Boekverslag: De vanger in het graan
Korte samenvatting.
Holden Caulfield, een 16-jarige jongen die op school op de campus woont, is van school gesmeten. Hij is echter niet aan z?n proefstuk toe, het is namelijk al z?n 4de school. Hij wil niet blijven wachten tot hij naar huis mag en besluit om eerst een beetje rond te hangen in New York, waar hij dichtbij op school zit. Holden ontmoet een heleboel mensen op zijn ?reis?. Hij gaat eerst naar een hotel. Na een ruzie met de liftbediende en een prostitu? trekt hij de stad in, waar hij afgesproken heeft met een oude vriendin. Ze hebben erg veel lol totdat Holden het verpest door haar te beledigen. Midden in de nacht gaat Holden op bezoek bij zijn zusje Phoebe die nog thuis woont. Holden gaat daarna naar een oude docent van hem, waar hij erg mee kon lachen en veel vertrouwen in had. Ook dat loopt verkeerd af omdat de docent Holden probeert te versieren. Vanaf dat punt begint Holden zich steeds vervelender te voelen. De volgende dag gaat hij naar Phoebes school en zegt aan het secretariaat dat Phoebe bij hem in het park moet langskomen. Phoebes vrolijkheid blaast Holden weer moed in het leven.
Eigen menig.
Wat ik aan het boek prachtig vindt, is hoe de auteur Salinger zijn hoofdpersonage gestalte geeft. Het is ongelooflijk hoe Salinger de soms absurde denkpatronen weergeeft in z?n boek. Ook het woordgebruik wat zeer typerend is voor deze ene personage. Moest je een enkele zin buiten de context lezen, zou je toch weten dat deze woorden iets is wat Holden zegt of denkt. Als je je afvraagt wie Holden is, kan ik je meteen vertellen dat hij het hoofdpersonage is in het boek. Toen ik mijn taak van literatuur aan het schrijven was, riep een kotgenoot me veel succes toe. Jezus Christus, wat heb ik er de pest aan als iemand me ?veel succes? toeroept. Het geeft je zo?n rot gevoel. God wat ben ik nu begonnen in de ruimte te lullen en te liegen. Maar als ik dan eenmaal begin kan ik uren doorgaan als ik zin heb. Wat is dat nu, ik blijf er bijna in. Dit lullig literaire stukje was nu een mooi voorbeeld hoe Holden zijn boekbespreking van literatuur zou maken. Is dit dan geen goede manier om de persoonlijkheid van iemand te beschrijven. Als afsluiter heb ik hier nog een mooi stukje gevonden terwijl ik wat aan het bladeren was. Het gaat hier over Holden die hier op bezoek is bij zijn leerkracht geschiedenis, die spelt hem de les en leest zijn taak hardop voor.
Fragment, pagina 18.
?Beste meneer Spencer? las hij hardop. ?Dat is alles wat ik over de Egyptenaren weet. Ik kan er niet veel interesse voor opbrengen hoewel uw lessen heel interessant zijn. Maar ik vindt het niet erg als u me een onvoldoende geeft aangezien ik overal onvoldoendes voor krijg behalve voor Engels. Met de meeste hoogachting, Holden Caulfield.?
