Opdracht: Gedichten.
I Just Can't Forget..
Nog altijd klopt mijn hart voor Jou,
want ik kan je maar niet vergeten.
Omdat ik nog zoveel van je Hou.
Het is elke droom hetzelfde,
maar in de werkelijkheid..
ben ik Zonder Jou.
En het doet zo'n Pijn.
het brand een Gat.
Een gat een mijn,
Al beschadigde Hart.
En het ergste is,
de kans is te klein.
Dus zul Je voor Mij,
wel altijd een Droom zijn.
Schatje?
Och lief, ik hou zo van je.
Ik vind Jou zo mooi, zo lief.
Zonder jou kan ik niet.
Och lief, ik hou zo van je.
Ik vind Jou zo leuk, zo knap.
Dat is wat je in me ogen ziet.
Mijn ogen veranderen in hartjes,
De vlinderen vladderen in me buik.
Dankzij Jou heb ik me kracht.
Jij geeft mij al het energie,
om elke dag weer op te staan.
Maar je hebt me in je macht.
Jij maakt mij blind van alles,
mijn ogen alleen gericht op jou,
Ik denken dat jij ook alleen voor mij leeft.
en dan, als ik lig te slapen,
Om middernacht, en niet weet.
Dat jij rustig een ander meisje neemt.
Kille, Koude Winter.
Het is Ochtend, 6 Januari.
Als ik zachtjes naar buiten loop,
zoekend naar wat Hout.
Iets om ons warm te houden,
Ik moet snel zijn,
want iedereen heeft het koud.
Stap voor Stap,
vind ik wel ergens een takje,
Voor een Klein maar warm Vuur.
om wat Soep te maken,
Zo Slecht als ons Leven,
Zo Bitter, Zo zuur.
Maar in deze Tijden,
is het blij zijn met wat je hebt,
Overleven is hier een feit.
Een feit waar iedereen,
zich aan moet houden,
Iets waardoor medeleven Slijt.
Niet denkend aan mensen,
Die het nog moeilijker hebben,
Je hebt alleen Argwaan.
Wanneer ze weer komen,
Om alles mee te nemen,
En dan Verwachten,
Dat je weer verder kunt Gaan..
Met je Leven....
En niet begrijpend,
Dat ze die allang hebben ontnomen,
Niet wetend.
Totdat je bent omgekomen.
Dat Meisje.
Ik liep gewoon over straat,
hoe kon ik het nou weten?
De schuld die ik nu voel,
Die hangt in mijn geweten.
maar hoe kon ik het nou weten?
Ze rende op me af,
Schreeuwde om hulp.
Neem me mee, neem me mee!
God, wat heb ik er spijt van.
Want ik zei nee,
Maar hoe kon ik het nou weten?
Help me, help me!
pappa komt eraan!
Help me nou alsjeblieft!
Ik wil niet naar hem toe gaan!
God, hoe kon ik Dit nou weten?
Hoe kon ik nou zeggen,
Nee, ik kan niks doen.
Ik had beter moeten weten,
ik gaf haar een kleine zoen.
Het eerste gebaar van liefde,
dat ze ooit had gevoelt.
Haar vader, haar pappa.
Wat een vreselijke man.
Hoe kon ik dat nou weten.
Tot het op het nieuws kwam.
Een klein meisje, nog geen 7 jaar oud,
Vermoord, door haar eigen vader.
Hoe kon ik dat nou weten!!!
Verdriet.
Langzaam, lopen de tranen over me wangen,
En ruist het verdriet door me heen.
Ik voel me zo leeg, zo gebroken,
maar ik voel me vooral, zo, zo alleen.
Niet eerder aan gedacht,
tot het gebeurde, ik wist er niets van.
Ik kon het ook niet weten,
tot het mij zelf overkwam.
Trillend van kou, en angst,
glij ik mijn mes om mijn arm heen.
Het maakt me niks meer uit,
ik heb het niet, ik heb geen.
Ik kan er niks meer aan doen,
ik heb geen liefde meer.
Zonder liefde kan ik niet leven,
en het brand, doet zo'n zeer.
Ik voel me harder drukken,
En ik snij mijn pijn weg.
Vaarwel, mijn aller, aller liefste,
Het laatste wat ik zeg.
