Filmverslag: Il Postino
Protocol:
-Identiteitsgegevens, wat is het?
Het is een romatische, Italiaans gesproken speelfilm.
-Motivatie, waarom kies ik dit?
Ik heb dit gekozen als eerste culturele activiteit, omdat we de mogelijkheid hebben gekregen om in de klas gezamenlijk deze film te bekijken, dat vond ik een heel goed idee, zodat het ons niet geld kostte. En we hoefden niet te reizen?
-Voorbereiding, wat kan ik nu al doen?
Ik kan nu alvast de punten doorlezen waar ik heel erg goed op moet letten tijdens de film, zoals camerastandpunten en belichting, waar ik anders nooit op let. Verder kan ik de voorkant al maken en dit eerste deel van het protocol voordat ik de film heb gezien.
-Verwachting, wat verwacht ik van de activiteit?
Ik verwacht een zoetsappige film over poezie en gedichten, omdat we het daar nu ook over hebben in dit hoofdstuk. Verder verwacht ik, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker, dat het een saaie film wordt waarin veel gedichten en gezwijmel in voorkomt. Ik heb het idee dat hij misschien hetzelfde kan verlopen als de film La vita e Bella, eerst is alles rozengeur en manenschijn en dan gebeurt er iets ergs, vrees ik.
-Beschrijving van wat je hebt meegemaakt, hoe heb ik het ervaren?
Ik heb het ervaren als een mooie film, die zeker terecht allemaal Oscars heeft gewonnen (qua acteren dan), hij was zeker niet saai, want er gebeurde veel dingen in. Er kwamen echt heel veel periodes van het leven in de film voor: voor het eerst verliefd worden, het bed met elkaar delen, trouwen, kinderen krijgen, afscheid nemen van mensen, en dood gaan. Dat vond ik heel mooi, dat dat allemaal erin voor kwam, dan weet je hoe het er misschien zou uit kunnen zien in je toekomst.
-Analyse, wat waren de opvallende punten; waarover ging het?
Zie verder in dit verslag.
-Waarderen en oordelen, wat vond ik ervan?
Ik vond het een hele mooie, maar zeer ontroerende film. Alleen het had wel veel weg van, zoals mijn verwachting, La vita e Bella, daar hebben een man en een vrouw elkaar ook gevonden, toen zag je ook opeens een beeld van hun 7-jarig zoontje, en die vader bleek ook overleden te zijn toen, maar dan met een oorlog tussen de Duitsers en de Italianen.
Dat vond ik dus wel wat na-aperig, maar verder vond ik hem eerst wat saai en daarna schitterend?
-Terugkoppeling naar de verwachting, is het mee- of tegengevallen?
Qua die verwachting dat hij veel op La vita e Bella zou gaan lijken is het tegengevallen, want dit was ook echt zo, en dan vind ik het raar dat ie wel allemaal Oscars wint, terwijl een andere film dat idee ook al had. Qua romantiek is het meegevallen, dat vond ik echt heel mooi, er kwamen mooie gedichten in voor, en ik snap niet hoe ze op die prachtige metaforen komen, alleen maar als ze even een strandwandelingetje maken.
-Vraag naar vervolggedrag, wat leer ik hiervan voor een volgende keer?
Dat Italiaanse, of andere vreemdtalige films best wel mooi kunnen zijn, ze hoeven niet altijd Nederlands of Engels te zijn. Ook heb ik hiervan geleerd, dat je niet alleen op het onderwerp moet letten, dus waar over het gaat, maar ook om de andere dingen, zoals de mimiek van de spelers, de belichting en de camerastandpunten, het karakteristiek van de spelers, enz.