Bij sommige passages het gevoel dat de hoofdperdonage en de auteur dezelfde personen zijn. Dit komt waarschijnlijk doordat er niet tot in d?tails beschreven is hoe Holden eruitziet. We weten wel dat hij groot, al wat grijzend en waarschijnlijk ook wel knap is. Het is wel zo dat we beter het innerlijke van Holden kennen. Het is natuurlijk altijd zo dat een auteur schrijft wat hij denkt, anders kan een boek niet tot stand komen. Toch is het bijna zijn eigen menig probeert te vertellen over de mensen en de maatschappij wat natuurlijk wel normaal is. Hij gaat wel niet zo in het extreme als Dostroyewski die echt wel zijn eigen probleem met de omgeving neerschreef. Bij Salinger is het onmerkbaar, maar ik zat met zo?n gevoel. Als ik dan eventjes op het taalgebruik mag terugkomen en ik kijk even naar de datum van de eerste uitgave, dan zie ik het jaar 1951 staan. Dan vraag ik me als leek in de literatuur af of dit taalgebruik de mensen dan niet shokeerden. Toen ik deze vraag aan m?n moeder stelde die ook een stuk van het boek gelezen heeft, kreeg ik als antwoord van een persoon die in ?46 geboren is en het in overweging had genomen om non te worden maar in tussentijd met haar zes kinderen het nog altijd overweegt, dat het voor die tijd vast wel shokerend moet geweest zijn. Dit vooral omdat de mensen toen zeer katholiek waren. Zou dat aspect dan misschien de reden zijn dat het pas in ?83 naar het Nederlands is vertaald. Is hij dan misschien een van de voorlopers van de mannier van schrijven op z?n ?Brusselmans??. Met het verschil dat Salinger zo schrijft om zijn personage in beeld te brengen en omdat het bij Brusselmans gewoon zo is om de mensen te shokeren. Wat soms de enige reden is waarom de mensen zijn boeken lezen. Niet voor z?n stijl maar omdat ze willen weten wat hij nu weer heeft geschreven. Ik heb nog geprobeert om een mooi literair stukje Brusselmans? te zoeken en het hier dan bij te plaatsen. Slechts enkele geschifte dingen zoals, ik citeer: ?Die Gloria en ik, wij gillen nooit bij het klaarkomen. Wij willen het kindje niet wakker maken dat we misschien verwekken, je weet maar nooit. Terwijl ik wat verder aan het bladeren ben in ?Kou van jou? van Brusselmans, want lezen doe ik hierin niet echt. Ik heb niet die vrouwlijke nieuwsgierigheid in wat hij in z?n boeken schrijft en wie hij nu weer heeft zwartgemaakt. Dit hoor ik dan wel weer op de radio. Wel ben ik een stukje tegengekomen die vergeleken kan worden met ?De vanger in het graan?. Of deze stelling sterk genoeg is om het er nog bij te steken weet ik niet maar ik zal het dan toch maar proberen. Ik zal voor de rest maar geen woorden meer vuilmaken aan de vergelijking met Brusselmans want de vergelijking tussen literatuur is mijn vakgebied niet, dit laat ik dan liever aan iemand anders over.
Toen ik het boek uithad en het eventjes liet bezinken, vond ik dat het iets meehad van de film ?Pulp fiction? van Quinten Tarantino. Ik vind dat de sfeer van het boek me hetzelfde gevoel gaf zoals deze film me had nagelaten. Wel was het al een tijdje geleden dat ik hem nog had bekeken. Daarom bekeek ik de film nog eens om te zien waarom ik tijdens het lezen deze vergelijking had gemaakt. Terwijl ik de film bekeek snapte ik niet meer waarom ik dit ooit gedacht had, ok? ja het taalgebruik was hetzelfde. Als er om de zoveel woorden of zinnen niet eens gevloekt werd, weet je dat het ergens fout liep met de film of het boek. Op zo?n momenten merk je pas hoe je eigen ik sommige dingen weglaat en maar een globaal iets onthoud. Iedereen zal iets anders onthouden en er een andere indruk op nahouden. Ok? ik weet dat het de moeite niet meer is om verder over deze film te blijven zeveren aangezien ik geen echt vergelijking meer kan maken. Maar ik wil er dan toch op terugvallen en de vergelijking maken met de inpressie die ik van de film had overgehouden. Want het was namelijk dit feit die mijn radertjes ik werking had gezet. Over het verdomde taalgebruik had ik het al eventjes gehad en voil? hier ben ik nu ook bezig. Wat zo typisch is voor films die zich in de Amerikaanse achterbuurten afspelen. Waarschijnlijk is dit omdat ik gefascineerd ben door het werk van Quinten Tarantino dat deze film in m?n hoofd komt spoken. Als je dan naar de structuur van de film kijkt, dan zie je dat het ook een reisverhaal is. De film begint in Amsterdam en vandaaruit wordt er afgereisd naar Amerika waar de personages de rest van de tijd doorbrengen. Op het einde wordt de rest van de film terug doorgebracht in Amsterdam, wat een flashback is. Zodat de film niet enkel een reisverhaal is in plaats, maar ook in tijd.
