Boekverslag: La Chute
La Chute - Albert Camus (1956)
Analyse
Premi?re journ?e
Jean-Baptiste Clamence aborde un compatriote dans un bar douteux d'Amsterdam, le Mexico-City. Il lui propose de lui servir d?interpr?te aupr?s du barman. Il se pr?sente et indique qu?il est "juge-p?nitent". Nous apprendrons plus tard que cette ?trange profession consiste ? s?accuser soi-m?me afin de pouvoir ensuite ?tre juge. Clamence raccompagne son interlocuteur. En traversant le quartier juif, il ?voque les horreurs de la guerre et les crimes des nazis. Il lui parle aussi de la Hollande, terre de songe et d?histoire, " pays de marchands et de r?veurs ". Clamence quitte son interlocuteur devant un pont : il s?est jur? de ne plus jamais franchir un pont la nuit. Il donne rendez-vous ? son interlocuteur pour le lendemain.
Deuxi?me journ?e
Clamence ?voque son pass?. Il raconte ? son interlocuteur comment, jadis avocat ? Paris, il mena une brillante carri?re. Il ?tait respect? de tous et ?pris des nobles causes. Il ?tait heureux. Il avait ?galement une haute opinion de lui-m?me . Il se sentait au dessus des autres et du jugement du commun des mortels. En parfait accord avec lui-m?me et avec les autres , " sa vie ?tait une f?te, et il ?tait heureux ".Un soir d?automne, Clamence entendit, sur un pont de Paris, un rire myst?rieux. Il rentre chez lui, contrari?. Lorsqu?il se regarde dans le miroir, son sourire lui semble double.
Troisi?me journ?e
Clamence continue sa confession. Ce rire sur le pont lui a ouvert les yeux sur sa vanit?. Cette prise de conscience de son orgueil a ?t? confirm? une autre fois, lorsqu?il s?en est pris violemment ? un automobiliste. Il s?est rendu compte par la m?me occasion que ses relations avec les femmes ?taient elles aussi r?gies par cette vanit?. Puis cette remise en cause lui a permis de se rappeler que deux ou trois ans auparavant, il avait vu, un soir, une jeune femme se jeter dans la Seine. Comme paralys? par le froid, il n?a rien fait pour la sauver et a poursuivi son chemin.
Quatri?me journ?e
La confession se poursuit dans une ?le du Zuyderzee. Ayant d?couvert sa propre duplicit?, Clamence a essay? de rechercher l?amour de ses contemporains, mais il ne s?est heurt? qu?? leur jugement p?remptoire. Se rendant compte que tout n??tait que com?die, il n?eut alors comme objectif que de d?voiler la duplicit? humaine et se mit ? tout tourner en d?rision . Il s?est alors ing?ni? ? se rendre odieux pour casser l?image d?honn?te homme qu?on avait de lui. Apr?s cette p?riode st?rile, il ?prouva encore plus durement la souffrance qui le hantait.
Le m?me jour ( quelque temps apr?s )
Sur le bateau qui le ram?ne ? Amsterdam, Clamence ?voque avec nostalgie la beaut? et la puret? de la Gr?ce, puis revient ? son r?cit. Il a essay? de trouver l?amour, mais en vain. Ec?ur? , il se livra alors ? la d?bauche, puis sombra dans le " mal confort " , avant d'admettre sa culpabilit? et de se convaincre que tous les hommes sont coupables. Le Christ lui-m?me a donn? l?exemple en mourrant sur la croix pour une faute , le massacre des enfants de Jud?e, dont il se sentait obscur?ment coupable.
Cinqui?me journ?e
Clamence, malade, re?oit son compagnon dans sa chambre. Il a la fi?vre et est au lit. Il raconte ? son interlocuteur comment, pendant la guerre, alors qu?il ?tait prisonnier, il avait vol? de l'eau ? un compagnon agonisant. A pr?sent, dans le placard de sa chambre, il a cach? un tableau , les juges int?gres de Van Eyck , que recherchent toutes les polices du monde. Il a l?espoir que ce recel lui vaudra un jour d'?tre arr?t?. Il explique enfin en quoi consiste son m?tier de juge-p?nitent : il se confesse aux autres des fautes que chacun peut avoir commises , puis il implique peu ? peu son interlocuteur et pour finir, retourne le miroir afin que chacun puisse s?accuser ? son tour. Il est donc d?abord p?nitent, puis devient juge et se lib?re. Malgr? sa fi?vre, il souhaite se lever pour aller voir tomber la neige ; ce qu?il fait , puis se recouche. Chaque fois qu'il aborde un "client", il esp?re que ce sera un policier venu l?arr?ter pour le recel du tableau. cette fois encore, il avait l'espoir. Mais l'inconnu abord? dans ce bar d'Amsterdam se trouve ?tre, un avocat parisien, comme lui...
