Boekverslag: De paardenfluisteraar
Titel : De Paardenfluisteraar
Auteur : Nicholas Evans
Uitgever : De Boekerij
Jaar van uitgave: 1995
Opdrachten
1. Auteur en genre
Ik heb nog nooit eerder een boek van Nicholas Evans gelezen, maar ik heb wel gehoord dat hij eerder het boek `de wolfenlus' heeft geschreven.
Dit boek heeft het genre psychologisch drama, omdat er een verschrikkelijk ongeluk gebeurt met Grace en haar paard Pilgrim, en om Grace geestelijk te herstellen gaan ze met Pelgrim dat geestelijk in de war is geraakt en erg gewond naar een paardenfluisteraar.
2. Onderwerp, Thema
a. Het onderwerp van dit boek is de alternatieve geneeswijze voor Grace en haar paard.
b. Het is een alternatieve geneeswijze, omdat er nog nooit zo'n geneeswijze bij een paard was uitgevoerd en het was eigenlijk de bedoeling dat Pilgrim meteen werd afgemaakt maar omdat Annie (de moeder van Grace) haar wil doorzette gebeurde het toch, omdat zij gelooft dat het ook Grace helpt in haar herstel van het ongeluk.
c. Ik vind dat hij het onderwerp in het boek goed heeft uitgewerkt, hij deelt het op in 3 delen. Eerst een heel spannend deel dan een rustig gedeelte wat trouwens niet saai is en dan weer een heel spannend deel.
d. Je kan nadenken over de geestelijke ontwikkeling van Grace na het ongeluk, want ze heeft natuurlijk erg veel te verwerken gehad en over de gebeurtenissen tijdens haar coma, want ze hadden het in het boek over een tunnel met lijm maar hoe beleven anderen mensen dat? De taal tussen mens en dier is ook aardig wat denkstof, want is dat iets paranormaals of kan iedereen dat leren.
e. Het is niet echt mijn type thema, ik hou meer van boeken van Evert Hartman en Simone van der Vlught. Hun boeken hebben een onderwerp waar ik in ge?nteresseerd ben.
3. Perspectief
Het wordt verhaal word verteld door een verteller, dat weet ik omdat de verteller overal bij is en er in het verhaal niet bij is of bij betrokken.
~ Citaten
Tom zei dat ze om een uur of negen de volgende ochtend zouden beginnen, maar dat ze konden komen wanneer ze wilden. Daarna namen ze afscheid.
Toen Annie optrok, keek ze in de achteruitkijkspiegel. Ze zag dat hij was blijven staan en hen nakeek.
Ze reden over een lange, schuin omhoog lopende bergkam, die begroeid was met dennenbomen en ganzerik, tot aan de rand van een hoge rots, vanwaar je de twee bergdalen door kon kijken waaraan de ranch zijn naam ontleende. Daar hielden ze stil en bleven ze een poos staan kijken. `Wat een prachtig uitzicht,' zei Annie.
Hij knikte.
Bij beide citaten zijn Tom en Annie alleen en word het niet door een van hun verteld.
4. Gebeurtenissen
a. -Ongeluk met Grace en Judith en hun paarden en de vrachtwagen die hen schepte
-Pilgrim is zwaar gewond gevlucht
-Grace ligt in coma en Judith is dood
-Grace moet een kunstbeen
-Pilgrim is geestelijk in de war
-Ze kunnen niemand vinden die Pilgrim kan helpen
-De paardenfluisteraar wil niet meewerken
-Grace wil niet mee naar de paardenfluisteraar
-Annie wordt verliefd op de paardenfluisteraar Tom.
-Grace komt achter de verhouding tussen Annie en Tom en loopt weg
-Tom pleegt zelfmoord
-Annie blijkt zwanger te zijn van Tom
b. Grace en Judith gaan op een ochtend paardrijden. Het heeft gesneeuwd. Op een heuveltje glijdt Judith's paard uit en Judith en haar paard komen midden op de weg terecht en dan komt er een vrachtwagen aan. De vrachtwagen heeft geen sneeuwkettingen om en glijdt verder terwijl hij remt. Hij schept Judith en Grace. Judith is samen met haar paard op slag dood en Grace en Pilgrim zijn zwaar gewond en worden allebei naar een ziekenhuis gebracht. Grace haar been word geamputeerd en Pilgrim zijn wonden genezen maar hij is geestelijk in de war geraakt door het ongeluk. Annie gaat op zoek naar iemand die Pilgrim kan genezen, ze vindt Tom Booker een paardenfluisteraar die Pilgrim onder behandeling neemt. Annie wordt verliefd op Tom en krijgt een verhouding met hem. Als Pilgrim is genezen komt Grace achter de verhouding en loopt weg. Ze komt tijdens haar tocht in een groep wilde mustangs terecht.
Tom redt haar en als ze in veiligheid is pleegt hij zelfmoord door een mustang op hem te laten springen. De reden dat hij zelfmoord pleegt is niet duidelijk.
c. Pilgrim geneest weer met de behulp van paardenfluisteraar Tom die hem onder behandeling heeft genomen. Grace gaat na zijn herstel weer op hem rijden. Ook heeft Grace meer zelfvertrouwen gekregen van de periode van Pilgrims herstel en dat hij er na die periode ook zo gewoon is door gegaan met zijn leven, ze heeft gezien dat Pilgrim het kan en volgt zijn voorbeeld. Grace krijgt een veulen van Tom in het eind van het boek en noemt hem Gully naar het paard van Judith om zo haar vriendin nooit te vergeten en te herdenken. Tom pleegt zelfmoord vlak nadat hij Grace redt van een kudde wilde mustangs, waar ze alleen met de schrik vanaf komt. Hij wordt begraven naast zijn ouders, zijn broer Frank neemt de ranch over.