En toen, was ik voorgoed verdwenen...
Nog altijd klopt mijn hart voor Jou,
want ik kan je maar niet vergeten.
Omdat ik nog zoveel van je Hou.
Het is elke droom hetzelfde,
maar in de werkelijkheid..
ben ik Zonder Jou.
En het doet zo'n Pijn.
het brand een Gat.
Een gat een mijn,
Al beschadigde Hart.
En het ergste is,
de kans is te klein.
Dus zul Je voor Mij,
wel altijd een Droom zijn.
Schatje?
Och lief, ik hou zo van je.
Ik vind Jou zo mooi, zo lief.
Zonder jou kan ik niet.
Och lief, ik hou zo van je.
Ik vind Jou zo leuk, zo knap.
Dat is wat je in me ogen ziet.
Mijn ogen veranderen in hartjes,
De vlinderen vladderen in me buik.
Dankzij Jou heb ik me kracht.
Jij geeft mij al het energie,
om elke dag weer op te staan.
Maar je hebt me in je macht.
Jij maakt mij blind van alles,
mijn ogen alleen gericht op jou,
Ik denken dat jij ook alleen voor mij leeft.
en dan, als ik lig te slapen,
Om middernacht, en niet weet.
Dat jij rustig een ander meisje neemt.
Kille, Koude Winter.
Het is Ochtend, 6 Januari.
Als ik zachtjes naar buiten loop,
zoekend naar wat Hout.
Iets om ons warm te houden,
Ik moet snel zijn,
want iedereen heeft het koud.
Stap voor Stap,
vind ik wel ergens een takje,
Voor een Klein maar warm Vuur.
om wat Soep te maken,
Zo Slecht als ons Leven,
Zo Bitter, Zo zuur.
Maar in deze Tijden,
is het blij zijn met wat je hebt,
Overleven is hier een feit.
Een feit waar iedereen,
zich aan moet houden,
Iets waardoor medeleven Slijt.
Niet denkend aan mensen,
Die het nog moeilijker hebben,
Je hebt alleen Argwaan.
Wanneer ze weer komen,
Om alles mee te nemen,
En dan Verwachten,
Dat je weer verder kunt Gaan..
Met je Leven....
En niet begrijpend,
Dat ze die allang hebben ontnomen,
Niet wetend.
Totdat je bent omgekomen.
Dat Meisje.
Ik liep gewoon over straat,
hoe kon ik het nou weten?
De schuld die ik nu voel,
Die hangt in mijn geweten.
maar hoe kon ik het nou weten?
Ze rende op me af,
Schreeuwde om hulp.
Neem me mee, neem me mee!
God, wat heb ik er spijt van.
Want ik zei nee,
Maar hoe kon ik het nou weten?
Help me, help me!
pappa komt eraan!
Help me nou alsjeblieft!
Ik wil niet naar hem toe gaan!
God, hoe kon ik Dit nou weten?
Hoe kon ik nou zeggen,
Nee, ik kan niks doen.
Ik had beter moeten weten,
ik gaf haar een kleine zoen.
Het eerste gebaar van liefde,
dat ze ooit had gevoelt.
Haar vader, haar pappa.
Wat een vreselijke man.
Hoe kon ik dat nou weten.
Tot het op het nieuws kwam.
Een klein meisje, nog geen 7 jaar oud,
Vermoord, door haar eigen vader.
Hoe kon ik dat nou weten!!!
Verdriet.
Langzaam, lopen de tranen over me wangen,
En ruist het verdriet door me heen.
Ik voel me zo leeg, zo gebroken,
maar ik voel me vooral, zo, zo alleen.
Niet eerder aan gedacht,
tot het gebeurde, ik wist er niets van.
Ik kon het ook niet weten,
tot het mij zelf overkwam.
Trillend van kou, en angst,
glij ik mijn mes om mijn arm heen.
Het maakt me niks meer uit,
ik heb het niet, ik heb geen.
Ik kan er niks meer aan doen,
ik heb geen liefde meer.
Zonder liefde kan ik niet leven,
en het brand, doet zo'n zeer.
Ik voel me harder drukken,
En ik snij mijn pijn weg.
Vaarwel, mijn aller, aller liefste,
Het laatste wat ik zeg.
En toen, was ik voorgoed verdwenen...