Titel: Wit is altijd schoon
Schrijver: Leo Pleysier
Druk:
Verslag:
Uitgever: Uitgeverij De Bezige Bij; Amsterdam

Korte inhoud:
In 'Wit is altijd schoon' heeft Leo Pleysier voor een prachtige, originele vorm gekozen om de gecompliceerde gevoelens te verbeelden van een zoon bij het overlijden van zijn moeder. Een moeder die hem zijn leven lang bedolven heeft onder haar gepraat. Zij praat zelfs tegen hem na haar overlijden. Zij heeft het dan meestal over de alledaagse gang van zaken. Over haar wekelijkse visite bij haar beste vriendin Gusta. Die zij nog de middag voor haar overlijden was gaan bezoeken. Daar was zij onwel geworden en heeft ze nog afscheid genomen van haar vriendinnen, want zij had het voorgevoel dat het de laatste keer zou zijn dat ze elkaar ontmoeten. En zij had gelijk, want diezelfde avond is zij gestorven. Haar zoon is de hele nacht bij haar blijven waken. Hij heeft haar constant naar haar gepraat moeten luisteren. Zij vroeg hem om het huis op te kuisen, want als de mensen komen moet alles perfect zijn, want zij wil niet dat de mensen denken dat zij geleefd had als een vuilaard. De zoon wordt voortdurend bestookt met vragen en eisen van zijn inmiddels overleden moeder. Zo vraagt zij aan hem met welke kleur van lakens zij het best wordt opgeborgen, maar de zoon moet op al deze vragen toch geen antwoord geven. Want zij beslist toch zelf. Zij regelt via haar zoon haar eigen begrafenis, zij beveelt haar zoon het doodsprentje te maken, zij zorgt ervoor dat hij niemand vergeet te verwittigen. Wanneer dit alles achter de rug is laat ze hem met rust.
Het uiteindelijke resultaat is een ontroerend en liefdevol portret van die moeder en een bijzonder opgewekte roman over rouw. Leo Pleysier laat eigenlijk zien hoe iemand de dood van een dierbare uitstelt.

Hoofdthema:
Wit is altijd schoon handelt over de gevoelens van een zoon ten opzichte van zijn gestorven moeder. De zoon beschrijft eigenlijk zijn manier om de dood van zijn moeder te verwerken.

Naam der voornaamste personages:
De moeder: zij wordt in dit boek niet bij naam genoemd. Zij is een oude praatzieke vrouw, die enorm veel van de mensen houd. Zelfs na haar dood is zij bekommerd over wat de mensen over haar zullen denken. Zij zorgt er dan ook voor dat alles echt perfect is en dat de mensen, na haar dood, geen slecht over haar zullen spreken. Je kan haar het best beschrijven als een typisch oud moedertje, die om iedereen en alles bezorgt is. En natuurlijk ook als een echt roddeltante die geen seconde kan stoppen met praten.

Eigen appreciatie:
Ik vind 'Wit is altijd schoon' een zeer origineel boek. Het is in de alledaagse spreektaal geschreven, maar krijgt toch nog een extraatje mee door de manier van vertellen van de oude vrouw.
Het boek bezit ook een zeer rijke en functionele anekdotiek. Na een tijdje begint het boek wel wat te vervelen omdat het steeds dezelfde persoon is die het woord heeft en er zijn ook anekdotes die meermaals verteld worden.