Annie bevalt van een prachtige baby die ze Matthew noemen naar Annie's vader, ze weten niet zeker of ze wel zwanger is van Tom maar een DNA test willen Annie en Robbert niet doen want dat zou misschien hun huwelijk kapot kunnen maken..
d. Ik zelf zou niet weten hou ik met deze problemen om zou moeten gaan, ze zijn zo uitzonderlijk dat je het niet weet totdat je in de situatie zit. Maar ik denk dat ik toch erg overstuur zou zijn als dit iemand in mijn omgeving zou gebeuren
e. Alle problemen zouden echt gebeurd kunnen zijn, want er is niets fantasie en het ook heel realistisch. Maar het is natuurlijk wel heel uitzonderlijk dat al die problemen zo snel achter elkaar gebeuren.
f. Ik vond dat het boek van het begin tot het eind erg boeiend bleef en interessant omdat de schrijver de spanning zolang aanhield en omdat het ook wel heel ontroerend was, ik had het boek bovendien in drie dagen uit.
5. Personen
a.en b. Grace is 13 jaar aan het begin van het boek en aan het eind 15 jaar. Grace haar uiterlijk word niet beschreven in het boek, behalve dan dat ze door de conditietrainingen er beter uitging zien en dat ze maar een been heeft. Er word ook gezegd in de afsluiting dat ze er volwassener uit was gaan zien, ik denk omdat ze ook veel zelfverzekerder is geworden en er dus ook zelfverzekerder uit is gaan zien. Het is een stil meisje, dat was ze al voor het ongeluk, want ze houd van rustige en mooie tochten op haar paard en van bloemen en mooie dingen en ze is ook niet iemand met een grote mond. Ze is ook een eigenwijs meisje bijvoorbeeld over Pilgrim was ze in het begin heel eigenwijs, ze wou dat hij afgemaakt zou worden, want ze zou toch nooit meer paardrijden. In de eerste periode is ze erg verdrietig over Judith en haar been en de rest van het ongeluk. Maar ze is wel erg moedig over het hele gebeuren, want heeft niet bijvoorbeeld een half jaar erover zitten jammeren ze wou door met leven. Ze houdt heel erg van paarden en kan na veel proberen op pony's en hele kalme paarden, weer rijden op Pilgrim.
Annie is een vrouw van 38 jaar met blonde haren. Ze is een doorzetter en een grote carri?revrouw in de tijdschriftwereld. Ze wou heel graag nog meer kinderen dan Grace maar tot aan het eind van het boek is dat niet gelukt. Ze is in het boek een beetje onzeker over alles en is daarom ook een perfectionist. Ze wil doen alsof het ongeluk niet is gebeurd. Ze is net zoals haar dochter eigenwijs.
Tom Booker is een man van weinig woorden die zo rond de veertig is. Hij is een geduldig persoon, vooral met paarden en met een gebroken hart omdat zijn vrouw samen met zijn zoon bij hem weg is gegaan. Hij is moedig vooral toen hij Grace redde. Hij is een paardenfluisteraar van beroep, wat inhoud dat hij paarden om leert gaan met hun baas en wilde paarden temt en bange paarden hun angsten laat overwinnen.
Ik vond Grace het sympathiekst in het boek, ze was in het begin wel boos op zichzelf maar niet op anderen en ze heeft nooit iemand iets verweten ook niet de vrachtwagenchauffeur die het ongeluk veroorzaakte. Ze was ook heel begripvol, toen haar moeder vertelde dat ze zwanger was, ze was niet boos dat de baby waarschijnlijk niet van haar vader was. Het minst sympathiek vond ik Annie omdat zij vooral in het begin zo boos was op iedereen en hard tegen Grace en haar niets liet doen waar je twee benen voor nodig had. En omdat ze in het boek vaak deed alsof zij het, het zwaarst had van hun twee.
6. Plaats
Het speelt zich af in Amerika om precies te zijn in Montana waar de ranch staat. Het ongeluk vindt plaats in Chatham op de oude en eigenlijk gesloten weg naar de papierfabriek. Maar deze gegevens zijn niet belangrijk voor het verhaal, het had net zogoed hier in Nederland kunnen gebeuren het zijn dan ook achtergrond gegevens in het boek.
7. Tijd
Het speelt zich in deze tijd af, er staat niet aangegeven in welk jaar. Maar je kan het merken aan bijvoorbeeld de hoeveelheid elektronica die word beschreven in het boek en de aanwezigheid van internet en laptops en DNA.
