Recensie: Blauwe plekken
Schaamte
Anke de Vries, Blauwe plekken, Lemniscaat, 1992
Judith hoort de voordeur slaan en is vreselijk bang. Ze weet dat haar moeder nu thuis komt. Aan de manier waarop ze de voordeur dichtslaat, hoort ze al in welke stemming haar moeder is. Ze verwacht dat ze weer geslagen wordt.
Judith woont samen met haar halfbroertje Dennis bij hun moeder in Den Haag. Ze wordt regelmatig door haar moeder geslagen . Daardoor kan ze meestal niet meedoen aan de gymles, vanwege de blauwe plekken. Ze voelt zich daardoor schuldig en wil er met niemand over praten.Ze ontmoet Michiel, een jongen bij haar uit de klas, die haar weleens uitnodigt om bij hem te eten. Dat doet ze dan ook. Altijd als haar moeder vindt dat ze iets verkeerd gedaan heeft, wordt ze geslagen. Daarom mag haar moeder niet weten dat ze bij Michiel eet, omdat ze bang is weer geslagen te worden.Judith plast ook in haar bed, maar als tante Lies op bezoek komt helpt ze Judith daar vanaf te komen. Bovendien liegt Judith altijd over haar blauwe plekken op haar lichaam tegen Michiel en haar meester. Ze zegt altijd dat ze of gevallen of aangevallen is door jongens. Michiel woont nog maar enkele jaren in Nederland bij zijn tante Elly en oom Bob. Tante Elly heeft gezegd dat Judith altijd welkom is. Op school kan hij niet goed presteren, want hij is dyslectisch. Hij werd hier door zijn vader mee gepest. Michiel moest van hem hard leren, omdat hij namelijk niet geloofde dat Michiel dyslectisch was. Michiel wilde dus ook niet meer naar zijn vader. Michiel kan ook goed zwemmen en de coach wil dat hij Nederlands kampioen wordt. De coach laat hem daarom zoveel mogelijk trainen. Als Judith weer een keer wordt afgetuigd bedenkt ze zich niet en gaat voorgoed naar Michiel.
Het boek is denk ik geschreven om te laten merken dat dat soort kinderen het moeilijk hebben. Maar ook om mee te kunnen leven met mishandelde kinderen, en te laten zien dat het heel moeilijk is als je in zo?n situatie zit. Ook om te laten zien dat vriendschap heel belangerijk is, en vooral in dat soort situaties. Nu nog worden er veel kinderen mishandeld en is het goed om te weten hoe het is. De echte moraal van het verhaal is volgens mij toch: slaan helpt niet, praten wel.
In de klas legt Judith weinig contacten. Als ze bevriend raakt met Michiel gaat er een wereld voor haar open. Ze ziet hoe open mensen met elkaar kunnen leven en hierdoor is ze zelf ook af en toe vrolijker. Judith is een stil en verlegen meisje met een goed hart. Ze doet alles voor haar moeder, omdat ze anders geslagen wordt. Maar ze doet ook vaak dingen die niet hoeven, goede bedoelde dingen, maar die worden altijd verkeerd opgevat en dan wordt ze weer geslagen. Ze denkt dat praten niets oplost en verbergt haar blauwe plekken of verzint smoesjes. Aan weglopen heeft ze, totdat Michiel er mee kwam, nooit aan gedacht. Uiteindelijk heeft ze de moed, om bij haar moeder en haar broertje weg te lopen.
Er komt bijna geen spanning voor in het boek vind ik dan, maar soms wel bijvoorbeeld als Judith in elkaar geslagen wordt weet je nooit hoe haar moeder haar nu weer zou toetakelen. Dat is dan ook wel zielig als ze in elkaar geslagen wordt.
Alles werd realistisch weergegeven en daarom sprak het mij ook aan. Ik kan er ook helemaal in opgaan. De gebeurtenissen hebben me erg aangegrepen, elke keer ben ik benieuwd wanneer er een einde komt aan de mishandeling van Judith. Het onderwerp sprak me ook wel aan, want die geeft het boek erg goed weer. Als je het boek leest kan je goed begrijpen waar de titel vandaan komt en dat heb ik niet bij alle boeken.
Blauwe plekken is een goed opgebouwd realistisch verhaal dat gaat over mishandeling met een verrassend einde. Je herkent ook veel dingen die dagelijks in je eigen leven gebeuren. Het verhaal is bedoeld ter ontspanning en meer kan je er niet van verwachten.
Het is vooral bedoeld voor leerlingen van 12 tot 14 jaar en die zullen er waarschijnlijk veel leesplezier aan beleven net zoals ik gedaan heb.