Personnages
Clamence:
Il est le personnage principal dans le livre. Actuellement il habite ? Amsterdam et il raconte sa r?cit d?une vie ? quelqu?un qu?il rencontre ? Amsterdam. Il est rus? et vilain. Il est avocat ? Paris. Les gens et les coll?gues l?aiment beaucoup. Il est toujours gentil et il sait s?adapter.
Il d?fend souvent des assassins. Il ne les voit jamais comme coupables. Les meurtres r?sultent de la la situation ou du caract?re. En tout cas les assassins ne sont pas coupables. Il aime aussi aider les gens, mais il fait tout seulement parce qu?il se croit sup?rieur aux autres. Il aime tromper les femmes et ne connait pas de vrai amour pour les femmes.
Le personnage inconnu:
Le personnage ? qui Clamence raconte sa r?cit d?une vie. Le personnage ne dit rien. Mais des r?actions de Clamence on comprend qu?il donne des r?ponses trop courtes.Il semble aussi ?tre avocat ? Paris.
Th?mes
C'est ?videmment la chute, la chute d'un ego, la chute d'Icare, la chute de l'homme suivant les principes divins, dans la mesure o? cela est pr?sent? comme tel. Mais Clamence pr?sente-t-il son aventure comme une chute pour convaincre son interlocuteur qu'il n'y a pas de bonheur possible, pas d'espoir possible dans la vie. Ce n'est donc pas la chute de l'homme au sens d'Icare qui a voulu s'approcher de la lumi?re, de l'interdit : c'est dire clairement qu'il n'y a pas de lumi?re accessible pour l'homme.Clamence se croyait r?alis?, en haut, il croyait ?tre arriv? et il se d?couvre bas, il se d?couvre tel qu'il est vraiment. Plus il avance dans son analyse de la morale et plus sa sant? se d?grade. Tout laisse cependant penser qu'il triche pour amener son interlocuteur ? le laisser s?duire et , ? son tour, ? commencer sa confession. Clamence est donc un homme de th??tre !
Genre litt?raire
Le roman comprend 6 parties (chapitres). Le r?cit n'est pas chronologique, cependant il y a l'avant et l'apr?s le drame. C'est l'endroit qui devient l'envers ? cause d'un rire. Il existe un manich?isme presque syst?matique dans la construction de ce roman.
Point de vue
C?est Clamence qui raconte l?histoire. Il est pr?sent, mais il ne dit rien. J??tais d?une naissance honn?te, mais obscure (mon p?re ?tait officier) et pourtant, certains matins, je l?avoue humblement, je me sentais fils de roi, ou buisson ardent. (blz. 23)
Temps
L?histoire est chronologique, et pourrait passer chaque moment.
Lieu
Actuellement le personnage principal habite ? Amsterdam. Il rencontre quelqu?un ? qui il raconte sa r?cit d?une vie ? Paris verteld. Il est dans un bar au Zeedijk, un quartier ? Amsterdam: Je suis un habitu? des bars ? matelots du Zeedijk. (page. 9)
Vocabulaire
aborde - spreekt aan
compatriote - landgenoot
douteux - twijfelachtig
interpr?te - tolk
se pr?sente - stelt zich voor
juge-p?nitant - berouwvolle rechter
consiste ? - bestaat uit
interlocuteur - aangesprokene
juif - joodse
evoque - roept op
terre de songe - dromeland
quitte - verlaat
s?est jur? - heeft plechtig beloofd
franchir - oversteken
jadis - vroeger
?pris de - verliefd op, gesteld op
?galement - eveneens, ook
du commun - uitzonderlijk
entendit - hoorde
rire - lach
contrari? - tegengewerkt
sourire - glimlachen
confession - bekentenis
vanit? - ijdelheid
orgueil - trots
confirmer - bevestigen
remise - afgifte, inlevering
auparavant - vroeger, eerst
paralyser - verlammen
poursuivi - vervolgd
p?remptoire - beslissend, afdoend
d?voiler - openbaren
d?rision - spot
s?ingenier - zich het hoofd breken
odieux - hatelijk, afschuwelijk
honn?te - eerlijk
?prouva - ondervond
souffrance - lijden, smart
hantait - bezocht, ging om met
ram?ne - brengt terug
r?cit - verslag
en vain - tevergeefs
?coeurer - doen walgen
d?bauche - uitspatting, losbandigheid
culpabilit? - schuld
admettre - toegeven
agonisant - stervend
placard - kast
cacher - verstoppen
espoir - hoop
recel - heling
vaudra - waard zal zijn
se confesse - biecht op
implique - brengt mee
sombra - zonk weg
Nederlandse vertaling
Samenvatting