8. Fragmenten
a. In het merkwaardige stille ogenblik waarop Gulliver hen raakte, besefte Grace dat het geraas dat ze hoorde meer was dan alleen van het bloed in haar hoofd. Die sneeuwruimer reed niet op de snelweg. Daarvoor was het geluid te hard. Hij was dichterbij. Deze gedachte vervloog echter op het ogenblik dat Gullivers achterlijf hen raakte. Hij trof hen voluit en raakte Pilgrims schouder, waardoor deze om zijn as begon te draaien. Grace voelde hoe zij uit het zadel werd getild en omhoog werd geslingerd. Als zij zich met een hand niet had kunnen afzetten tegen het andere paard zou zij ook gevallen zijn, net als Judith. Maar ze bleef zitten en greep met een hand in de zijdeachtige manen van Pilgrim, die verder de helling af gleed. Gulliver en Judith waren haar nu voorbijgegleden. Ze zag dat haar vriendin als een ledepop over het achterlijf van het paard geworpen werd waarna haar voet zich in de stijgbeugel omdraaide en zij weer teruggeslingerd werd. Judith stuiterde en wentelde terwijl haar achterhoofd met harde klappen op het ijs stuiterde. Weer draaide haar voet zicht in de stijgbeugel. Nu bleef hij erin vastzitten, zodat zij verder werd voortgesleept. In een wirwar van spartelende ledematen gleden de twee paarden en hun berijders naar beneden, naar de weg toe.
Wayne Tanner zag hen zodra hij de bocht uitkwam. Op de fabriek hadden ze aangenomen dat hij vanuit het zuiden zou aankomen en daarom hadden ze er niet aan gedacht te melden dat hij de iets meer naar het noorden liggende oude weg niet moest nemen. Wayne was die afslag het eerst tegengekomen en was allang blij dat de banden van de Kenworth ook op die weg grip bleken te hebben, hoewel er nog geen wielsporen door de sneeuw liepen. Toen hij de bocht om kwam zag hij een meter of honderd voor zicht de betonnen zijkanten van de brug met daarachter, omlijst door de brug, een dier, een paard of zo, waar iets achteraan sleepte. Wayne kreeg een wee gevoel in zijn maag. Verdomme!
Blijf waar je bent, Grace. Daar ben je veilig.
En toen, zonder een spoor van angst liep hij naar de vechtende paarden toe. Grace zag zijn lippen bewegen, maar kon door het geschreeuw van de paarden niet horen wat hij zei. Misschien sprak hij ook wel gewoon in zichzelf, of zei hij helemaal niets. Hij bleef pas staan toen hij vlak bij ze was, en pas toen leken ze zich bewust te worden van zij aanwezigheid. Ze zag hem zijn hand uitsteken naar Pilgrims leidsels en die vastpakken. Met een resoluut gebaar, maar zonder echt aan het paard te rukken, trok hij hem naar beneden en bij de hengst vandaan. Toen sloeg hij hem hard op zijn romp en stuurde hem weg. Nu richtte de hengst zijn woede echter op Tom. Het beeld van wat volgde zou Grace niet vergeten tot de dag van haar dood. En nooit zou ze zeker weten wat er precies gebeurde. Het paard draaide in een kleine cirkel rond. Het bokte met zijn hoofd en wierp grote stofwolken en stukken rots op met zijn hoeven. Nu de andere paarden verdwenen waren, was het alleen zijn woedende gebries dat de ruimte vulde. Het leek bij iedere weerkaatsing in volume toe te nemen. Even leek hij niet te weten wat hij moest denken van de man die zo zonder vrees voor hem stond. Wat ze echter wel zeker wist, was dat Tom weg had kunnen lopen. Met twee of drie passen zou hij buiten het bereik van de hengst zijn geweest en daarmee buiten gevaar. Het paard zou hem gewoon hebben laten gaan, dacht Grace, en zou achter de andere paarden aan zijn gegaan. Maar in plaats daarvan stapte Tom op hem af. Op het moment dat hij zich bewoog, steigerde de hengst voor hem en schreeuwde hij, hetgeen voor Tom geen verrassing moet zijn geweest. En wel eens voor hem zien steigeren en e was haar toen opgevallen hoe handig Tom toen opzij was gegaan om zichzelf in veiligheid te brengen. Hij wist precies waar de hoeven van een paard zouden neerkomen, welke spier het dier zou bewegen en waarom, zelfs al voordat het paard het zelf vist. Maar die dag ging hij niet opzij en ontweek hij hem niet. Hij vertrok zelf geen spier van zijn gezicht toen hij nog een stap dichterbij kwam.
b. Allebei deze fragmenten zijn heel belangrijk voor het verhaal, zoals bijvoorbeeld het eerste fragment: Het ongeluk, daar begint eigenlijk het hele verhaal mee als dat er niet in had gezeten was het hele boek saai geweest. Het laatste fragment is eigenlijk een heel verassend einde wat toch het hele boek een andere wending geeft, want je gaat heel anders tegen Tom aankijken en ook naar Annie. Wat ik helemaal goed vind aan dit verhaal is dat het eerste fragment zowat gelijk in het begin is en niet dat ze honderd bladzijdes voor gaan kletsen voordat er echt iets gebeurt en door deze gebeurtenis zit je meteen midden in het verhaal. En als het tweede fragment er niet geweest was, was het verhaal met een sisser afgelopen en dat is ook zo zonde van zo'n boek want het boek is er meteen minder leuk door. Ze houden dus gewoon het boek interessant en spannend.
9. Interview
Interview met Grace
Wat voelde je toen je die vrachtwagen aan zag komen?
Ik was verstijfd van angst en ik zat maar te denken ik moet hier weg, maar ook Pilgrim was verstijfd en Judith was ook net gevallen en had denk ik haar been gebroken met die schuiver van het heuveltje. Ik wist al dat die vrachtwagen het niet zou redden wat hij verminderde nauwelijks vaart, maar mijn lichaam stond gewoon op slot.
Weet je nog iets van toen je in coma was?