Als ik het gevoel dat het boek me heeft in een beeld mag vastleggen, zou in daarvoor een schilderij van Edward Hopper nemen. Omdat zijn werk zeer po?tisch geschilderd is en toch een zekere afstand uitstraald. Het gebruik van kleur en licht is net zoals de taalkeuze die Salinger gebruikt. Als je dit alles dan samen neemt en er even afstand van neemt zodat je er een totaal overzicht van krijgt, dan bemerk je de eenzaamheid dat je door het schilderij ervaart. Neem je dan al het werk van Hopper, dan zie je dat overal hetzelfde aanwezig is, de typische Amerikaanse straatbeelden, openbare en priv?gebouwen waar overal de mens aanwezig is en op zichzelf staat. De mens is hier net zo als in de films van de jaren 30 of 40, een beld van de eenzame held in de grote stad, het thema voor Hoppers bekenste werken. Ook in het boek ervaarde ik het typische straatbeeld en pubs waar je als enkeling ronddwaald, nu en dan eens gestoord door een bekende. Hopper is de eerste kunstenaar die de Amerikaanse straatbeelden belangrijk genoeg vond om te schilderen, hierdoor een voorloper net zoals Salinger die naar mijn vermoeden ook wel een voorloper zal geweest zijn met z?n taalgebruik.
Holden Caulfield, een 16-jarige jongen die op school op de campus woont, is van school gesmeten. Hij is echter niet aan z?n proefstuk toe, het is namelijk al z?n 4de school. Hij wil niet blijven wachten tot hij naar huis mag en besluit om eerst een beetje rond te hangen in New York, waar hij dichtbij op school zit. Holden ontmoet een heleboel mensen op zijn ?reis?. Hij gaat eerst naar een hotel. Na een ruzie met de liftbediende en een prostitu? trekt hij de stad in, waar hij afgesproken heeft met een oude vriendin. Ze hebben erg veel lol totdat Holden het verpest door haar te beledigen. Midden in de nacht gaat Holden op bezoek bij zijn zusje Phoebe die nog thuis woont. Holden gaat daarna naar een oude docent van hem, waar hij erg mee kon lachen en veel vertrouwen in had. Ook dat loopt verkeerd af omdat de docent Holden probeert te versieren. Vanaf dat punt begint Holden zich steeds vervelender te voelen. De volgende dag gaat hij naar Phoebes school en zegt aan het secretariaat dat Phoebe bij hem in het park moet langskomen. Phoebes vrolijkheid blaast Holden weer moed in het leven.
Eigen menig.
Wat ik aan het boek prachtig vindt, is hoe de auteur Salinger zijn hoofdpersonage gestalte geeft. Het is ongelooflijk hoe Salinger de soms absurde denkpatronen weergeeft in z?n boek. Ook het woordgebruik wat zeer typerend is voor deze ene personage. Moest je een enkele zin buiten de context lezen, zou je toch weten dat deze woorden iets is wat Holden zegt of denkt. Als je je afvraagt wie Holden is, kan ik je meteen vertellen dat hij het hoofdpersonage is in het boek. Toen ik mijn taak van literatuur aan het schrijven was, riep een kotgenoot me veel succes toe. Jezus Christus, wat heb ik er de pest aan als iemand me ?veel succes? toeroept. Het geeft je zo?n rot gevoel. God wat ben ik nu begonnen in de ruimte te lullen en te liegen. Maar als ik dan eenmaal begin kan ik uren doorgaan als ik zin heb. Wat is dat nu, ik blijf er bijna in. Dit lullig literaire stukje was nu een mooi voorbeeld hoe Holden zijn boekbespreking van literatuur zou maken. Is dit dan geen goede manier om de persoonlijkheid van iemand te beschrijven. Als afsluiter heb ik hier nog een mooi stukje gevonden terwijl ik wat aan het bladeren was. Het gaat hier over Holden die hier op bezoek is bij zijn leerkracht geschiedenis, die spelt hem de les en leest zijn taak hardop voor.