In dit verhaal beschrijft Camus het leven van een man, genaamd Jean-Baptiste Clamence, die eens een briljant en succesvol advocaat was, gevestigd in Parijs. Hij beschouwde zichzelf als een soort super-mens, superieur aan alle andere personen in zijn leven, dat hij zag als ??n groot spel, waarin hij het middelpunt was en iedereen slechts een bijrol had. Bij alles wat hij deed dacht hij in zichzelf van 'Kijk eens hoe goed ?k ben'. Zo hielp hij bijvoorbeeld altijd oude vrouwtjes oversteken, en gaf hij geld aan bedelaars, niet omdat hij het zielig vond ofzo, maar omdat iedereen kon zien hoe goedgeefs en vriendelijk hij was. Aan dit gedrag, wat hij gedurende meer dan twintig jaar had vertoond, komt plotseling een einde als hij getuige is van een dramatische gebeurtenis. Als hij op een keer 's nachts naar huis loopt, komt hij over een van de vele bruggen over de Seine. Daar ziet hij een jonge vrouw staan, die naar de rivier kijkt. Zonder er echt op te letten loopt hij door, totdat hij, in de stilte van de nacht opeens een luide plons hoort. Meteen erna hoort hij een luide gil. Hij had altijd gedacht dat als er bijvoorbeeld iemand in nood was, hij vanzelfsprekend meteen toe zou snellen om diegene te helpen. Zo'n beeld had hij van zichzelf. Maar die nacht, als hij die vrouw hoort schreeuwen, kan hij zich niet bewegen. Hij blijft als vastgenageld aan de grond staan, zonder die vrouw te helpen. Even later loopt hij naar huis, en spreekt er met niemand over.
Dat voorval, en zijn reactie er op, veranderde zijn leven volkomen. Zijn hele wereldbeeld, en vooral natuurlijk zijn beeld over zichzelf, stortte volledig in, aan al zijn zekerheden kwam een einde. Hij leerde dus eigenlijk zijn ware aard kennen, want hij bleek niet zo heldhaftig en edelmoedig te zijn als hij zich voordeed, en zelf ook geloofde dat hij was. Hij doekte zijn advocatenkantoor in Parijs op, ging reizen, en vestigde zich uiteindelijk in Amsterdam, op de Zeedijk, waar hij in een caf? het vreemde beroep van rechter-in-penitentie ging uitoefenen. Wat dat precies is wordt niet helemaal duidelijk, maar het houdt zo'n beetje in dat hij met mensen ging praten, en terwijl hij over z'n eigen verleden (al dan niet verzonnen) bekentenissen deed, ging hij z'n 'cli?nt' steeds meer beschuldigen van dingen waar hij zich zelf jarenlang schuldig aan had gemaakt, toen in Parijs. Het verhaal eindigt met een (retorisch) verzoek van Jean-Baptiste Clamence aan die jonge vrouw die zich van de brug had gegooid, om nog eens te springen, zodat hij haar dit keer wel zou kunnen redden...
Hoofdpersonen
Clamence:
Hij is de hoofdpersoon in het verhaal. Hij woont momenteel in Amsterdam en verteld daar zijn levensverhaal aan iemand die hij daar ontmoet. Hij heeft een vrij sluw en stiekem gemeen karakter. In het verhaal is hij advocaat in Parijs. De mensen en collega?s daar mogen hem graag. Hij is altijd vriendelijk en kan zich goed aanpassen aan elk gezelschap.
Hij verdedigt vaak moordenaars waarvoor hij een soort van ontzag kent. Hij ziet ze nooit als echte schuldigen aan. De moorden komen volgens hem of voort uit de situatie of het ligt in de aard van de persoon. In beide gevallen is de moordenaar volgens hem niet schuldig. Verder schept hij er genoegen in om mensen te helpen. Hij helpt bijvoorbeeld graag blinden om over te steken, een automobilist te helpen met duwen , enz. Dit doet hij slechts omdat hij zich beter voelt dan de andere mensen. Hij denkt dat hij in werkelijk alles de beste is.
Voor vrouwen kent hij nauwelijks echte liefde. Hij houdt ervan ze voortdurend te bedriegen. Van al deze dingen houdt hij zielsveel en ze geven hem steeds meer eigendunk. Hij beweert een echte levensgenieteraar te zijn.
De onbekende persoon:
Dit is de persoon waartegen Clamence zijn levensverhaal vertelt. Deze persoon zegt nooit een woord , maar aan de reacties van Clamence merk je dat hij er is en soms kort antwoord geeft. Hij schijnt evenals Clamence advocaat te zijn in Parijs.
De rest: Verder spelen er in het verhaal van Clamence talloze onbelangrijke personen die allemaal bij zijn levensverhaal betrokken moeten worden.