Ik weet nog dat ik me in een tunnel bevond, een soort metrotunnel behalve dat het er donkerder was en dat er overal water stond, dik water een soort lijm.
Aan allebei de kanten was er licht te zien maar aan de ene kant was het licht veel uitnodiger dan aan de andere kan. En toen hoorde ik stemmen vanaf de kant dat het licht zwakker was.
Een van die stemmen was van mijn moeder een andere stem was van een man, wat later de dokter bleek te zijn. Ik wou eruit maar het water hield me tegen. Ik heb me toen nog een keer heel diep ingespand en toen lukte het. Ik ontwaakte toen uit mijn coma.
Hoe hebben ze je verteld dat je been was geamputeerd?
Ze hebben het me niet verteld, ze hebben me er zelf achter laten komen. Ik had wel in mijn coma gevoeld dat ze steeds daar zaten te friemelen en ik voelde ook wel dat ik iets miste en dat het daar niet helemaal goed was. Dus toen ik ontwaakte wist ik het al maar met het aangezicht wist ik het zeker.
Wat vond jij dat er met Pilgrim moest gebeuren?
In het begin vond ik dat hij gewoon af moest worden gemaakt maar nu ben ik wel blij dat hij nog leeft. Ik dacht toen dat ik nooit meer op een paard zou zitten en toen ik
hem zo wild had gezien had ik ook niet het idee dat het nog ooit goed zou komen. Maar Tom Booker heeft ons geholpen met zijn herstel en nu rij ik zowat elke dag op hem.
Hoe reageerde de buitenwereld op het ongeluk?
Op school en in het dorp werd ik vooral in het begin erg nagekeken, ik vond het toen ook helemaal niet prettig op school, mijn beste vriendinnen hadden eigenlijk andere vriendinnen gekregen in de maanden dat ik weg was geweest en wisten eigenlijk ook niet hoe ze met mij om moesten gaan.
Maar dat is nu veel beter, ze weten er mee om te gaan en ik ook dus.
In het dorp durfde ze het er eigenlijk niet over te hebben waar ik bij was maar je zag gewoon aan hun ogen dat ze het erover gehad hadden.
Ben je blij met je nieuwe broertje?
Ontzettend, het was in het begin wel wennen dat je om drie uur `s nachts werd gewekt door een krijsende baby en dat je vriendinnen meer aandacht hebben voor de baby dan voor jouw.
Maar alles went en hij is ook ontzettend lief en hij begint te leren om de hele nacht door te slapen.
10. Recensie
Het ongeluk dat fluisterend afliep
Auteur: Nicholas Evans
Titel: De Paardenfluisteraar (The Horse Whisperer)
Nicholas Evans heeft een fantastische prestatie geleverd in dit boek, het is een spannend boek over liefde, een meeslepend en adembenemend boek waarvan wereldwijd miljoenen exemplaren werden verkocht. Het is een buitengewone vertelling over loutering en genezing een bijzondere, emotionele reis en als je er eenmaal inzit kom je er niet meer uit.
Het gaat over twee meisjes die gaan paardrijden en een vreselijk ongeluk krijgen waarbij een van de twee overlijd. De andere verliest haar been.
Het paard van het meisje dat het overleefd heeft is helemaal in de war en wild en daarom nemen ze hem mee naar de paardenfluisteraar. Het meisje en haar moeder blijven daar ook, maar tijdens het herstel van het paard gaat de moeder de paardenfluisteraar steeds leuker vinden
Het boek is geschikt voor mensen van 12 jaar en ouder, want voor jongere mensen is het veel te moeilijk te begrijpen en is het ook een te dik boek om voor hen doorheen te komen. Ik denk dat de schrijver wil zeggen met het boek dat alles je kan overkomen en dat dat gevolgen heeft voor je verdere leven en dat, dat niet alleen anderen overkomt. Het meest indrukwekkend aan het boek vond ik het ongeluk zelf, je zit gewoon heel gespannen achter het boek van `hoe loopt dit af'. Je komt na dat moment ook niet meer je boek uit. Heel het boek door is het heel meeslepend, je leeft helemaal met de personages mee. En het is heel ontroerend als je ziet hoe het meisje haar verdriet verdraagt en haar pijn overwint en haar leven terugkrijgt. Vooral het eerste en laatste deel zijn heel spannend het is zeker extra spannend omdat het boek zo onvoorspelbaar is zoals het eind wat ontzettend onvoorspelbaar is. De schrijver houdt de spanning er heel lang in, hij laat al een tijd voor het `spannende moment' voortekenen ervan zien zoals bij de sc?ne van het verschrikkelijke ongeluk, want van dat ongeluk laten ze al in de eerste zin voorteken zien. Het is wel een boek waar je voor moet gaan zitten, want anders kan je het niet volgen want dan is het veel te moeilijk te begrijpen, omdat alles heel erg samenhangt. Ik zou het boek een 8 geven omdat het een prachtig is, hoger wil ik niet gaan omdat het eigenlijk niet mijn type boek is, maar voor anderen is dit natuurlijk wel 'het' genre.
Auteur : Nicholas Evans
Uitgever : De Boekerij
Jaar van uitgave: 1995
Opdrachten
1. Auteur en genre
Ik heb nog nooit eerder een boek van Nicholas Evans gelezen, maar ik heb wel gehoord dat hij eerder het boek `de wolfenlus' heeft geschreven.