Fragment, pagina 18.
?Beste meneer Spencer? las hij hardop. ?Dat is alles wat ik over de Egyptenaren weet. Ik kan er niet veel interesse voor opbrengen hoewel uw lessen heel interessant zijn. Maar ik vindt het niet erg als u me een onvoldoende geeft aangezien ik overal onvoldoendes voor krijg behalve voor Engels. Met de meeste hoogachting, Holden Caulfield.?
Bij sommige passages het gevoel dat de hoofdperdonage en de auteur dezelfde personen zijn. Dit komt waarschijnlijk doordat er niet tot in d?tails beschreven is hoe Holden eruitziet. We weten wel dat hij groot, al wat grijzend en waarschijnlijk ook wel knap is. Het is wel zo dat we beter het innerlijke van Holden kennen. Het is natuurlijk altijd zo dat een auteur schrijft wat hij denkt, anders kan een boek niet tot stand komen. Toch is het bijna zijn eigen menig probeert te vertellen over de mensen en de maatschappij wat natuurlijk wel normaal is. Hij gaat wel niet zo in het extreme als Dostroyewski die echt wel zijn eigen probleem met de omgeving neerschreef. Bij Salinger is het onmerkbaar, maar ik zat met zo?n gevoel. Als ik dan eventjes op het taalgebruik mag terugkomen en ik kijk even naar de datum van de eerste uitgave, dan zie ik het jaar 1951 staan. Dan vraag ik me als leek in de literatuur af of dit taalgebruik de mensen dan niet shokeerden. Toen ik deze vraag aan m?n moeder stelde die ook een stuk van het boek gelezen heeft, kreeg ik als antwoord van een persoon die in ?46 geboren is en het in overweging had genomen om non te worden maar in tussentijd met haar zes kinderen het nog altijd overweegt, dat het voor die tijd vast wel shokerend moet geweest zijn. Dit vooral omdat de mensen toen zeer katholiek waren. Zou dat aspect dan misschien de reden zijn dat het pas in ?83 naar het Nederlands is vertaald. Is hij dan misschien een van de voorlopers van de mannier van schrijven op z?n ?Brusselmans??. Met het verschil dat Salinger zo schrijft om zijn personage in beeld te brengen en omdat het bij Brusselmans gewoon zo is om de mensen te shokeren. Wat soms de enige reden is waarom de mensen zijn boeken lezen. Niet voor z?n stijl maar omdat ze willen weten wat hij nu weer heeft geschreven. Ik heb nog geprobeert om een mooi literair stukje Brusselmans? te zoeken en het hier dan bij te plaatsen. Slechts enkele geschifte dingen zoals, ik citeer: ?Die Gloria en ik, wij gillen nooit bij het klaarkomen. Wij willen het kindje niet wakker maken dat we misschien verwekken, je weet maar nooit. Terwijl ik wat verder aan het bladeren ben in ?Kou van jou? van Brusselmans, want lezen doe ik hierin niet echt. Ik heb niet die vrouwlijke nieuwsgierigheid in wat hij in z?n boeken schrijft en wie hij nu weer heeft zwartgemaakt. Dit hoor ik dan wel weer op de radio. Wel ben ik een stukje tegengekomen die vergeleken kan worden met ?De vanger in het graan?. Of deze stelling sterk genoeg is om het er nog bij te steken weet ik niet maar ik zal het dan toch maar proberen. Ik zal voor de rest maar geen woorden meer vuilmaken aan de vergelijking met Brusselmans want de vergelijking tussen literatuur is mijn vakgebied niet, dit laat ik dan liever aan iemand anders over.