Thema's
Ego?sme: Clamence kijkt op iedereen neer. Hij staat boven de rechters en al helemaal boven de beklaagden. Hij ziet zichzelf als een goddelijk persoon, die van bovenaf heerst. Vandaar dat hij heel de tijd op zoek is naar verheven situaties. Dit kun je letterlijk opvatten. Zijn favoriete plaatsen zijn allemaal hoger gelegen. Zo wil hij liever op een top van een berg staan als in een dal vertoeven. Ook heeft hij een hekel aan kelders of andere diepe ruimtes.
Hoewel hij niet gelovig is, voelt zich uitverkoren door een hogere macht.
Vriendschap: Clamence heeft een aparte visie op vriendschap. Hij beweert dat vriendschap een zaak van lange adem is. Als je er eenmaal aan begint is het moeilijk om er weer van los te komen. Vrienden willen niet de waarheid horen als ze je iets vragen, ze willen alleen dat hun eigen ego wordt gestreeld. Openheid is volgens Clamence de vijand van de vriendschap.
De dood: Dood vertegenwoordigt een soort van laatste oordeel. Tot onze dood blijven mensen sceptisch over ons en zullen zij over ons oordelen. Doordat Clamence achter zijn ware aard komt (hij heeft door dat hij in een illusie heeft geleefd) gaat hij letten op de oordelen van mensen.
Ook staat de dood in verband met het strelen van eigen waarde (ego). Als iemand pas is overleden tonen we allemaal onze emoties. Een dode laat onze gevoelens tonen. Daarom houden we van de dode: om de emoties, om ons zelf.
Sexualiteit: Bij Clamence vallen deze samen met zijn uitspattingen. Hij gebruikt sex om de ontdekking van zijn ware aard te verhullen. Hij zoekt ?hulp? bij hoeren en leid een losbandig leven. Voor de ontdekking van zijn ware karakter hield hij ervan om vrouwen te bedriegen. Hij beleeft alleen plezier aan de geslachtsdaad en vindt dat hij een geweldig leven leid.
Eenzaamheid: Clamence voelt zich eenzaam. Hij denkt aan een manier om zijn vrienden te straffen. Zelfmoord lijkt volgens hem de ideale straf. Toch komt hij tot de conclusie dat dit geen zin heeft. Geen een van zijn vrienden zou zijn dood als een straf hebben gevoeld. Hij realiseert zich dat hij geen vrienden heeft.
Het zoeken naar een identiteit: Clamence heeft in een illusie geleefd, een lange sleep. Hij ontwaakt uit deze slaap door het voorval met de vrouw die van de brug springt. Hij helpt haar niet, zoals hij normaal iedereen wel helpt. Hierdoor komt hij achter zijn echte karakter.
De goddelijkheid: In het boek wordt vaak na een hogere macht gewezen. Clamence speelt voor paus in een kamp en Jezus wordt voorgesteld als een schuldige. In ?La chute? is sprake van een athe?stische houding.
Al deze thema?s kunnen we ook samenvatten onder de noemer van een zoektocht naar het bestaan.
Genre
Het is een filosofische roman. Camus toont ons zijn idee?n door middel van de zelfbeoordeling van de advocaat Clamence.
La chute kan je op twee manieren opvatten:
1. letterlijk, de val van de vrouw in de Seine.
2. Figuurlijk, de val van Clamence op de sociale ladder. Ooit was hij een succesvol advocaat. Nu is hij een kroegloper en een boetedoend rechter.
Het verhaal gaat over Clamence (of Jean-Baptiste). Hij vertelt aan iemand in Amsterdam zijn levensverhaal.
Vertelperspectief
Het verhaal wordt verteld door Clamence aan een luisterend persoon. We merken dat hij aanwezig is, maar hij zegt geen woord. Deze manier van schrijven laat veel aan de fantasie van de lezer over. Wij bedenken zelf de antwoorden die de onzichtbare persoon geeft. J??tais d?une naissance honn?te, mais obscure (mon p?re ?tait officier) et pourtant, certains matins, je l?avoue humblement, je me sentais fils de roi, ou buisson ardent. (blz. 23)
Dit is alleen een citaat om te laten zien dat het in de ik-vorm is geschreven, uit de ogen van Clamence.
Tijd
Het verhaal is niet aan een tijd gebonden, het zou elk moment kunnen gebeuren.
Het verhaal is helemaal chronologisch. Verder komen er ook geen tijdsprongen en dergelijke voor.
Plaats
De hoofdpersoon woont momenteel in Amsterdam. Daar ontmoet hij iemand waartegen hij zijn vroegere leven in Parijs verteld. De stad Parijs is dus de belangrijkste plaats afgewisseld door stukjes Amsterdam.
