Schilderijverslag: Kaartspelende oorlogsinvaliden (1920)
Otto Dix (dada?sme) - Kaartspelende oorlogsinvaliden (1920)
Otto Dix (1891-1969) was een Duits graficus en schilder. Hij experimenteerde met het kubisme, het expressionisme en het dada?sme. Hij behoorde tot de belangrijkste representanten van de Duitse ?Nieuwe Zakelijkheid?.
Hoewel Dix zich tijdens de Eerste Wereldoorlog vrijwillig aanbood bij het Duitse leger, stopt hij zijn afschuw voor de oorlog in zijn latere werken niet onder stoelen of banken. Het is juist die aversie die hem inspireerde tot enkele topwerken zoals ?de kaartspelende oorlogsinvaliden?.
Otto Dix studeerde aan de kunstacademie in Dresden en sluit zich aan bij de DADA-beweging. Hij keert na enkele jaren te zijn verbleven in D?sseldorf en Berlijn terug naar Dresden om daar les te geven. Aan dit lesgeven kwam echter een einde toen de nazi?s in Duitsland aan de macht kwamen en hem zijn job ontnamen omdat hij te veel kritiek had gegeven over de oorlog. Hij kreeg daarenboven ook een tentoonstellingsverbod.
Veel van zijn werken werden als ?Entartete Kunst? bestempeld. Met andere woorden, kunst die niet strookte met de ethisch geachte ?Arische? kunst, kunst volgens het ideaalbeeld van Hitler. 260 werken van Dix werden in beslag genomen in 1937 en een groot deel hiervan werd in 1939 verbrand.
Voor Dix was kunst een manier om al het lelijke, paradoxale en afgrijselijke uit de wereld te verbannen.
Onder de tafel kun je het onderscheid niet meer maken tussen de meubels en de benen van de oorlogsinvaliden. Links zie je een blinde en hardhorige, in het midden zien we een kapitein die erotische fantasie?n heeft. Rechts zit een jonge luitenant, een groentje in de oorlog. Er is ook zelfspot in het schilderij aanwezig, Dix heeft namelijk zijn eigen paspoortfoto op het gezicht van de luitenant geplaatst. Op een choquerende manier, toont hij de absurditeit van de naoorlog waarin kreupelen en verstotene allerlei ontberingen moest doorstaan. Dit werk toont hoe het overlevingsinstinct van de kaartspelers de wreedheden van die tijd overleeft.
Otto Dix (1891-1969) was een Duits graficus en schilder. Hij experimenteerde met het kubisme, het expressionisme en het dada?sme. Hij behoorde tot de belangrijkste representanten van de Duitse ?Nieuwe Zakelijkheid?.
Hoewel Dix zich tijdens de Eerste Wereldoorlog vrijwillig aanbood bij het Duitse leger, stopt hij zijn afschuw voor de oorlog in zijn latere werken niet onder stoelen of banken. Het is juist die aversie die hem inspireerde tot enkele topwerken zoals ?de kaartspelende oorlogsinvaliden?.
Otto Dix studeerde aan de kunstacademie in Dresden en sluit zich aan bij de DADA-beweging. Hij keert na enkele jaren te zijn verbleven in D?sseldorf en Berlijn terug naar Dresden om daar les te geven. Aan dit lesgeven kwam echter een einde toen de nazi?s in Duitsland aan de macht kwamen en hem zijn job ontnamen omdat hij te veel kritiek had gegeven over de oorlog. Hij kreeg daarenboven ook een tentoonstellingsverbod.
Veel van zijn werken werden als ?Entartete Kunst? bestempeld. Met andere woorden, kunst die niet strookte met de ethisch geachte ?Arische? kunst, kunst volgens het ideaalbeeld van Hitler. 260 werken van Dix werden in beslag genomen in 1937 en een groot deel hiervan werd in 1939 verbrand.
Voor Dix was kunst een manier om al het lelijke, paradoxale en afgrijselijke uit de wereld te verbannen.
Onder de tafel kun je het onderscheid niet meer maken tussen de meubels en de benen van de oorlogsinvaliden. Links zie je een blinde en hardhorige, in het midden zien we een kapitein die erotische fantasie?n heeft. Rechts zit een jonge luitenant, een groentje in de oorlog. Er is ook zelfspot in het schilderij aanwezig, Dix heeft namelijk zijn eigen paspoortfoto op het gezicht van de luitenant geplaatst. Op een choquerende manier, toont hij de absurditeit van de naoorlog waarin kreupelen en verstotene allerlei ontberingen moest doorstaan. Dit werk toont hoe het overlevingsinstinct van de kaartspelers de wreedheden van die tijd overleeft.
Handige opties
- Meer boeken van: Otto Dix