Dit boek heeft het genre psychologisch drama, omdat er een verschrikkelijk ongeluk gebeurt met Grace en haar paard Pilgrim, en om Grace geestelijk te herstellen gaan ze met Pelgrim dat geestelijk in de war is geraakt en erg gewond naar een paardenfluisteraar.
2. Onderwerp, Thema
a. Het onderwerp van dit boek is de alternatieve geneeswijze voor Grace en haar paard.
b. Het is een alternatieve geneeswijze, omdat er nog nooit zo'n geneeswijze bij een paard was uitgevoerd en het was eigenlijk de bedoeling dat Pilgrim meteen werd afgemaakt maar omdat Annie (de moeder van Grace) haar wil doorzette gebeurde het toch, omdat zij gelooft dat het ook Grace helpt in haar herstel van het ongeluk.
c. Ik vind dat hij het onderwerp in het boek goed heeft uitgewerkt, hij deelt het op in 3 delen. Eerst een heel spannend deel dan een rustig gedeelte wat trouwens niet saai is en dan weer een heel spannend deel.
d. Je kan nadenken over de geestelijke ontwikkeling van Grace na het ongeluk, want ze heeft natuurlijk erg veel te verwerken gehad en over de gebeurtenissen tijdens haar coma, want ze hadden het in het boek over een tunnel met lijm maar hoe beleven anderen mensen dat? De taal tussen mens en dier is ook aardig wat denkstof, want is dat iets paranormaals of kan iedereen dat leren.
e. Het is niet echt mijn type thema, ik hou meer van boeken van Evert Hartman en Simone van der Vlught. Hun boeken hebben een onderwerp waar ik in ge?nteresseerd ben.
3. Perspectief
Het wordt verhaal word verteld door een verteller, dat weet ik omdat de verteller overal bij is en er in het verhaal niet bij is of bij betrokken.
~ Citaten
Tom zei dat ze om een uur of negen de volgende ochtend zouden beginnen, maar dat ze konden komen wanneer ze wilden. Daarna namen ze afscheid.
Toen Annie optrok, keek ze in de achteruitkijkspiegel. Ze zag dat hij was blijven staan en hen nakeek.
Ze reden over een lange, schuin omhoog lopende bergkam, die begroeid was met dennenbomen en ganzerik, tot aan de rand van een hoge rots, vanwaar je de twee bergdalen door kon kijken waaraan de ranch zijn naam ontleende. Daar hielden ze stil en bleven ze een poos staan kijken. `Wat een prachtig uitzicht,' zei Annie.
Hij knikte.
Bij beide citaten zijn Tom en Annie alleen en word het niet door een van hun verteld.
4. Gebeurtenissen
a. -Ongeluk met Grace en Judith en hun paarden en de vrachtwagen die hen schepte
-Pilgrim is zwaar gewond gevlucht
-Grace ligt in coma en Judith is dood
-Grace moet een kunstbeen
-Pilgrim is geestelijk in de war
-Ze kunnen niemand vinden die Pilgrim kan helpen
-De paardenfluisteraar wil niet meewerken
-Grace wil niet mee naar de paardenfluisteraar
-Annie wordt verliefd op de paardenfluisteraar Tom.
-Grace komt achter de verhouding tussen Annie en Tom en loopt weg
-Tom pleegt zelfmoord
-Annie blijkt zwanger te zijn van Tom
b. Grace en Judith gaan op een ochtend paardrijden. Het heeft gesneeuwd. Op een heuveltje glijdt Judith's paard uit en Judith en haar paard komen midden op de weg terecht en dan komt er een vrachtwagen aan. De vrachtwagen heeft geen sneeuwkettingen om en glijdt verder terwijl hij remt. Hij schept Judith en Grace. Judith is samen met haar paard op slag dood en Grace en Pilgrim zijn zwaar gewond en worden allebei naar een ziekenhuis gebracht. Grace haar been word geamputeerd en Pilgrim zijn wonden genezen maar hij is geestelijk in de war geraakt door het ongeluk. Annie gaat op zoek naar iemand die Pilgrim kan genezen, ze vindt Tom Booker een paardenfluisteraar die Pilgrim onder behandeling neemt. Annie wordt verliefd op Tom en krijgt een verhouding met hem. Als Pilgrim is genezen komt Grace achter de verhouding en loopt weg. Ze komt tijdens haar tocht in een groep wilde mustangs terecht.
Tom redt haar en als ze in veiligheid is pleegt hij zelfmoord door een mustang op hem te laten springen. De reden dat hij zelfmoord pleegt is niet duidelijk.
c. Pilgrim geneest weer met de behulp van paardenfluisteraar Tom die hem onder behandeling heeft genomen. Grace gaat na zijn herstel weer op hem rijden. Ook heeft Grace meer zelfvertrouwen gekregen van de periode van Pilgrims herstel en dat hij er na die periode ook zo gewoon is door gegaan met zijn leven, ze heeft gezien dat Pilgrim het kan en volgt zijn voorbeeld. Grace krijgt een veulen van Tom in het eind van het boek en noemt hem Gully naar het paard van Judith om zo haar vriendin nooit te vergeten en te herdenken. Tom pleegt zelfmoord vlak nadat hij Grace redt van een kudde wilde mustangs, waar ze alleen met de schrik vanaf komt. Hij wordt begraven naast zijn ouders, zijn broer Frank neemt de ranch over.