Het speelt zich af op de Zeedijk, een wijk in Amsterdam: Je suis un habitu? des bars ? matelots du Zeedijk. (blz. 9)
Analyse
Premi?re journ?e
Jean-Baptiste Clamence aborde un compatriote dans un bar douteux d'Amsterdam, le Mexico-City. Il lui propose de lui servir d?interpr?te aupr?s du barman. Il se pr?sente et indique qu?il est "juge-p?nitent". Nous apprendrons plus tard que cette ?trange profession consiste ? s?accuser soi-m?me afin de pouvoir ensuite ?tre juge. Clamence raccompagne son interlocuteur. En traversant le quartier juif, il ?voque les horreurs de la guerre et les crimes des nazis. Il lui parle aussi de la Hollande, terre de songe et d?histoire, " pays de marchands et de r?veurs ". Clamence quitte son interlocuteur devant un pont : il s?est jur? de ne plus jamais franchir un pont la nuit. Il donne rendez-vous ? son interlocuteur pour le lendemain.
Deuxi?me journ?e
Clamence ?voque son pass?. Il raconte ? son interlocuteur comment, jadis avocat ? Paris, il mena une brillante carri?re. Il ?tait respect? de tous et ?pris des nobles causes. Il ?tait heureux. Il avait ?galement une haute opinion de lui-m?me . Il se sentait au dessus des autres et du jugement du commun des mortels. En parfait accord avec lui-m?me et avec les autres , " sa vie ?tait une f?te, et il ?tait heureux ".Un soir d?automne, Clamence entendit, sur un pont de Paris, un rire myst?rieux. Il rentre chez lui, contrari?. Lorsqu?il se regarde dans le miroir, son sourire lui semble double.
Troisi?me journ?e
Clamence continue sa confession. Ce rire sur le pont lui a ouvert les yeux sur sa vanit?. Cette prise de conscience de son orgueil a ?t? confirm? une autre fois, lorsqu?il s?en est pris violemment ? un automobiliste. Il s?est rendu compte par la m?me occasion que ses relations avec les femmes ?taient elles aussi r?gies par cette vanit?. Puis cette remise en cause lui a permis de se rappeler que deux ou trois ans auparavant, il avait vu, un soir, une jeune femme se jeter dans la Seine. Comme paralys? par le froid, il n?a rien fait pour la sauver et a poursuivi son chemin.
Quatri?me journ?e
La confession se poursuit dans une ?le du Zuyderzee. Ayant d?couvert sa propre duplicit?, Clamence a essay? de rechercher l?amour de ses contemporains, mais il ne s?est heurt? qu?? leur jugement p?remptoire. Se rendant compte que tout n??tait que com?die, il n?eut alors comme objectif que de d?voiler la duplicit? humaine et se mit ? tout tourner en d?rision . Il s?est alors ing?ni? ? se rendre odieux pour casser l?image d?honn?te homme qu?on avait de lui. Apr?s cette p?riode st?rile, il ?prouva encore plus durement la souffrance qui le hantait.
Le m?me jour ( quelque temps apr?s )
Sur le bateau qui le ram?ne ? Amsterdam, Clamence ?voque avec nostalgie la beaut? et la puret? de la Gr?ce, puis revient ? son r?cit. Il a essay? de trouver l?amour, mais en vain. Ec?ur? , il se livra alors ? la d?bauche, puis sombra dans le " mal confort " , avant d'admettre sa culpabilit? et de se convaincre que tous les hommes sont coupables. Le Christ lui-m?me a donn? l?exemple en mourrant sur la croix pour une faute , le massacre des enfants de Jud?e, dont il se sentait obscur?ment coupable.
Cinqui?me journ?e
Clamence, malade, re?oit son compagnon dans sa chambre. Il a la fi?vre et est au lit. Il raconte ? son interlocuteur comment, pendant la guerre, alors qu?il ?tait prisonnier, il avait vol? de l'eau ? un compagnon agonisant. A pr?sent, dans le placard de sa chambre, il a cach? un tableau , les juges int?gres de Van Eyck , que recherchent toutes les polices du monde. Il a l?espoir que ce recel lui vaudra un jour d'?tre arr?t?. Il explique enfin en quoi consiste son m?tier de juge-p?nitent : il se confesse aux autres des fautes que chacun peut avoir commises , puis il implique peu ? peu son interlocuteur et pour finir, retourne le miroir afin que chacun puisse s?accuser ? son tour. Il est donc d?abord p?nitent, puis devient juge et se lib?re. Malgr? sa fi?vre, il souhaite se lever pour aller voir tomber la neige ; ce qu?il fait , puis se recouche. Chaque fois qu'il aborde un "client", il esp?re que ce sera un policier venu l?arr?ter pour le recel du tableau. cette fois encore, il avait l'espoir. Mais l'inconnu abord? dans ce bar d'Amsterdam se trouve ?tre, un avocat parisien, comme lui...
Personnages
Clamence:
Il est le personnage principal dans le livre. Actuellement il habite ? Amsterdam et il raconte sa r?cit d?une vie ? quelqu?un qu?il rencontre ? Amsterdam. Il est rus? et vilain. Il est avocat ? Paris. Les gens et les coll?gues l?aiment beaucoup. Il est toujours gentil et il sait s?adapter.