Analyse:
Plot: Mario is een werkloze man, die volgens mij ook best eenzaam was. Totdat hij werk vond als postbode, veel werk hoefde hij niet te doen, hij moest alleen post brengen naar de beroemde dichter Don Pablo. Elke dag bracht hij post naar de geliefde dichter, heuvel op en heuvel af? Maria keek erg tegen hem op en had er alles voor over om een goed gesprek met hem aan te knopen. Mario en Don Pablo kregen een steeds hechtere band en hij gaf Mario allemaal tips over metaforen en zo, hij wilde namelijk ook een beroemde dichter worden en geliefd zijn bij de vrouwen, iets wat hij nog nooit had meegemaakt. Mario leert al aardig dichten en ontmoet in het caf? een prachtige serveerster, genaamd Beatrice Russo. Mario gaat een potje met haar poolen, maar door de hevige verliefdheid kan hij amper een woord uit zijn keel krijgen. Dan gaat het in een heel rap tempo, ze gaan met elkaar naar bed en stappen al snel in het huwelijksbootje, alhoewel Beatrice?s tante eerst fel tegen hun relatie was, hij was namelijk een communist. Ze hielden een groot feest en iedereen proostte op hun geluk. Don Pablo, Mario?s beste vriend inmiddels, is na hun huwelijk met zijn vrouw vertrokken naar Chili, omdat hij niet meer in het land hoefde te blijven wegens zijn arrestatiebevel. Dan komt er opeens een Beatrice in beeld, met het zoontje van hun, die nu al 7 jaar oud is. Alleen wat zien we nou? Mario is er niet bij! Hij is spijtig genoeg overleden tijdens een rel die uitbrak. Hij mocht zijn gedicht aan heel het land voordragen, met een feest ofzo, en toen kwam er een rel. Don Pablo reist van Chili weer naar Beatrice, en hoort daar het nieuws. Hij loopt over het strand en ziet de beelden voor zich, dat Mario in die rel stond als een eenzame man?
Mario heeft een sombere mimiek want hij lacht haast nooit. Zijn spraak is erg traag vergeleken met de dichter, hij moet ook heel vaak nadenken en zegt vaak: ?uuuh? Ook speelt hij vaak met zijn handen, gebarentaal dus, om uit zijn woorden te komen. Hij heeft een goed samenspel met Don Pablo, ze kijken elkaar recht in de ogen aan en zo. Hij speelt heel goed dat jij van een verlegen man een vrolijk iemand wordt. Zijn speelstijl is wat aanstellerig vind ik, hij is in het begin net een kleuter en praat bescheiden en moet alles met zijn handen verwoorden, maar die gestiek ligt eraan omdat ze allemaal mediterraans zijn.
Don Pablo zijn mimiek lijkt een beetje op boos zijn, hij praat wel veel sneller vergeleken met Mario, dat is overduidelijk te horen. Maar de gedichten leest hij juist weer duidelijk en langzaam op. Zijn speelstijl is naturel en komisch, hij is de enige in de film die wat lol in het leven ziet. Don Pablo draagt veel witte of beige pakken, dat is het tegenovergestelde juist van de ?arme? mensen zoals Mario. Die dragen stoffige, haast vieze bruine pakken, heel saai allemaal. Hier leek alles nog donkerder door, omdat het decor ook al donker was. In het caf? hoort het een gezellige uitstraling te hebben, maar ik vind het er maar stoffig en donker uitzien, en heel krap allemaal, met al die mensen op elkaar te zweten. Wat ik trouwens vreemd vond was dat Don Pablo in zijn katoenen witte hemd ging zwemmen, gewoon met een katoenen korte broek. Dat duidt er dus op dat ze in de film geen bloot willen laten zien. De dichter had het thuis wel mooi aangekleed, alle muren waren mooi wit, en daar had hij tenminste wat decoratie, zoals kleurrijke schilderijen en groene planten. Je zag in ieder geval een goed onderscheid tussen arm en rijk.
Er waren niet zoveel spelers in de film vond ik, de hoofdrollen werden vertegenwoordigt door Don Pablo, Mario en Beatrice Russo. Er was maar een bijrol, die strenge tante van Beatrice, die nu voor haar zorgde. Volgens mij waren Beatrice?s ouders al dood?