Annie bevalt van een prachtige baby die ze Matthew noemen naar Annie's vader, ze weten niet zeker of ze wel zwanger is van Tom maar een DNA test willen Annie en Robbert niet doen want dat zou misschien hun huwelijk kapot kunnen maken..
d. Ik zelf zou niet weten hou ik met deze problemen om zou moeten gaan, ze zijn zo uitzonderlijk dat je het niet weet totdat je in de situatie zit. Maar ik denk dat ik toch erg overstuur zou zijn als dit iemand in mijn omgeving zou gebeuren
e. Alle problemen zouden echt gebeurd kunnen zijn, want er is niets fantasie en het ook heel realistisch. Maar het is natuurlijk wel heel uitzonderlijk dat al die problemen zo snel achter elkaar gebeuren.
f. Ik vond dat het boek van het begin tot het eind erg boeiend bleef en interessant omdat de schrijver de spanning zolang aanhield en omdat het ook wel heel ontroerend was, ik had het boek bovendien in drie dagen uit.
5. Personen
a.en b. Grace is 13 jaar aan het begin van het boek en aan het eind 15 jaar. Grace haar uiterlijk word niet beschreven in het boek, behalve dan dat ze door de conditietrainingen er beter uitging zien en dat ze maar een been heeft. Er word ook gezegd in de afsluiting dat ze er volwassener uit was gaan zien, ik denk omdat ze ook veel zelfverzekerder is geworden en er dus ook zelfverzekerder uit is gaan zien. Het is een stil meisje, dat was ze al voor het ongeluk, want ze houd van rustige en mooie tochten op haar paard en van bloemen en mooie dingen en ze is ook niet iemand met een grote mond. Ze is ook een eigenwijs meisje bijvoorbeeld over Pilgrim was ze in het begin heel eigenwijs, ze wou dat hij afgemaakt zou worden, want ze zou toch nooit meer paardrijden. In de eerste periode is ze erg verdrietig over Judith en haar been en de rest van het ongeluk. Maar ze is wel erg moedig over het hele gebeuren, want heeft niet bijvoorbeeld een half jaar erover zitten jammeren ze wou door met leven. Ze houdt heel erg van paarden en kan na veel proberen op pony's en hele kalme paarden, weer rijden op Pilgrim.
Annie is een vrouw van 38 jaar met blonde haren. Ze is een doorzetter en een grote carri?revrouw in de tijdschriftwereld. Ze wou heel graag nog meer kinderen dan Grace maar tot aan het eind van het boek is dat niet gelukt. Ze is in het boek een beetje onzeker over alles en is daarom ook een perfectionist. Ze wil doen alsof het ongeluk niet is gebeurd. Ze is net zoals haar dochter eigenwijs.
Tom Booker is een man van weinig woorden die zo rond de veertig is. Hij is een geduldig persoon, vooral met paarden en met een gebroken hart omdat zijn vrouw samen met zijn zoon bij hem weg is gegaan. Hij is moedig vooral toen hij Grace redde. Hij is een paardenfluisteraar van beroep, wat inhoud dat hij paarden om leert gaan met hun baas en wilde paarden temt en bange paarden hun angsten laat overwinnen.
Ik vond Grace het sympathiekst in het boek, ze was in het begin wel boos op zichzelf maar niet op anderen en ze heeft nooit iemand iets verweten ook niet de vrachtwagenchauffeur die het ongeluk veroorzaakte. Ze was ook heel begripvol, toen haar moeder vertelde dat ze zwanger was, ze was niet boos dat de baby waarschijnlijk niet van haar vader was. Het minst sympathiek vond ik Annie omdat zij vooral in het begin zo boos was op iedereen en hard tegen Grace en haar niets liet doen waar je twee benen voor nodig had. En omdat ze in het boek vaak deed alsof zij het, het zwaarst had van hun twee.
6. Plaats
Het speelt zich af in Amerika om precies te zijn in Montana waar de ranch staat. Het ongeluk vindt plaats in Chatham op de oude en eigenlijk gesloten weg naar de papierfabriek. Maar deze gegevens zijn niet belangrijk voor het verhaal, het had net zogoed hier in Nederland kunnen gebeuren het zijn dan ook achtergrond gegevens in het boek.
7. Tijd
Het speelt zich in deze tijd af, er staat niet aangegeven in welk jaar. Maar je kan het merken aan bijvoorbeeld de hoeveelheid elektronica die word beschreven in het boek en de aanwezigheid van internet en laptops en DNA.
8. Fragmenten
a. In het merkwaardige stille ogenblik waarop Gulliver hen raakte, besefte Grace dat het geraas dat ze hoorde meer was dan alleen van het bloed in haar hoofd. Die sneeuwruimer reed niet op de snelweg. Daarvoor was het geluid te hard. Hij was dichterbij. Deze gedachte vervloog echter op het ogenblik dat Gullivers achterlijf hen raakte. Hij trof hen voluit en raakte Pilgrims schouder, waardoor deze om zijn as begon te draaien. Grace voelde hoe zij uit het zadel werd getild en omhoog werd geslingerd. Als zij zich met een hand niet had kunnen afzetten tegen het andere paard zou zij ook gevallen zijn, net als Judith. Maar ze bleef zitten en greep met een hand in de zijdeachtige manen van Pilgrim, die verder de helling af gleed. Gulliver en Judith waren haar nu voorbijgegleden. Ze zag dat haar vriendin als een ledepop over het achterlijf van het paard geworpen werd waarna haar voet zich in de stijgbeugel omdraaide en zij weer teruggeslingerd werd. Judith stuiterde en wentelde terwijl haar achterhoofd met harde klappen op het ijs stuiterde. Weer draaide haar voet zicht in de stijgbeugel. Nu bleef hij erin vastzitten, zodat zij verder werd voortgesleept. In een wirwar van spartelende ledematen gleden de twee paarden en hun berijders naar beneden, naar de weg toe.