Il d?fend souvent des assassins. Il ne les voit jamais comme coupables. Les meurtres r?sultent de la la situation ou du caract?re. En tout cas les assassins ne sont pas coupables. Il aime aussi aider les gens, mais il fait tout seulement parce qu?il se croit sup?rieur aux autres. Il aime tromper les femmes et ne connait pas de vrai amour pour les femmes.
Le personnage inconnu:
Le personnage ? qui Clamence raconte sa r?cit d?une vie. Le personnage ne dit rien. Mais des r?actions de Clamence on comprend qu?il donne des r?ponses trop courtes.Il semble aussi ?tre avocat ? Paris.
Th?mes
C'est ?videmment la chute, la chute d'un ego, la chute d'Icare, la chute de l'homme suivant les principes divins, dans la mesure o? cela est pr?sent? comme tel. Mais Clamence pr?sente-t-il son aventure comme une chute pour convaincre son interlocuteur qu'il n'y a pas de bonheur possible, pas d'espoir possible dans la vie. Ce n'est donc pas la chute de l'homme au sens d'Icare qui a voulu s'approcher de la lumi?re, de l'interdit : c'est dire clairement qu'il n'y a pas de lumi?re accessible pour l'homme.Clamence se croyait r?alis?, en haut, il croyait ?tre arriv? et il se d?couvre bas, il se d?couvre tel qu'il est vraiment. Plus il avance dans son analyse de la morale et plus sa sant? se d?grade. Tout laisse cependant penser qu'il triche pour amener son interlocuteur ? le laisser s?duire et , ? son tour, ? commencer sa confession. Clamence est donc un homme de th??tre !
Genre litt?raire
Le roman comprend 6 parties (chapitres). Le r?cit n'est pas chronologique, cependant il y a l'avant et l'apr?s le drame. C'est l'endroit qui devient l'envers ? cause d'un rire. Il existe un manich?isme presque syst?matique dans la construction de ce roman.
Point de vue
C?est Clamence qui raconte l?histoire. Il est pr?sent, mais il ne dit rien. J??tais d?une naissance honn?te, mais obscure (mon p?re ?tait officier) et pourtant, certains matins, je l?avoue humblement, je me sentais fils de roi, ou buisson ardent. (blz. 23)
Temps
L?histoire est chronologique, et pourrait passer chaque moment.
Lieu
Actuellement le personnage principal habite ? Amsterdam. Il rencontre quelqu?un ? qui il raconte sa r?cit d?une vie ? Paris verteld. Il est dans un bar au Zeedijk, un quartier ? Amsterdam: Je suis un habitu? des bars ? matelots du Zeedijk. (page. 9)
Vocabulaire
aborde - spreekt aan
compatriote - landgenoot
douteux - twijfelachtig
interpr?te - tolk
se pr?sente - stelt zich voor
juge-p?nitant - berouwvolle rechter
consiste ? - bestaat uit
interlocuteur - aangesprokene
juif - joodse
evoque - roept op
terre de songe - dromeland
quitte - verlaat
s?est jur? - heeft plechtig beloofd
franchir - oversteken
jadis - vroeger
?pris de - verliefd op, gesteld op
?galement - eveneens, ook
du commun - uitzonderlijk
entendit - hoorde
rire - lach
contrari? - tegengewerkt
sourire - glimlachen
confession - bekentenis
vanit? - ijdelheid
orgueil - trots
confirmer - bevestigen
remise - afgifte, inlevering
auparavant - vroeger, eerst
paralyser - verlammen
poursuivi - vervolgd
p?remptoire - beslissend, afdoend
d?voiler - openbaren
d?rision - spot
s?ingenier - zich het hoofd breken
odieux - hatelijk, afschuwelijk
honn?te - eerlijk
?prouva - ondervond
souffrance - lijden, smart
hantait - bezocht, ging om met
ram?ne - brengt terug
r?cit - verslag
en vain - tevergeefs
?coeurer - doen walgen
d?bauche - uitspatting, losbandigheid
culpabilit? - schuld
admettre - toegeven
agonisant - stervend
placard - kast
cacher - verstoppen
espoir - hoop
recel - heling
vaudra - waard zal zijn
se confesse - biecht op
implique - brengt mee
sombra - zonk weg
Nederlandse vertaling
Samenvatting
In dit verhaal beschrijft Camus het leven van een man, genaamd Jean-Baptiste Clamence, die eens een briljant en succesvol advocaat was, gevestigd in Parijs. Hij beschouwde zichzelf als een soort super-mens, superieur aan alle andere personen in zijn leven, dat hij zag als ??n groot spel, waarin hij het middelpunt was en iedereen slechts een bijrol had. Bij alles wat hij deed dacht hij in zichzelf van 'Kijk eens hoe goed ?k ben'. Zo hielp hij bijvoorbeeld altijd oude vrouwtjes oversteken, en gaf hij geld aan bedelaars, niet omdat hij het zielig vond ofzo, maar omdat iedereen kon zien hoe goedgeefs en vriendelijk hij was. Aan dit gedrag, wat hij gedurende meer dan twintig jaar had vertoond, komt plotseling een einde als hij getuige is van een dramatische gebeurtenis. Als hij op een keer 's nachts naar huis loopt, komt hij over een van de vele bruggen over de Seine. Daar ziet hij een jonge vrouw staan, die naar de rivier kijkt. Zonder er echt op te letten loopt hij door, totdat hij, in de stilte van de nacht opeens een luide plons hoort. Meteen erna hoort hij een luide gil. Hij had altijd gedacht dat als er bijvoorbeeld iemand in nood was, hij vanzelfsprekend meteen toe zou snellen om diegene te helpen. Zo'n beeld had hij van zichzelf. Maar die nacht, als hij die vrouw hoort schreeuwen, kan hij zich niet bewegen. Hij blijft als vastgenageld aan de grond staan, zonder die vrouw te helpen. Even later loopt hij naar huis, en spreekt er met niemand over.