De speelplek is meestal ergens hoog in de bergen, met een schitterend uitzicht op zee, waar ze vaak langslopen om inspiratie op te doen voor gedichten. Ook speelt het vaak af in het caf?, waar Mario Beatrice heeft ontmoet. De belichting is vrijwel altijd erg donker, dat valt me wat tegen. Maar toen Mario met Beatrice poolde, wou de regisseur laten zien hoe mooi ze wel niet was. Daarom werd ze heel fel belicht, zodat het net leek alsof ze een ?engel? was. Het licht werd vaak tegengesteld met donker, dat heet ?clair obscur?. Er was ook veel close-up gebruik met de camera, zodat de mimiek van de spelers erg goed opviel. Maar het werd wel een beetje langdradig hierdoor, ze bleven lang op het gezicht richten zodat de zin wat de speler zei goed door kon dringen, daarom lieten ze ook elke keer even een stilte er tussen zitten. Zo kan de kijker goed alles begrijpen en verwerken.
Er was ook veel muziek in de film, alleen wat opviel, was dat het telkens het zelfde muziekje was, het was het lievelingsstuk van Don Pablo en speelde het daarom vaak af in zijn huis. Het werd ook gebruikt als achtergrondmuziek en met die ene flashback uit de film dat Mario in die rel stond.
Er mist trouwens een stuk uit de film, toen het zoontje van Beatrice en Mario opeens al 7 jaar was, maar de bevalling en zijn peutertijd hebben we nooit gezien. Voordat dat gebeurde was de hele film chronologisch (op volgorde van tijd).
De film behandelde eigenlijk twee thema?s: liefde en trouw. Daarbij waren er ook twee subthema?s, namelijk: po?zie en het communisme. Ik denk dat de boodschap was dat je moet genieten van het leven, want het kan zo voorbij zijn met alles. Bijvoorbeeld door een auto-ongeluk of zoals bij Mario tijdens een rel.
-Identiteitsgegevens, wat is het?
Het is een romatische, Italiaans gesproken speelfilm.
-Motivatie, waarom kies ik dit?
Ik heb dit gekozen als eerste culturele activiteit, omdat we de mogelijkheid hebben gekregen om in de klas gezamenlijk deze film te bekijken, dat vond ik een heel goed idee, zodat het ons niet geld kostte. En we hoefden niet te reizen?
-Voorbereiding, wat kan ik nu al doen?
Ik kan nu alvast de punten doorlezen waar ik heel erg goed op moet letten tijdens de film, zoals camerastandpunten en belichting, waar ik anders nooit op let. Verder kan ik de voorkant al maken en dit eerste deel van het protocol voordat ik de film heb gezien.
-Verwachting, wat verwacht ik van de activiteit?
Ik verwacht een zoetsappige film over poezie en gedichten, omdat we het daar nu ook over hebben in dit hoofdstuk. Verder verwacht ik, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker, dat het een saaie film wordt waarin veel gedichten en gezwijmel in voorkomt. Ik heb het idee dat hij misschien hetzelfde kan verlopen als de film La vita e Bella, eerst is alles rozengeur en manenschijn en dan gebeurt er iets ergs, vrees ik.
-Beschrijving van wat je hebt meegemaakt, hoe heb ik het ervaren?
Ik heb het ervaren als een mooie film, die zeker terecht allemaal Oscars heeft gewonnen (qua acteren dan), hij was zeker niet saai, want er gebeurde veel dingen in. Er kwamen echt heel veel periodes van het leven in de film voor: voor het eerst verliefd worden, het bed met elkaar delen, trouwen, kinderen krijgen, afscheid nemen van mensen, en dood gaan. Dat vond ik heel mooi, dat dat allemaal erin voor kwam, dan weet je hoe het er misschien zou uit kunnen zien in je toekomst.
-Analyse, wat waren de opvallende punten; waarover ging het?