Wayne Tanner zag hen zodra hij de bocht uitkwam. Op de fabriek hadden ze aangenomen dat hij vanuit het zuiden zou aankomen en daarom hadden ze er niet aan gedacht te melden dat hij de iets meer naar het noorden liggende oude weg niet moest nemen. Wayne was die afslag het eerst tegengekomen en was allang blij dat de banden van de Kenworth ook op die weg grip bleken te hebben, hoewel er nog geen wielsporen door de sneeuw liepen. Toen hij de bocht om kwam zag hij een meter of honderd voor zicht de betonnen zijkanten van de brug met daarachter, omlijst door de brug, een dier, een paard of zo, waar iets achteraan sleepte. Wayne kreeg een wee gevoel in zijn maag. Verdomme!
Blijf waar je bent, Grace. Daar ben je veilig.
En toen, zonder een spoor van angst liep hij naar de vechtende paarden toe. Grace zag zijn lippen bewegen, maar kon door het geschreeuw van de paarden niet horen wat hij zei. Misschien sprak hij ook wel gewoon in zichzelf, of zei hij helemaal niets. Hij bleef pas staan toen hij vlak bij ze was, en pas toen leken ze zich bewust te worden van zij aanwezigheid. Ze zag hem zijn hand uitsteken naar Pilgrims leidsels en die vastpakken. Met een resoluut gebaar, maar zonder echt aan het paard te rukken, trok hij hem naar beneden en bij de hengst vandaan. Toen sloeg hij hem hard op zijn romp en stuurde hem weg. Nu richtte de hengst zijn woede echter op Tom. Het beeld van wat volgde zou Grace niet vergeten tot de dag van haar dood. En nooit zou ze zeker weten wat er precies gebeurde. Het paard draaide in een kleine cirkel rond. Het bokte met zijn hoofd en wierp grote stofwolken en stukken rots op met zijn hoeven. Nu de andere paarden verdwenen waren, was het alleen zijn woedende gebries dat de ruimte vulde. Het leek bij iedere weerkaatsing in volume toe te nemen. Even leek hij niet te weten wat hij moest denken van de man die zo zonder vrees voor hem stond. Wat ze echter wel zeker wist, was dat Tom weg had kunnen lopen. Met twee of drie passen zou hij buiten het bereik van de hengst zijn geweest en daarmee buiten gevaar. Het paard zou hem gewoon hebben laten gaan, dacht Grace, en zou achter de andere paarden aan zijn gegaan. Maar in plaats daarvan stapte Tom op hem af. Op het moment dat hij zich bewoog, steigerde de hengst voor hem en schreeuwde hij, hetgeen voor Tom geen verrassing moet zijn geweest. En wel eens voor hem zien steigeren en e was haar toen opgevallen hoe handig Tom toen opzij was gegaan om zichzelf in veiligheid te brengen. Hij wist precies waar de hoeven van een paard zouden neerkomen, welke spier het dier zou bewegen en waarom, zelfs al voordat het paard het zelf vist. Maar die dag ging hij niet opzij en ontweek hij hem niet. Hij vertrok zelf geen spier van zijn gezicht toen hij nog een stap dichterbij kwam.
b. Allebei deze fragmenten zijn heel belangrijk voor het verhaal, zoals bijvoorbeeld het eerste fragment: Het ongeluk, daar begint eigenlijk het hele verhaal mee als dat er niet in had gezeten was het hele boek saai geweest. Het laatste fragment is eigenlijk een heel verassend einde wat toch het hele boek een andere wending geeft, want je gaat heel anders tegen Tom aankijken en ook naar Annie. Wat ik helemaal goed vind aan dit verhaal is dat het eerste fragment zowat gelijk in het begin is en niet dat ze honderd bladzijdes voor gaan kletsen voordat er echt iets gebeurt en door deze gebeurtenis zit je meteen midden in het verhaal. En als het tweede fragment er niet geweest was, was het verhaal met een sisser afgelopen en dat is ook zo zonde van zo'n boek want het boek is er meteen minder leuk door. Ze houden dus gewoon het boek interessant en spannend.
9. Interview
Interview met Grace
Wat voelde je toen je die vrachtwagen aan zag komen?
Ik was verstijfd van angst en ik zat maar te denken ik moet hier weg, maar ook Pilgrim was verstijfd en Judith was ook net gevallen en had denk ik haar been gebroken met die schuiver van het heuveltje. Ik wist al dat die vrachtwagen het niet zou redden wat hij verminderde nauwelijks vaart, maar mijn lichaam stond gewoon op slot.
Weet je nog iets van toen je in coma was?
Ik weet nog dat ik me in een tunnel bevond, een soort metrotunnel behalve dat het er donkerder was en dat er overal water stond, dik water een soort lijm.
Aan allebei de kanten was er licht te zien maar aan de ene kant was het licht veel uitnodiger dan aan de andere kan. En toen hoorde ik stemmen vanaf de kant dat het licht zwakker was.
