Amélie barones Nothomb
Dankzij haar vader Patrick Nothomb, die ambassadeur van Belgi? is, brengt zij haar jeugd achtereenvolgens door in Japan, China, de Verenigde staten, Laos, Birma en Bangladesh. De constant veranderende omgevingen uit haar kinderjaren drukken een stempel op Nothomb kinderziel. Men zou kunnen spreken van een bijzonder soort vervreemding, die in haar romans doorklinkt. Als zij op 17-jarige leeftijd voor haar studie (Romaanse filologie) eindelijk naar Belgi?, haar offici?le vaderland, komt (en meer bepaald naar Brussel), voelt zij zich ook daar min of meer een vreemdeling.
Na haar universiteitsdiploma behaald te hebben behaald, keert Nothomb terug naar Tokio, waar zij gaat werken bij een grote Japanse onderneming. De onaangename ervaringen die zij daar opdeed (demotie van vertaalster naar toiletjuffrouw als gevolg van botsingen met superieuren in een buitengewoon autoritaire cultuur), schrijft zij van zich af in haar roman Stupeur et tremblements, een werk dat zij pas een aantal jaren later zal publiceren, waarvoor zij wordt onderscheiden met de Grand Prix van de Acad?mie Fran?aise en dat haar internationale reputatie definitief zal vestigen. Kort na haar terugkeer in Belgi? publiceert zij in 1992 Hygiène de l'assassin, dat een doorslaand succes wordt. Voortaan zal zij in staat zijn om van haar pen te leven. De literatuur, haar passie, wordt nu ook haar beroep. Am?lie Nothomb beweert dat zij elk jaar wel drie romans schrijft, maar er slechts ??n laat publiceren.
Nothomb zou een cultauteur genoemd kunnen worden. Ze cultiveert met zorg haar licht macabere imago (lange sliertige haren, zwarte kleren, hoge cilinderhoed). Sommigen zullen haar precieus en verwaand noemen, maar niemand kan ontkennen dat zij in een meeslepende stijl schrijft: levendige toon, scherpe woordkeuze, originele onderwerpkeuze en voortdurende zelfspot. Zij wordt gefascineerd door lelijkheid en gemeenheid, en munt uit in het schilderen van karikaturale, maar toch geloofwaardige portretten.