Zie verder in dit verslag.
-Waarderen en oordelen, wat vond ik ervan?
Ik vond het een hele mooie, maar zeer ontroerende film. Alleen het had wel veel weg van, zoals mijn verwachting, La vita e Bella, daar hebben een man en een vrouw elkaar ook gevonden, toen zag je ook opeens een beeld van hun 7-jarig zoontje, en die vader bleek ook overleden te zijn toen, maar dan met een oorlog tussen de Duitsers en de Italianen.
Dat vond ik dus wel wat na-aperig, maar verder vond ik hem eerst wat saai en daarna schitterend?
-Terugkoppeling naar de verwachting, is het mee- of tegengevallen?
Qua die verwachting dat hij veel op La vita e Bella zou gaan lijken is het tegengevallen, want dit was ook echt zo, en dan vind ik het raar dat ie wel allemaal Oscars wint, terwijl een andere film dat idee ook al had. Qua romantiek is het meegevallen, dat vond ik echt heel mooi, er kwamen mooie gedichten in voor, en ik snap niet hoe ze op die prachtige metaforen komen, alleen maar als ze even een strandwandelingetje maken.
-Vraag naar vervolggedrag, wat leer ik hiervan voor een volgende keer?
Dat Italiaanse, of andere vreemdtalige films best wel mooi kunnen zijn, ze hoeven niet altijd Nederlands of Engels te zijn. Ook heb ik hiervan geleerd, dat je niet alleen op het onderwerp moet letten, dus waar over het gaat, maar ook om de andere dingen, zoals de mimiek van de spelers, de belichting en de camerastandpunten, het karakteristiek van de spelers, enz.
Analyse:
Plot: Mario is een werkloze man, die volgens mij ook best eenzaam was. Totdat hij werk vond als postbode, veel werk hoefde hij niet te doen, hij moest alleen post brengen naar de beroemde dichter Don Pablo. Elke dag bracht hij post naar de geliefde dichter, heuvel op en heuvel af? Maria keek erg tegen hem op en had er alles voor over om een goed gesprek met hem aan te knopen. Mario en Don Pablo kregen een steeds hechtere band en hij gaf Mario allemaal tips over metaforen en zo, hij wilde namelijk ook een beroemde dichter worden en geliefd zijn bij de vrouwen, iets wat hij nog nooit had meegemaakt. Mario leert al aardig dichten en ontmoet in het caf? een prachtige serveerster, genaamd Beatrice Russo. Mario gaat een potje met haar poolen, maar door de hevige verliefdheid kan hij amper een woord uit zijn keel krijgen. Dan gaat het in een heel rap tempo, ze gaan met elkaar naar bed en stappen al snel in het huwelijksbootje, alhoewel Beatrice?s tante eerst fel tegen hun relatie was, hij was namelijk een communist. Ze hielden een groot feest en iedereen proostte op hun geluk. Don Pablo, Mario?s beste vriend inmiddels, is na hun huwelijk met zijn vrouw vertrokken naar Chili, omdat hij niet meer in het land hoefde te blijven wegens zijn arrestatiebevel. Dan komt er opeens een Beatrice in beeld, met het zoontje van hun, die nu al 7 jaar oud is. Alleen wat zien we nou? Mario is er niet bij! Hij is spijtig genoeg overleden tijdens een rel die uitbrak. Hij mocht zijn gedicht aan heel het land voordragen, met een feest ofzo, en toen kwam er een rel. Don Pablo reist van Chili weer naar Beatrice, en hoort daar het nieuws. Hij loopt over het strand en ziet de beelden voor zich, dat Mario in die rel stond als een eenzame man?