Dat voorval, en zijn reactie er op, veranderde zijn leven volkomen. Zijn hele wereldbeeld, en vooral natuurlijk zijn beeld over zichzelf, stortte volledig in, aan al zijn zekerheden kwam een einde. Hij leerde dus eigenlijk zijn ware aard kennen, want hij bleek niet zo heldhaftig en edelmoedig te zijn als hij zich voordeed, en zelf ook geloofde dat hij was. Hij doekte zijn advocatenkantoor in Parijs op, ging reizen, en vestigde zich uiteindelijk in Amsterdam, op de Zeedijk, waar hij in een caf? het vreemde beroep van rechter-in-penitentie ging uitoefenen. Wat dat precies is wordt niet helemaal duidelijk, maar het houdt zo'n beetje in dat hij met mensen ging praten, en terwijl hij over z'n eigen verleden (al dan niet verzonnen) bekentenissen deed, ging hij z'n 'cli?nt' steeds meer beschuldigen van dingen waar hij zich zelf jarenlang schuldig aan had gemaakt, toen in Parijs. Het verhaal eindigt met een (retorisch) verzoek van Jean-Baptiste Clamence aan die jonge vrouw die zich van de brug had gegooid, om nog eens te springen, zodat hij haar dit keer wel zou kunnen redden...
Hoofdpersonen
Clamence:
Hij is de hoofdpersoon in het verhaal. Hij woont momenteel in Amsterdam en verteld daar zijn levensverhaal aan iemand die hij daar ontmoet. Hij heeft een vrij sluw en stiekem gemeen karakter. In het verhaal is hij advocaat in Parijs. De mensen en collega?s daar mogen hem graag. Hij is altijd vriendelijk en kan zich goed aanpassen aan elk gezelschap.
Hij verdedigt vaak moordenaars waarvoor hij een soort van ontzag kent. Hij ziet ze nooit als echte schuldigen aan. De moorden komen volgens hem of voort uit de situatie of het ligt in de aard van de persoon. In beide gevallen is de moordenaar volgens hem niet schuldig. Verder schept hij er genoegen in om mensen te helpen. Hij helpt bijvoorbeeld graag blinden om over te steken, een automobilist te helpen met duwen , enz. Dit doet hij slechts omdat hij zich beter voelt dan de andere mensen. Hij denkt dat hij in werkelijk alles de beste is.
Voor vrouwen kent hij nauwelijks echte liefde. Hij houdt ervan ze voortdurend te bedriegen. Van al deze dingen houdt hij zielsveel en ze geven hem steeds meer eigendunk. Hij beweert een echte levensgenieteraar te zijn.
De onbekende persoon:
Dit is de persoon waartegen Clamence zijn levensverhaal vertelt. Deze persoon zegt nooit een woord , maar aan de reacties van Clamence merk je dat hij er is en soms kort antwoord geeft. Hij schijnt evenals Clamence advocaat te zijn in Parijs.
De rest: Verder spelen er in het verhaal van Clamence talloze onbelangrijke personen die allemaal bij zijn levensverhaal betrokken moeten worden.
Thema's
Ego?sme: Clamence kijkt op iedereen neer. Hij staat boven de rechters en al helemaal boven de beklaagden. Hij ziet zichzelf als een goddelijk persoon, die van bovenaf heerst. Vandaar dat hij heel de tijd op zoek is naar verheven situaties. Dit kun je letterlijk opvatten. Zijn favoriete plaatsen zijn allemaal hoger gelegen. Zo wil hij liever op een top van een berg staan als in een dal vertoeven. Ook heeft hij een hekel aan kelders of andere diepe ruimtes.
