zeggen ze een beetje wat ik vanuit het interview begrepen en dat zijn werken eigenlijk
alleen jongensachtige knutselwerkjes zijn.
Deze mening is eerder negatief over de werken van Panamarenko en ik wilde gaan zien of dat
arrogante beeld dat ik van hem gekregen heb door het interview te zien is in zijn tentoonstelling
of juist niet.
Aangekomen in het museum in Brussel heb ik enkele folders meegenomen ?n heb ik een
audio-guide gehuurd, die mij een verdere uitleg kan geven bij de verschillende kunstwerken.
Het eerste wat je ziet als je binnenkomt, zijn een stuk of 7 werken wat voor mij nogal overrompelend
was, want ik wist niet wat eerst te bezien.
Ook speelde zich op deze verdieping een film af, waarop Panamarenko toont dat zijn uit-
vindingen ook ?cht werken.
De volgende verdieping zijn minder overwelmend voor mij en kan ik rustig alle werken ??n voor
??n bekijken.
De gallerie is zeer open en voor Panamarenko is er dus plaats om zijn grote werken erin voor
te stellen. De kamers zijn meestal ook goed uitgekozen: middenin de plaats staat dan het
werk uitgesteld en rondom tegen de muren hangen de schetsen en tekeningen met afmetingen
op, zodat je zijn gedachtengang mee zou kunnen volgen.(bv. botten met sneeuw, schooltas,...)
De gallerie vind ik dan toch goed gekozen.
De werken pas dan uiteraard ook in de gallerie. Panamarenko heeft enorme grote werken (nl.Flug-
zeug, Ravens Variable Matrix,...) maar uiteraard ook kleinere werken, zoals de miniaturen van de
skeletten van dinosaurussen die dan ook voorgesteld worden in een kast.
De gallerie zijn grote, ruime zalen waar deze reusachtige werken kunnne bezichtigd worden.
Wanneer ik op de tweede verdieping kwam, zag ik 2 grote poppen zitten (Holly Peeters en
Feltra). Het eerste wat ik dacht is dat dit niet van Panamarenko was en misschien een ver-
dieping te ver nar boven was gegaan.
En mensen die naast mij stond zeiden ook tegen elkaar dat dit absoluut niet van hem kon
zijn. Maar niets bleek minder waar.
Ik zette dan de audio-guide op om te horen wat die mij hier meer kon over vertellen.
Het werk was dus wel degelijk van Panamarenko, alleen van zijn prille beginfase.
Dit fascineerde mij wel aan deze poppen ?n de kunstenaar: waarom deed hij opeens
iets anders dan zijn fascinatie voor beweging. Waarom zo plots een pop-art-achtige
stijl in deze gallerij?
Ik heb dan ook Holly Peeters uitgekozen als mijn favoriete werk.
Zij is gemaakt in 1966, vlak na Panamarenko's eerste gallerie 'Het Amerikaanse
stokhuis'. Hij was toen tegelijk bezig met po?tische en vliegende objecten.
Als je dit werk ziet staan in deze gallerij, dan zou je dus zeggen dat het werk een
absoluut niet bij de andere werken van Panamarenko past, dat het een beuk vormt
met de rest. Maar dit is absoluut niet het geval.
Panamarenko heeft dit concept afgekeken van vrouwen(symbolen) in magazines,
prenten uit tijdschriften, vrouwenpoppetjes en het Amerikaanse sekssymbool.
Deze pop is door de kunstenaar overtrokken met vilt en resten van zijn Flugzeug.
Het benadert heel sterk de Pop Art, deze kunstenaars kijken niet neer op de volkskultuur,
maar ze vinden het rare houding tegenover kunst.
En zo is Panamarenko eigenlijk ook een beetje, hij heeft de houding van milde anarchie:
" Je moet niet bezig zijn met de kunst om de kunst, want zo zijn sommige kunstenaars
bezig met dingen die ze zelf nog nooit gezien of beleefd hebben. En dat vind ik absurd"
Holly Peeters sprak me het meeste aan omdat ik inderdaad zoiets niet verwachtte in deze
tentoonstelling. Dit werk vind ik mooi en heeft w?l betekenis, dit in tegenstelling tot zijn andere
werken die eigenlijk gewoon uitvindingen zijn voor zijn eigen gefantaseerde wereldje. Zijn daar
dan geen mooie dingen bij volgens mij? Natuurlijk vind ik sommige uitvindingen van hem
wel mooi, zoals de meikever en zijn Flugzeug; maar zij hebben voor mij geen echte betekenis
buiten dan dat ze misschien praktisch zijn en leuk gevonden.
Buiten gekomen uit het Koninklijke musea voor schone kunsten in Brussel, had ik toch een
tevreden gevoel. Panamarenko was bij mij verkeerd overgekomen uit het interview en heeft
mij uiteindelijk toch nog verrast door zijn werken.
Op het einde dacht ik: ik ben dus stom geweest en heb geld uitgegeven om naar zijn ten-
toonstelling te komen zien voor hem misschien. Maar voor mezelf was dit toch een verrijking.
Panamarenko heeft waarschijnlijk door dat interview aan mensen een negatief beeld gegeven
van hem en het zou jammer zijn als de mensen dit niet gaan onderzoeken.
Panamarenko wilt dan precies toch niet zijn tentoonstelling promoten als hij zulke dingen zegt
in de media en dat verbaasd mij.
Eigenlijk blijft Panamarenko voor iemand die arogant is tegenover zijn publiek, zijn kunstlief-
hebbers, maar ik vind zijn werken interessant en mooi.