Mario heeft een sombere mimiek want hij lacht haast nooit. Zijn spraak is erg traag vergeleken met de dichter, hij moet ook heel vaak nadenken en zegt vaak: ?uuuh? Ook speelt hij vaak met zijn handen, gebarentaal dus, om uit zijn woorden te komen. Hij heeft een goed samenspel met Don Pablo, ze kijken elkaar recht in de ogen aan en zo. Hij speelt heel goed dat jij van een verlegen man een vrolijk iemand wordt. Zijn speelstijl is wat aanstellerig vind ik, hij is in het begin net een kleuter en praat bescheiden en moet alles met zijn handen verwoorden, maar die gestiek ligt eraan omdat ze allemaal mediterraans zijn.
Don Pablo zijn mimiek lijkt een beetje op boos zijn, hij praat wel veel sneller vergeleken met Mario, dat is overduidelijk te horen. Maar de gedichten leest hij juist weer duidelijk en langzaam op. Zijn speelstijl is naturel en komisch, hij is de enige in de film die wat lol in het leven ziet. Don Pablo draagt veel witte of beige pakken, dat is het tegenovergestelde juist van de ?arme? mensen zoals Mario. Die dragen stoffige, haast vieze bruine pakken, heel saai allemaal. Hier leek alles nog donkerder door, omdat het decor ook al donker was. In het caf? hoort het een gezellige uitstraling te hebben, maar ik vind het er maar stoffig en donker uitzien, en heel krap allemaal, met al die mensen op elkaar te zweten. Wat ik trouwens vreemd vond was dat Don Pablo in zijn katoenen witte hemd ging zwemmen, gewoon met een katoenen korte broek. Dat duidt er dus op dat ze in de film geen bloot willen laten zien. De dichter had het thuis wel mooi aangekleed, alle muren waren mooi wit, en daar had hij tenminste wat decoratie, zoals kleurrijke schilderijen en groene planten. Je zag in ieder geval een goed onderscheid tussen arm en rijk.
Er waren niet zoveel spelers in de film vond ik, de hoofdrollen werden vertegenwoordigt door Don Pablo, Mario en Beatrice Russo. Er was maar een bijrol, die strenge tante van Beatrice, die nu voor haar zorgde. Volgens mij waren Beatrice?s ouders al dood?
De speelplek is meestal ergens hoog in de bergen, met een schitterend uitzicht op zee, waar ze vaak langslopen om inspiratie op te doen voor gedichten. Ook speelt het vaak af in het caf?, waar Mario Beatrice heeft ontmoet. De belichting is vrijwel altijd erg donker, dat valt me wat tegen. Maar toen Mario met Beatrice poolde, wou de regisseur laten zien hoe mooi ze wel niet was. Daarom werd ze heel fel belicht, zodat het net leek alsof ze een ?engel? was. Het licht werd vaak tegengesteld met donker, dat heet ?clair obscur?. Er was ook veel close-up gebruik met de camera, zodat de mimiek van de spelers erg goed opviel. Maar het werd wel een beetje langdradig hierdoor, ze bleven lang op het gezicht richten zodat de zin wat de speler zei goed door kon dringen, daarom lieten ze ook elke keer even een stilte er tussen zitten. Zo kan de kijker goed alles begrijpen en verwerken.
Er was ook veel muziek in de film, alleen wat opviel, was dat het telkens het zelfde muziekje was, het was het lievelingsstuk van Don Pablo en speelde het daarom vaak af in zijn huis. Het werd ook gebruikt als achtergrondmuziek en met die ene flashback uit de film dat Mario in die rel stond.
Er mist trouwens een stuk uit de film, toen het zoontje van Beatrice en Mario opeens al 7 jaar was, maar de bevalling en zijn peutertijd hebben we nooit gezien. Voordat dat gebeurde was de hele film chronologisch (op volgorde van tijd).
De film behandelde eigenlijk twee thema?s: liefde en trouw. Daarbij waren er ook twee subthema?s, namelijk: po?zie en het communisme. Ik denk dat de boodschap was dat je moet genieten van het leven, want het kan zo voorbij zijn met alles. Bijvoorbeeld door een auto-ongeluk of zoals bij Mario tijdens een rel.