Hoewel hij niet gelovig is, voelt zich uitverkoren door een hogere macht.
Vriendschap: Clamence heeft een aparte visie op vriendschap. Hij beweert dat vriendschap een zaak van lange adem is. Als je er eenmaal aan begint is het moeilijk om er weer van los te komen. Vrienden willen niet de waarheid horen als ze je iets vragen, ze willen alleen dat hun eigen ego wordt gestreeld. Openheid is volgens Clamence de vijand van de vriendschap.
De dood: Dood vertegenwoordigt een soort van laatste oordeel. Tot onze dood blijven mensen sceptisch over ons en zullen zij over ons oordelen. Doordat Clamence achter zijn ware aard komt (hij heeft door dat hij in een illusie heeft geleefd) gaat hij letten op de oordelen van mensen.
Ook staat de dood in verband met het strelen van eigen waarde (ego). Als iemand pas is overleden tonen we allemaal onze emoties. Een dode laat onze gevoelens tonen. Daarom houden we van de dode: om de emoties, om ons zelf.
Sexualiteit: Bij Clamence vallen deze samen met zijn uitspattingen. Hij gebruikt sex om de ontdekking van zijn ware aard te verhullen. Hij zoekt ?hulp? bij hoeren en leid een losbandig leven. Voor de ontdekking van zijn ware karakter hield hij ervan om vrouwen te bedriegen. Hij beleeft alleen plezier aan de geslachtsdaad en vindt dat hij een geweldig leven leid.
Eenzaamheid: Clamence voelt zich eenzaam. Hij denkt aan een manier om zijn vrienden te straffen. Zelfmoord lijkt volgens hem de ideale straf. Toch komt hij tot de conclusie dat dit geen zin heeft. Geen een van zijn vrienden zou zijn dood als een straf hebben gevoeld. Hij realiseert zich dat hij geen vrienden heeft.
Het zoeken naar een identiteit: Clamence heeft in een illusie geleefd, een lange sleep. Hij ontwaakt uit deze slaap door het voorval met de vrouw die van de brug springt. Hij helpt haar niet, zoals hij normaal iedereen wel helpt. Hierdoor komt hij achter zijn echte karakter.
De goddelijkheid: In het boek wordt vaak na een hogere macht gewezen. Clamence speelt voor paus in een kamp en Jezus wordt voorgesteld als een schuldige. In ?La chute? is sprake van een athe?stische houding.
Al deze thema?s kunnen we ook samenvatten onder de noemer van een zoektocht naar het bestaan.
Genre
Het is een filosofische roman. Camus toont ons zijn idee?n door middel van de zelfbeoordeling van de advocaat Clamence.
La chute kan je op twee manieren opvatten:
1. letterlijk, de val van de vrouw in de Seine.
2. Figuurlijk, de val van Clamence op de sociale ladder. Ooit was hij een succesvol advocaat. Nu is hij een kroegloper en een boetedoend rechter.
Het verhaal gaat over Clamence (of Jean-Baptiste). Hij vertelt aan iemand in Amsterdam zijn levensverhaal.
Vertelperspectief
Het verhaal wordt verteld door Clamence aan een luisterend persoon. We merken dat hij aanwezig is, maar hij zegt geen woord. Deze manier van schrijven laat veel aan de fantasie van de lezer over. Wij bedenken zelf de antwoorden die de onzichtbare persoon geeft. J??tais d?une naissance honn?te, mais obscure (mon p?re ?tait officier) et pourtant, certains matins, je l?avoue humblement, je me sentais fils de roi, ou buisson ardent. (blz. 23)
Dit is alleen een citaat om te laten zien dat het in de ik-vorm is geschreven, uit de ogen van Clamence.
Tijd
Het verhaal is niet aan een tijd gebonden, het zou elk moment kunnen gebeuren.
Het verhaal is helemaal chronologisch. Verder komen er ook geen tijdsprongen en dergelijke voor.
Plaats
De hoofdpersoon woont momenteel in Amsterdam. Daar ontmoet hij iemand waartegen hij zijn vroegere leven in Parijs verteld. De stad Parijs is dus de belangrijkste plaats afgewisseld door stukjes Amsterdam.
Het speelt zich af op de Zeedijk, een wijk in Amsterdam: Je suis un habitu? des bars ? matelots du Zeedijk. (blz. 9)
Camus was naast Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir een van de leidende figuren van het existentialisme. Zijn denken verschilt echter van dat van Sartre waar het de aard van het bestaan betreft: bij Camus staat veel meer het lichamelijke centraal, waar Sartre zich op het intellectuele bestaan toelegde.
Boek informatie
- La Chute
- Albert Camus
- Frans
Handige opties
- Meer boeken van:Albert Camus