Een van die stemmen was van mijn moeder een andere stem was van een man, wat later de dokter bleek te zijn. Ik wou eruit maar het water hield me tegen. Ik heb me toen nog een keer heel diep ingespand en toen lukte het. Ik ontwaakte toen uit mijn coma.
Hoe hebben ze je verteld dat je been was geamputeerd?
Ze hebben het me niet verteld, ze hebben me er zelf achter laten komen. Ik had wel in mijn coma gevoeld dat ze steeds daar zaten te friemelen en ik voelde ook wel dat ik iets miste en dat het daar niet helemaal goed was. Dus toen ik ontwaakte wist ik het al maar met het aangezicht wist ik het zeker.
Wat vond jij dat er met Pilgrim moest gebeuren?
In het begin vond ik dat hij gewoon af moest worden gemaakt maar nu ben ik wel blij dat hij nog leeft. Ik dacht toen dat ik nooit meer op een paard zou zitten en toen ik
hem zo wild had gezien had ik ook niet het idee dat het nog ooit goed zou komen. Maar Tom Booker heeft ons geholpen met zijn herstel en nu rij ik zowat elke dag op hem.
Hoe reageerde de buitenwereld op het ongeluk?
Op school en in het dorp werd ik vooral in het begin erg nagekeken, ik vond het toen ook helemaal niet prettig op school, mijn beste vriendinnen hadden eigenlijk andere vriendinnen gekregen in de maanden dat ik weg was geweest en wisten eigenlijk ook niet hoe ze met mij om moesten gaan.
Maar dat is nu veel beter, ze weten er mee om te gaan en ik ook dus.
In het dorp durfde ze het er eigenlijk niet over te hebben waar ik bij was maar je zag gewoon aan hun ogen dat ze het erover gehad hadden.
Ben je blij met je nieuwe broertje?
Ontzettend, het was in het begin wel wennen dat je om drie uur `s nachts werd gewekt door een krijsende baby en dat je vriendinnen meer aandacht hebben voor de baby dan voor jouw.
Maar alles went en hij is ook ontzettend lief en hij begint te leren om de hele nacht door te slapen.
10. Recensie
Het ongeluk dat fluisterend afliep
Auteur: Nicholas Evans
Titel: De Paardenfluisteraar (The Horse Whisperer)
Nicholas Evans heeft een fantastische prestatie geleverd in dit boek, het is een spannend boek over liefde, een meeslepend en adembenemend boek waarvan wereldwijd miljoenen exemplaren werden verkocht. Het is een buitengewone vertelling over loutering en genezing een bijzondere, emotionele reis en als je er eenmaal inzit kom je er niet meer uit.
Het gaat over twee meisjes die gaan paardrijden en een vreselijk ongeluk krijgen waarbij een van de twee overlijd. De andere verliest haar been.
Het paard van het meisje dat het overleefd heeft is helemaal in de war en wild en daarom nemen ze hem mee naar de paardenfluisteraar. Het meisje en haar moeder blijven daar ook, maar tijdens het herstel van het paard gaat de moeder de paardenfluisteraar steeds leuker vinden
Het boek is geschikt voor mensen van 12 jaar en ouder, want voor jongere mensen is het veel te moeilijk te begrijpen en is het ook een te dik boek om voor hen doorheen te komen. Ik denk dat de schrijver wil zeggen met het boek dat alles je kan overkomen en dat dat gevolgen heeft voor je verdere leven en dat, dat niet alleen anderen overkomt. Het meest indrukwekkend aan het boek vond ik het ongeluk zelf, je zit gewoon heel gespannen achter het boek van `hoe loopt dit af'. Je komt na dat moment ook niet meer je boek uit. Heel het boek door is het heel meeslepend, je leeft helemaal met de personages mee. En het is heel ontroerend als je ziet hoe het meisje haar verdriet verdraagt en haar pijn overwint en haar leven terugkrijgt. Vooral het eerste en laatste deel zijn heel spannend het is zeker extra spannend omdat het boek zo onvoorspelbaar is zoals het eind wat ontzettend onvoorspelbaar is. De schrijver houdt de spanning er heel lang in, hij laat al een tijd voor het `spannende moment' voortekenen ervan zien zoals bij de sc?ne van het verschrikkelijke ongeluk, want van dat ongeluk laten ze al in de eerste zin voorteken zien. Het is wel een boek waar je voor moet gaan zitten, want anders kan je het niet volgen want dan is het veel te moeilijk te begrijpen, omdat alles heel erg samenhangt. Ik zou het boek een 8 geven omdat het een prachtig is, hoger wil ik niet gaan omdat het eigenlijk niet mijn type boek is, maar voor anderen is dit natuurlijk wel 'het' genre.
Nicolas Evans is zijn autoniem. Hij werd geboren in 1950 in Bromsgrove. Hij heeft naast zijn schooltijd in Bromsgrove, gestudeert aan de Oxford Universiteit en in het VSO gezeten in Africa. Daarna is hij begonnen als jounalist. Hij woont nu met zijn vrouw en twee kinderen in Londen. Hij is getrouwd met singer/songwriter Charlotte Gordon Cumming. Hij heeft al drie boeken geschreven: “De paardenfluisteraar”, “De wolvenlus” en “De rookspringers”. Deze zijn alle drie bekend als zéér goede romans.
Boek informatie
- De paardenfluisteraar
- Nicholas Evans
- 978-90-79088-02-7
- Engels
Handige opties
- Meer boeken van:Nicholas Evans