Toen ik het boek uithad en het eventjes liet bezinken, vond ik dat het iets meehad van de film ?Pulp fiction? van Quinten Tarantino. Ik vind dat de sfeer van het boek me hetzelfde gevoel gaf zoals deze film me had nagelaten. Wel was het al een tijdje geleden dat ik hem nog had bekeken. Daarom bekeek ik de film nog eens om te zien waarom ik tijdens het lezen deze vergelijking had gemaakt. Terwijl ik de film bekeek snapte ik niet meer waarom ik dit ooit gedacht had, ok? ja het taalgebruik was hetzelfde. Als er om de zoveel woorden of zinnen niet eens gevloekt werd, weet je dat het ergens fout liep met de film of het boek. Op zo?n momenten merk je pas hoe je eigen ik sommige dingen weglaat en maar een globaal iets onthoud. Iedereen zal iets anders onthouden en er een andere indruk op nahouden. Ok? ik weet dat het de moeite niet meer is om verder over deze film te blijven zeveren aangezien ik geen echt vergelijking meer kan maken. Maar ik wil er dan toch op terugvallen en de vergelijking maken met de inpressie die ik van de film had overgehouden. Want het was namelijk dit feit die mijn radertjes ik werking had gezet. Over het verdomde taalgebruik had ik het al eventjes gehad en voil? hier ben ik nu ook bezig. Wat zo typisch is voor films die zich in de Amerikaanse achterbuurten afspelen. Waarschijnlijk is dit omdat ik gefascineerd ben door het werk van Quinten Tarantino dat deze film in m?n hoofd komt spoken. Als je dan naar de structuur van de film kijkt, dan zie je dat het ook een reisverhaal is. De film begint in Amsterdam en vandaaruit wordt er afgereisd naar Amerika waar de personages de rest van de tijd doorbrengen. Op het einde wordt de rest van de film terug doorgebracht in Amsterdam, wat een flashback is. Zodat de film niet enkel een reisverhaal is in plaats, maar ook in tijd.
Als ik het gevoel dat het boek me heeft in een beeld mag vastleggen, zou in daarvoor een schilderij van Edward Hopper nemen. Omdat zijn werk zeer po?tisch geschilderd is en toch een zekere afstand uitstraald. Het gebruik van kleur en licht is net zoals de taalkeuze die Salinger gebruikt. Als je dit alles dan samen neemt en er even afstand van neemt zodat je er een totaal overzicht van krijgt, dan bemerk je de eenzaamheid dat je door het schilderij ervaart. Neem je dan al het werk van Hopper, dan zie je dat overal hetzelfde aanwezig is, de typische Amerikaanse straatbeelden, openbare en priv?gebouwen waar overal de mens aanwezig is en op zichzelf staat. De mens is hier net zo als in de films van de jaren 30 of 40, een beld van de eenzame held in de grote stad, het thema voor Hoppers bekenste werken. Ook in het boek ervaarde ik het typische straatbeeld en pubs waar je als enkeling ronddwaald, nu en dan eens gestoord door een bekende. Hopper is de eerste kunstenaar die de Amerikaanse straatbeelden belangrijk genoeg vond om te schilderen, hierdoor een voorloper net zoals Salinger die naar mijn vermoeden ook wel een voorloper zal geweest zijn met z?n taalgebruik.
Hij publiceerde zijn werk onder de schrijversnaam J.D. Salinger. The Catcher in the Rye (De vanger in het graan) is ongetwijfeld zijn beroemdste werk. Teleurgesteld in de literaire wereld besloot hij vanaf 1963 om zijn werk niet meer te publiceren. Hij leidt sindsdien een teruggetrokken bestaan in Cornish (New Hampshire).
Boek informatie
- De vanger in het graan
- Jerome David Salinger
- Nederlands
Handige opties
- Meer boeken van:J.D. Salinger