?Zweven in een zeepbel, gewichtloos en door de wind voortgeblazen. Dat lijkt me wel wat. Dan hoef ik niets meer te voelen, kan ik me verliezen in de vergetelheid. En hoef ik niet te treuren om een verleden dat, voor zover ik kan overzien, nu mijn heden en toekomst zou kunnen bepalen. Als het er niet zo slecht uitzag, zou je er bijna om kunnen lachen, vind je ook niet? Uitgerekend ik, die de kracht van de aarde bezit en met beide benen stevig op de grond zou moeten staan, droom ervan om in het niets op te lossen. Maar toch ben ik hier en schrijf deze brief , de moeilijkste die ik ooit heb geschreven. Ik weet ook niet of ik de moed heb om deze brief te versturen. Dat is nou juist waar het me aan ontbreekt: moed! Herinner je je onze eerste ontmoeting in Meridiaan? Je omhelzing was zo liefdevol. "HIER BEN JE VEILIG," zei je. Ik zou diezelfde woorden nu zo ontzettend graag weer willen horen. Al was het maar om me, voor ??n keer, nogmaals te kunnen verliezen in de warmte en geborgenheid van jouw omhelzing...