Bart van Grinsven
Anke de Vries, Blauwe plekken, Lemniscaat, 1992
Judith hoort de voordeur slaan en is vreselijk bang. Ze weet dat haar moeder nu thuis komt. Aan de manier waarop ze de voordeur dichtslaat, hoort ze al in welke stemming haar moeder is. Ze verwacht dat ze weer geslagen wordt.
Judith woont samen met haar halfbroertje Dennis bij hun moeder in Den Haag. Ze wordt regelmatig door haar moeder geslagen . Daardoor kan ze meestal niet meedoen aan de gymles, vanwege de blauwe plekken. Ze voelt zich daardoor schuldig en wil er met niemand over praten.Ze ontmoet Michiel, een jongen bij haar uit de klas, die haar weleens uitnodigt om bij hem te eten. Dat doet ze dan ook. Altijd als haar moeder vindt dat ze iets verkeerd gedaan heeft, wordt ze geslagen. Daarom mag haar moeder niet weten dat ze bij Michiel eet, omdat ze bang is weer geslagen te worden.Judith plast ook in haar bed, maar als tante Lies op bezoek komt helpt ze Judith daar vanaf te komen. Bovendien liegt Judith altijd over haar blauwe plekken op haar lichaam tegen Michiel en haar meester. Ze zegt altijd dat ze of gevallen of aangevallen is door jongens. Michiel woont nog maar enkele jaren in Nederland bij zijn tante Elly en oom Bob. Tante Elly heeft gezegd dat Judith altijd welkom is. Op school kan hij niet goed presteren, want hij is dyslectisch. Hij werd hier door zijn vader mee gepest. Michiel moest van hem hard leren, omdat hij namelijk niet geloofde dat Michiel dyslectisch was. Michiel wilde dus ook niet meer naar zijn vader. Michiel kan ook goed zwemmen en de coach wil dat hij Nederlands kampioen wordt. De coach laat hem daarom zoveel mogelijk trainen. Als Judith weer een keer wordt afgetuigd bedenkt ze zich niet en gaat voorgoed naar Michiel.
Het boek is denk ik geschreven om te laten merken dat dat soort kinderen het moeilijk hebben. Maar ook om mee te kunnen leven met mishandelde kinderen, en te laten zien dat het heel moeilijk is als je in zo?n situatie zit. Ook om te laten zien dat vriendschap heel belangerijk is, en vooral in dat soort situaties. Nu nog worden er veel kinderen mishandeld en is het goed om te weten hoe het is. De echte moraal van het verhaal is volgens mij toch: slaan helpt niet, praten wel.
In de klas legt Judith weinig contacten. Als ze bevriend raakt met Michiel gaat er een wereld voor haar open. Ze ziet hoe open mensen met elkaar kunnen leven en hierdoor is ze zelf ook af en toe vrolijker. Judith is een stil en verlegen meisje met een goed hart. Ze doet alles voor haar moeder, omdat ze anders geslagen wordt. Maar ze doet ook vaak dingen die niet hoeven, goede bedoelde dingen, maar die worden altijd verkeerd opgevat en dan wordt ze weer geslagen. Ze denkt dat praten niets oplost en verbergt haar blauwe plekken of verzint smoesjes. Aan weglopen heeft ze, totdat Michiel er mee kwam, nooit aan gedacht. Uiteindelijk heeft ze de moed, om bij haar moeder en haar broertje weg te lopen.
Er komt bijna geen spanning voor in het boek vind ik dan, maar soms wel bijvoorbeeld als Judith in elkaar geslagen wordt weet je nooit hoe haar moeder haar nu weer zou toetakelen. Dat is dan ook wel zielig als ze in elkaar geslagen wordt.
Alles werd realistisch weergegeven en daarom sprak het mij ook aan. Ik kan er ook helemaal in opgaan. De gebeurtenissen hebben me erg aangegrepen, elke keer ben ik benieuwd wanneer er een einde komt aan de mishandeling van Judith. Het onderwerp sprak me ook wel aan, want die geeft het boek erg goed weer. Als je het boek leest kan je goed begrijpen waar de titel vandaan komt en dat heb ik niet bij alle boeken.
Blauwe plekken is een goed opgebouwd realistisch verhaal dat gaat over mishandeling met een verrassend einde. Je herkent ook veel dingen die dagelijks in je eigen leven gebeuren. Het verhaal is bedoeld ter ontspanning en meer kan je er niet van verwachten.
Het is vooral bedoeld voor leerlingen van 12 tot 14 jaar en die zullen er waarschijnlijk veel leesplezier aan beleven net zoals ik gedaan heb.
Bart van Grinsven